Wine Society

Het pad van een Master of Lunch gaat niet altijd over rozen. Er doemen ook wel eens obstakels op die het leven danig veronaangenamen. Een fel realistische bloemlezing.


Het pad van een Master of Lunch gaat niet altijd over rozen. Er doemen ook wel eens obstakels op die het leven danig veronaangenamen. Een fel realistische bloemlezing.

Pijnlijk, al te pijnlijk

Wij waren uitgenodigd om een avondmaaltijd te komen nuttigen bij John Halvemaan in diens gelijknamige etablissement. Want al zou onze titel misschien anders doen vermoeden, ook een fijn diner gaan wij geenszins uit de weg. Al helemaal niet wanneer het genereus aangeboden wordt door een derde partij die zo een boodschap wenst te communiceren. Halvemaan zou die avond samen met zijn Zuid-Afrikaanse collega Chris Erasmus een menu in Kaapse stijl verzorgen. Waarbij dan uiteraard Kaapse wijnen geschonken zouden worden. Erasmus, die jarenlang als souschef van ´onze´ Margot Janse in Le Quartier Français in Franschhoek (nette zaak) werkte, is sinds kort chef van het nieuwe restaurant Pierneef van La Motte.

Ons was te verstaan gegeven dat we ons al om zeven uur dienden aan te melden. Tikje vroeg, maar vooruit. Direct bij aankomst stormden de chefs de keuken uit om ons allerhartelijkst te begroeten en ons aan te sporen ons een fijn glas vonkelwyn te laten inschenken. Dat leek een mooi begin van wat ongetwijfeld een hoogst gedenkwaardige avond zou gaan worden.

Welnu, gedenkwaardig werd de avond zeker! We mochten als eerste plaatsnemen aan een grote, voor tien gasten gedekte tafel. Zouden we leuk en intellectueel stimulerend gezelschap bij ons krijgen? Om half acht was echter nog steeds niemand op komen dagen. Er zou toch geen misverstand in het spel zijn? De dames in de bediening zorgden er evenwel voor dat wij niet op een droogje hoefden te zitten. Ook kregen we, zoals te doen gebruikelijk, steelse blikken toegeworpen van dames aan andere tafels. Ze hadden natuurlijk veel liever bij ons gezeten dan bij hun saaie echtgenoten, maar dit terzijde.

Tegen achten werd duidelijk dat er inderdaad sprake was van een misverstand. Al zou je het ook kunnen typeren als een rampje. Degenen die niet op het laatste moment hadden afgezegd, bleken naar een locatie kilometers verderop te zijn gegaan. En dus hadden we de grote tafel voor ons alleen, met nog meer moederlijke aandacht van de diensters. Wij waren daar kennelijk zo van in de wolken geraakt, dat wij op de terugweg bij de overstap van trein naar metro in Schiedam een drempelachtige constructie op het perron niet tijdig opmerkten, als gevolg daarvan onzacht ter aarde stortten en een bijzonder nare vingerfractuur opliepen. Wéér een gevallen wijnschrijver erbij! Over de maaltijd kunnen we niet meer zo objectief oordelen, al menen we ons te herinneren dat die alleszins decent was. 

*****

Foutje

Het Zuid-Afrikatrauma leek gelukkig spoedig afgeschud en weggespoeld te kunnen worden. Want wat hadden wij gezien als programmanonderdeel van de door Wines of South Africa (WOSA) georganiseerde studiedag in de hoofdstedelijke Olofskapel? Juist: lunch in Restaurant Vermeer, op slechts een paar passen lopen in hetzelfde NH-hotelpand. Het stond er zwart op wit. Geen illusoire projectie onzerzijds dus. Ha, wat een heerlijk vooruitzicht! We zouden getrakteerd gaan worden op lekkernijen van de in deze rubriek regelmatig geprezen chef Chris Naylor, terwijl we door de heren Niek Beute en Simon Veldman attent en met grote regelmaat professioneel bijgeschonken zouden worden. We spreken uit ruime ervaring. Bovendien zou WOSA zo op briljante wijze de Boodschap weten te communiceren. Een win-winsituatie noem je zoiets tegenwoordig.

