Steeds vaker wordt er geroepen, dat de Elzas Riesling steeds zoeter wordt en die uit Duitsland steeds droger. Dergelijke algemene uitspraken zijn toch moeilijk controleerbaar. Ik heb daarom eens de moeite genomen op twee jaargangen van de Guide Hachette na te pluizen op de "sucre résiduels" bij de Riesling, die vrijwel altijd vermeld wordt.
Ik heb de Guide 2001 en 2003 genomen, voor die tijd staan er geen restsuikers vermeld. Het eerste wat opvalt, is het aantal vermeldde Rieslings. In de gids van 2001 waren dat er 47 tegen 68 in de gids van 2003. Ik heb vervolgens uitgerekend wat het rekenkundige gemiddelde was van beide jaren: In 2001 6.2 gram/liter en in 2003 6,7 gram / liter. Een toename van 7,6%. Ik wijs er wel op dat de Rieslings uit de Guide uiteraard geen representatieve steekproef is; alle vermeldingen, hoe eervol ook, zijn toch de keus van de jury, die op zijn beurt weer afhankelijk is van de bereidheid om in te zenden.
Ik heb van de geturfde waarnemingen een grafische voorstelling gemaakt. Vooral in de range van 8 tot 10 gram is er in 2001 duidelijk een toename.
De grafiek toont ook aan, dat er nog steeds boeren zijn die mooie droge Rieslings maken. Als voorbeeld noem ik Hubert Reyser uit Nordheim, een van de meest noordelijke wijndorpen van de Elzas. Zijn Riesling 2000 zit op 2,3 gram/liter en heeft prachtige zuren.
Als laatste opmerking over de Riesling: ik mis de vermelding in Duitsland van Franz Künstler uit Hochheim am Main. Dit is toch echte wereldklasse.
Frequentiegrafiek van de restsuikers in de Riesling 1998 (bron Guide Hachette 2001)
Frequentiegrafiek van de restsuikers in de Riesling 2000 (bron Hachette 2001)
Bedankt voor uw uitgebreide commentaar op Perswijn. Even een reactie van mijn kant. Uw rekenwerk is indrukwekkend en staaft onze stelling dat de Rieslings in de Elzas bepaald niet altijd droog zijn en zelfs steeds meer restsuiker bevatten. Nu is de term ‘droog’ moeilijk, omdat een wijn met veel zuren gemakkelijk toch droog overkomt, ondanks wat restsuiker. Dat is met name bij Riesling het geval. Het blijft een soort glijdende schaal. Voordeel is wel dat in Duitsland ook op het etiket wordt vermeld of een wijn droog is of niet. Een van de grote bezwaren van de Elzas is dat men het gewoon niet kan zien, omdat het etiket het niet vermeldt. Pogingen van sommige boeren om dit toch gedaan te krijgen, zijn tot dusver gestrand.
Niet alleen Künstler is niet vermeld, er zijn wel meer zeer goede producenten onvermeld gebleven, domweg omdat het onmogelijk was meer boeren te proeven en te bezoeken dan we nu gedaan hebben. Een volgende keer weer meer.
Varia
Nu ik toch de pen ter hand heb genomen nog een paar dingen. In nummer 5 had ik wel iets over de oogstprognoses verwacht, gegeven de uitzonderlijke zomer in Frankrijk. Op blz. 52 schrijf je nog "in september gaat het gebeuren". Door de uitzonderlijke zomer ging bijvoorbeeld bij André Besson in Pouilly (Macon), de pluk al op 25 augustus van start.
Oogstprognoses, oordelen over de oogst voor hij binnen is, zijn naar mijn smaak nogal ergerlijk. Veel media bezondigen zich aan het prijzen (of neerhalen) van de wijnen van een bepaalde jaargang voor ze geoogst zijn. Voor het laatste nummer konden we de laatste stukjes maken rond half augustus, nog vrij laat voor een blad dat al eind augustus verschijnt. We vonden het te vroeg voor een commentaar, hoewel we even hebben overwogen te schrijven over de grote schade die de droogte toen al had aangericht in Frankrijk en Italië. Mijn laatste nieuwsbrief, verspreid via e-mail, maakte daar al melding van. Altijd kunnen onvoorziene omstandigheden roet in het eten gooien, zoals hagel en regen, dus laat de druiven eerst maar eens in de gistkuip zitten, dan gaan we er iets over zeggen. In het komende nummer in elk geval een uitgebreide prognose.
Ook op de site binnenkort aandacht voor de oogst, onder andere met een ‘live-verslag’ uit Bordeaux.
Ronald de Groot
Hoofdredacteur Perswijn
