De eerste column van Charlotte van Zummeren, vinoloog en sommelier, gaat over de overeenkomst tussen de Karatekid en wijnmaker Jerre Hoekstra, die vers uit de collegebanken onkruid wiedde op Cheval Blanc en wat bijkluste op Margaux. Charlotte: “Ik ontmoette Jerre in juni op het Wine en Food Festival van 3 juni. Daar heb ik met eigen ogen kunnen zien hoe geduldig hij sprak met iedereen.”
Het gespierde pubertje Daniel LaRusso was zeker van zichzelf. Karate was zijn sport en een paar lessen van leraar Kesuke Myage zouden hem brengen waar hij moest wezen, aan de top. De oude meester uit het oosten had zo zijn eigen opvattingen over het trainingsprogramma. Daniel mocht de eerste dagen voltijds auto’s in de was zetten. Een weinig opwindende activiteit voor een vechtlustige jongen. Hij leerde al snel van zijn leermeester dat de juiste instelling, discipline en zelfbeheersing basis zijn voor succes en dat alle overige ambities even aan de kant geschoven moeten worden. De film Karatekid uit 1984 was een succes.
De Nederlander Jerre Hoekstra meldde zich na zijn studie bedrijfseconomie aan de poorten van Cheval Blanc van Kees van Leeuwen, want hij wilde in de wijn werken en had via via de naam van deze Nederlandse wijnmaker gekregen. Jerre was op dat moment, tien jaar geleden, redelijk onbekend met de Franse wijnwereld en had ook geen idee van de faam van dit huis. Kees van Leeuwen stuurde hem naar de wijngaarden met het verzoek het onkruid te gaan wieden. Jerre deed dit braaf in de verzengende hitte en kreeg als beloning voor de volharding een tijdelijk baantje op het château. Hij kluste daarna enige tijd verder in de Margaux en ging vervolgens naar Hardy’s in Australië. Via de Bourgogne kwam hij uiteindelijk terecht in La Clape, een van de beter gesitueerde wijngebieden in de Languedoc.
Bij Château Ricardelle, waar hij als manager-regisseur aan de slag ging, pakte hij de zaken voortvarend aan. Hij veranderde de beplanting, nam milieuvriendelijke maatregelen, liet grondanalyses doen en morrelde aan alles waar ze tot zijn komst aan gewend waren. Met positief resultaat, want een aantal wijnen van Ricardelle is sindsdien in de prijzen gevallen. De Blason de Ricardelle 2004 kreeg in 2006 in Parijs de Medaille d‘Or, de Closblieres 2005 ontving in 2007 onder andere de Grand Prix d’Excellence Concours en de La Clape de bronzen medaille van de Decanter Awards. Deze opsomming is niet eens uitputtend. Hoekstra vindt dat het werk niet ophoudt in de wijngaard, maar dat marketing en klantencontact net zo belangrijk zijn. Ik ontmoette hem in juni op het Wine en Food Festival. Daar heb ik met eigen ogen kunnen zien hoe geduldig hij sprak met iedereen en niet alleen met het rondlopende journaille. Het leukste blijft toch wijnmakers die hun eigen wijn inschenken en er met liefde over praten.
De rode wijnen van het huis (45 hectare) zijn gemaakt van grenache, syrah en carignan, de witte van voignier, de rosé van grenache, carignan en cinsaut en er is ook nog een St. Jean de Minervois van muscat. Zoals de meeste wijnen uit de Languedoc zijn ze vriendelijk geprijsd, zo tussen de acht en de vijftien euro.
De wijnen laten zich makkelijk combineren met gerechten. Carignan voegt zuur toe en dat is altijd prettig als maaltijdbegeleider. Pasta’s met vlees en niet te veel room, want daar zijn deze wijnen te fijn en elegant voor, zijn prima en de gewone Hollandse hap combineert uitstekend bij deze Zuid-Franse wijnen met een rood-wit-blauw randje.
Die Jerre is een bijtertje, het wieden gaat hem nog steeds goed af.
De wijnen van Chateau Ricardelle worden geïmporteerd door Les Généreux.
Charlotte van Zummeren
Charlotte is vinoloog en afgestudeerd sommelier
aan de Academie voor Gastronomie van Peter Klosse.
Op dit moment volgt zij de Diploma Course.