Maar helaas, de seated lunch (zoals dat in het vakjargon heet) bleek gereduceerd te zijn tot het in straf tempo staande nuttigen van bordjes uit de grote hotelkeuken. Zonder maître of sommelier te bekennen.  Vandaar een vermanend woord aan WOSA: voor deze ene keer zullen we dit door de vingers zien, maar laat het geen tweede keer gebeuren!

De aanwezigheid van Kaaps schoon in de gedaante van Annette Badenhorst en Sara Channell vergoedde echter veel, zo niet alles. Annette, die ons onwillekeurig altijd wat doet denken aan Bondgirl Vesper Lynd in Casino Royale (maar dan zonder die foute Angélus ´82), presenteerde de dag op de haar eigen, charmante wijze. En wie bij Pootgirl Sara geen warme gevoelens krijgt, moet zich dringend laten nakijken. Waarvan akte.  

*****

Gerrit moet blijven!

Waar we ook niet zo van blij van werden, was de gedwongen sluiting van een van onze favoriete lunchetablissementen, zijnde Chalet Royal te ’s-Hertogenbosch. Niet dat patroon Gerrit Greveling door zijn centen heen was of er juist genoeg van had verzameld om te gaan rentenieren, maar zijn huisbaas, Maison van den Boer, wilde van het majestueuze pand af. Vanwege de crisis en zo. En dus moest Greveling er ´in goed onderling overleg´ uit. Tenzij hij het bewuste pand voor een duizelingwekkend bedrag wenste over te nemen. Tja, het mag wat heten met dat ´goede onderlinge overleg´. We zijn die term al iets te vaak in een verdachte context tegen gekomen. In dit onderhavige geval luidt de vertaling: wegwezen.

Het deed ons genoegen te vernemen dat Greveling zijn afscheid in grootse stijl vierde met een lunch voor vakbroeders. Maar pijn doet het wel. Wij herinneren ons nog een waarlijk legendarische lunch rondom een geweldige serie Bollinger RD. Ook vestigden wij in de zaak van Greveling ons onwaarschijnlijke scherpe lunchduurrecord – van 12.30 tot 21.00 uur – in het gezelschap van de toenmalige presidente van de helaas niet meer bestaande maar ooit roemruchte Bollinger Vendangeoir Club, Jolande Sloet. We horen haar nog via de telefoon de gedenkwaardige woorden aan het adres van haar trouwe echtgenoot uitspreken: “Lieverd, het wordt wat later. Ik bel je nog wel wanneer je me mag komen ophalen.” En dat dan drie, vier keer. Ach, temps perdu! We hebben dit record één keer weten te evenaren – dit voorjaar in het gezelschap van Cees Vos bij Fred –, maar breken zal er voorlopig wel niet bij zijn.

Overigens vernamen wij uit doorgaans betrouwbare bron dat Greveling inmiddels hard bezig is met een ander markant pand in de Bossche binnenstad om daar zijn gewaardeerde kookactiviteiten te kunnen voortzetten. Het zou gaan om het Kruithuis. Wat het ook moge worden, Gerrit, hoe eerder je terugkomt, des te liever het ons is!

René van Heusden ML

Foto’s, van boven naar beneden: John Halvemaan en Chris Erasmus, Simon Veldman, Annette Badenhorst, Sara Channel, Gerrit Greveling, Jolande Sloet.

Het kan verkeren. Beklaagden we ons in een vorige aflevering nog over de magere tijden op lunchgebied, met de komst van mei bleken de vette tijden weer te zijn aangebroken. Met evenementen waarbij boodschappen even smaakvol als effectief gecommuniceerd werden door het product in kwestie te omlijsten met een uitgelezen maaltijd.


Het kan verkeren. Beklaagden we ons in een vorige aflevering nog over de magere tijden op lunchgebied, met de komst van mei bleken de vette tijden weer te zijn aangebroken. Met evenementen waarbij boodschappen even smaakvol als effectief gecommuniceerd werden door het product in kwestie te omlijsten met een uitgelezen maaltijd.

Bij John op het terras

Om er in te komen een fijne vrijdagmiddagmaaltijd op kosten van een van onze favoriete pr-dames op het terras bij Halvemaan, een oase in het verder zo deprimerende Buitenveldert. Om nog maar te zwijgen van die trieste Zuidas met al die interessantdoenerige poenscheppers een eindje verderop. Dit echter terzijde, want het werd een mooie middag. John Halvemaan, een ouwe rot in het vak, liet zien dat die in het voorjaar onvermijdelijk lijkende asperges best lekker te maken zijn. Bijvoorbeeld door ze te combineren met zacht gerookte paling. Fijne vondst, want die flauwe dingen krijgen dan ineens een beetje smaak. Ook andere zaken bleken meer dan aangenaam. ML ♥(♥). En nee, natuurlijk dronken we daar geen ´aspergewijn´ bij. Wat een flauwekul. Waarom hebben die in negen van de tien gevallen net zo weinig smaak als de witte stengels waarbij ze geschonken worden?

Supertrio bij Fred

Om uitsluitend rood te schenken bij een hele maaltijd, met een zuiderse variant uit Puglia als aperitief, gaat ons wat ver. Dit was echter het geval bij de overigens voortreffelijke lunch bij restaurant Fred in Rotterdam. Die zaak bevalt ons iedere keer beter. ML ♥♥. Poot Agenturen liet er aan gewaardeerde relaties uit de detailhandel een aantal wijnen van het Italiaanse Vignamaggio, het castello op Leonardo da Vinci´s schilderij van La Gioconda, alias Mona Lisa. De proeverij gebeurde in wijn-spijsvorm, met wijnen van het moederbedrijf in Toscane en van de recentelijk in Puglia gestarte vestiging. Een concept naar ons hart, want zo bespaar je een hoop tijd en kom je direct aan de essentie toe. Onze favoriet was overigens de pure Cabernet Franc, tevens de duurste van het stel. Tja. Voelden we ons bij Halvemaan al de koning te rijk met het opwindende gezelschap van één verpletterende schoonheid, bij Fred werden we omringd door een compleet supertrio!!! Het bestond uit Judith Poot, Marga van den Heuvel én Sara Channell. We waren daar zo beduusd van dat we onze jas lieten hangen en vergaten ons cadeautje mee te nemen. Kun je nagaan.

Met Lidewij op de kamer van Xavier…

Een paar dagen later was Haarlem onze bestemming. We interviewden daar wijnmaakster en schrijfster Lidewij van Wilgen, grande dame en diva van Mas des Dames. Het interview en de bespreking van haar boek Het Domein zijn te lezen in Perswijn nummer 4, zoals te doen gebruikelijk weer een uitgave om van te smullen. Wat een heerlijke vrouw! Intelligent, geestig, zonder kapsones. En eentje die puike wijnen maakt Daar zouden we dus nog wel eens een vorkje mee willen prikken. We konden voor het interview uiteraard gebruikmaken van het kantoor van Xavier Kat, directeur van Okhuysen. Fijne zaak, al hebben wij wel enige moeite met Xaviers ´twitterij´ om een rosé voor de NRC Wijnclub te kiezen. De ´tijdgeest´? Help! We zien dat vader Louis Kat niet zo snel doen. Dit echter terzijde. Nog even terug naar de charmes van Lidewij en de uitwerking daarvan op beroemde wijnschrijvers. Tijdens de proeverij bij Okhuysen, waarvoor ze speciaal naar Haarlem was overgekomen, signaleerden wij onder de bezoekers aan haar tafel niemand minder dan HD zelve, in zichtbaar jolige stemming. En terecht.

Mick en Dirk in de rosse buurt!

Een paar dag later was het de beurt aan Mick Kooistra van Horizon Wines. Die had zijn goede vriend en leverancier Dirk van der Niepoort op bezoek. Dat betekent steevast spektakel. Zo ook ditmaal. Dirk zou een serie van zijn Redoma laten proeven plus nog een hele lading andere wijnen. Waarvan een deel tijdens de lunch. Locatie voor deze bijeenkomst was het recentelijk geopende restaurant ANNA in de Warmoesstraat. Inderdaad, een vrij ´aparte´ locatie. Zowel buiten als binnen. In welk deel van Sodom aan het IJ zich de voornoemde Warmoesstraat bevindt, behoeft hopelijk geen nadere toelichting. Gedurfd dus om daar een nette zaak te beginnen. Binnen moet je goed oppassen voor een paar verraderlijke afstappen die nog gevaarlijker zijn dan die bij Ivy in 010. Het scheelde maar een haar of we hadden ons onvrijwillig richting Oudezijds gelanceerd. Alsof er al niet genoeg gevallen wijnscribenten rondlopen… Gelukkig onderscheidde collega Harold Hamersma zich als redder in de nood. Waarvoor dank.

ANNA is pas sinds kort open, maar chef Andrès Delpeut (voorheen o.a. De Roggebot) lijkt er, gelet op de kwaliteit van het gebodene, zijn draai al gevonden te hebben. ML ♥♥+. Kortom, een aanwinst voor Amsterdam. De prijzen zijn bovendien alleszins redelijk. Aanbevolen dus. En tja, Dirk had uit Portugal nog wat ouwe portmeuk meegenomen. Zoals Garrafeira 1977 en Colheita 1912… Wow!

Moët on the rocks?

De Grote Hamersma liet overigens de fijne lunch bij ANNA lopen om naar de presentatie van, schrik niet, Ice Impérial te gaan. Al zouden wij wél uitgenodigd geweest zijn – maar bij Moët zien ze ons al komen! – we zouden er niet naar toe zijn gegaan. Want waar hebben we het over? Lees en huiver: een champagne die door Moët & Chandon ´speciaal ontwikkeld´ zou zijn om met ijsblokjes te kunnen drinken… Het spul is in andere landen trouwens al sinds 2010 op de markt, maar dat doet er hier niet toe. Nee, de vraag is hoe diep je als marktleider wilt en kunt zakken? En wij maar denken dat we met dat hoerige rode flesje van Piper-Heidsieck met rietje – hooguit geschikt voor zekere etablissementen in de nabije omgeving van ANNA – al het dieptepunt bereikt hadden.

Splinter en balk

Onze gewaardeerde collega Gert Crum fulmineerde in De Proefkrant tegen het ijdel gebruik dat supermarkten zouden maken van de naam Bourgogne. Ze zouden volgens hem geen twijfelachtige wijnen uit die streek mogen aanbieden. Wij delen zijn kwaliteitsanalyse volledig, maar niet zijn remedie. Die lijkt ons namelijk een tikje wereldvreemd. Handel is nu eenmaal handel en daarbij draait alles om prijzen. Crum moet bovendien toch ook weten dat die vermaledijde derderangs wijnen a) op substantiële schaal in zijn geliefde Bourgogne gemaakt worden, b) daar de zegen van het agrément voor de appellation krijgen, en c) dus vrij verhandeld mogen worden. Hij zou zijn preek daarom beter aan het adres van de Bourguignons richten in plaats van aan de grutters. Wellicht had hij, wanneer hij zich door dit soort twijfelachtige praktijken als Bourgogneliefhebber zo gekwetst voelt, dan ook in zijn hoedanigheid van Champagnevriend consequenties moeten trekken door te bedanken voor de Oosterscheldekreeftenjury die aan het handje van sponsor Moët & Chandon moet lopen. Moët dat bij die Zeeuwse kreeft mooie sier wil maken met een Vintage 2002, maar ondertussen met dat treurige Ice-gedoe al wel de naam Champagne te schande heeft gemaakt.

Met Olive en Anthony bij Niek

Nog een keer naar Amsterdam. Nu naar Vermeer, hoe kan het anders? Importeur Oud Reuchlin & Boelen had daar in samenwerking met va va Annette Badenhorst van WOSA een instructieve lunch georganiseerd in aanwezigheid en met de wijnen van Anthony en Olive Hamilton Russell. Het geheel onder de perfecte regie van maître Niek Beute. Jammer dat de lunch gemeten naar het aantal gangen wat achterbleef bij die in ANNA, maar over de kwaliteit van het gebodene niets dan lof. ML ♥♥. Select gezelschap met o.a voormalig NGS-voorzitter Cees Vos, die tegenwoordig een opmerkelijk ruige Siciliaanse look vertoont, prijzenkeizer Jan van Lissum met modieuze sjaal tegen eventuele verkoudheid en Sharon van Minden van wijnleefstijlblad WineLife. Namens ORB was onder meer Corinne Hofland van de partij, die momenteel het examentraject voor Master of Wine volgt. Zet ´m op, Corinne; het wordt stilletjes aan hoog tijd voor een tweede Nederlandse MW.

We noteerden dat de wijnen van Hamilton Russell (Chardonnay en Pinot Noir à la Bourgogne) en ook die met label Southern Right (Sauvignon en Pinotage) erg lekker en ´gastronomisch´ zijn en concentreerden ons verder vooral op de conversatie met Olive. Anders dan haar naam doet vermoeden, bleek ze uit Ermelo in Transvaal te komen en in het Afrikaans nog veel aantrekkelijker te klinken dan in het Engels. Ze liet ons weten aan een fijn kookboek te werken en dat ze daarom wilde fotograferen wat ze voorgezet kreeg. Voor deze ene keer hadden we daar nu eens geen moeite mee.

Tot gaat Belgen een wijnlesje leren

Nog een wetenswaardigheid die weliswaar niet direct lunchgebonden is, maar wel van importantie. Kreeg Nederwijnland de afgelopen tijd te maken met een groeiende Belgische aanwezigheid, er is nu ook een opmerkelijke tegenzet gedaan. Wine Society kondigde dit enkele maanden geleden al aan en kan nu ook naam en toenaam noemen. PR-diva Anneke Tot gaat zich voortaan ook in het koninkrijk der Belgen roeren en heeft daartoe een joint venture met een groot Brussels kantoor gesloten. La Tot verzekerde ons dat zij haar doorgaans nogal directe taalgebruik aan zal passen aan de Belgische zeden en gewoonten. Men houdt er daar namelijk niet zo van met ongemakkelijke waarheden geconfronteerd te worden. We wachten nu vol spanning de uitnodiging af voor de officiële lancering in een gunstig bekendstaand horeca-etablissement. Want neem van ons aan dat ze ook in dat apenland België nog steeds heel aardig van koken en schenken weten.

Nieuwe ML!

Over koken en schenken op hoog niveau gesproken, c.q. de juiste appreciatie daarvan, tijdens een magnifieke middagmaaltijd van het type LLLL – met acht gangen van cuisinier Erik van Loo en een veelvoud aan trefzeker gekozen wijnen van schenker Jaco van Hensbergen op het terras van restaurant Parkheuvel te Rotterdam (ML ♥♥♥) heeft wijndocent, taxateur en bovenal ervaren hedonist Frank Jacobs met speels gemak de meesterproef afgelegd die recht geeft op het dragen van de prestigieuze titel Master of Lunch. De beoordelingscommissie kende hem de titel toe met het predicaat summa cum laude. Proficiat!

René van Heusden ML

Op de foto’s, van boven naar beneden: Judith Poot, Marga van den Heuvel en Sara Channell, Lidewij van Wilgen, Xavier en Louis Kat, Mick Kooistra & Dirk van der Niepoort, Harold Hamersma, Andrès Delpeut, Gert Crum, Annette Badenhorst & Sharon van Minden, Anthony en Olive Hamilton Russell, Anneke Tot, Frank Jacobs.

Waarom gaat een beschaafd mens in vredesnaam naar een verdorven oord als Amsterdam? Alleen als er echt iets te doen iets dat de moeite waard is. Want hé, 020 heeft van tijd tot tijd ook best wel positieve kanten. Zoals die door de markante Nieuw-Vennepse wijnimporteur Jaap Kwast georganiseerde feestdag in l’Europe met als stralend middelpunt Gaia Gaja! Die uit Barbaresco dus.


Ajax was de dag tevoren voetbalkampioen van Nederland geworden. Kampioen van de armoede weliswaar, maar voor de bierdrinkende mannelijke medemens met benedengemiddeld IQ niettemin genoeg reden om zich te bezatten, in staat van opgefoktheid het Museumplein en naaste omgeving voor de zoveelste keer te verbouwen en de rest van Noord-Hollands grootste gemeente te veranderen in een treurig stemmende gribus. Eigenlijk te vies om te betreden, terwijl het ook nog eens motregende. Welkom in Emsterdem!

Woonachtig als wij tegenwoordig zijn in de enige echte Stad van Nederland waar alles als eerste gebeurt en grote projecten vol enthousiasme aan de lopende band geklaard worden, konden wij al wandelend van het Centraal Station naar de Munt met moeite een meewarige glimlach onderdrukken bij de vaststelling dat het met de aanleg van die ondergrondse paardentram anno 2011 steeds niet erg vlot. Ook zagen we dat de riolering in de Nieuwe Doelenstraat open ligt, ongetwijfeld voor onbepaalde tijd. We moesten namelijk in het aan die straat gelegen Hotel de l´Europe zijn voor een partijtje. En niet zomaar een partijtje. Nee, dit zou wel eens dé partij van het jaar geweest kunnen zijn!

M´as tu vu?

Waarom gaat een beschaafd mens in vredesnaam naar een verdorven oord als Amsterdam? Alleen als er echt iets te doen iets dat de moeite waard is. Want hé, 020 heeft van tijd tot tijd ook best wel positieve kanten. Zoals die door de markante Nieuw-Vennepse wijnimporteur Jaap Kwast georganiseerde feestdag in l´Europe met als stralend middelpunt Gaia Gaja! Die uit Barbaresco dus. De uitdrukking ‘dochter van’ is hier niet op z´n plaats; eerder moeten zeggen dat Angelo Gaja ‘vader van’ is.

Partijtjes organiseren kun je aan Jaap Kwast en zijn team wel overlaten. In dit geval het proeven van een indrukwekkende verticale serie Barbaresco van, inderdaad, Gaja: dé producent van Barbaresco. Tussen Kwast en de Gaja´s klikt het, want Angelo was destijds eregast bij het waarlijk zeer memorabele Heerendiner in het Overveense etablissement De Bokkedoorns (waar anders?!) ter gelegenheid van Jaaps 25-jarig jubileum als wijnkoper.

Jaap, voluit eigenlijk Jaap Jan, is een volbloed zakenman. Scherp, maar gelukkig wel een die ook van wat versiering in het leven houdt en met wie het altijd uitstekend lunchen is. Uitsluitend in zeer nette zaken, dat spreekt voor zich. Wij kunnen dit uit ruime eigen ervaring bevestigen. Verder houdt hij van media-aandacht en staat hij graag in het Stan Huygens Journaal van de ‘krant’ voor Wakker Nederland. Of de Henken en Ingrids die deze publicatie lezen iets met Barbaresco van Gaja hebben, is twijfelachtig. Doet er ook niet toe. Je naam dikgedrukt zien, daar gaat om. En zulks natuurlijk nog liever in een werkelijk invloedrijke rubriek als Wine Society.

Stijlvolle entree

Nadat wij na enig zoekwerk en omlopen vanwege de reeds genoemde rioleringswerken uiteindelijk de provisorische ingang van l´Europe hadden weten te bereiken, bleken wij een wereld van Stijl te hebben betreden. De ontwikkelde lezeres (m/v) weet natuurlijk dat we het hier over een Amsterdams instituut hebben. Een zeer nette zaak, om zo te zeggen. In verbouwing, dat wel. Vooral het gastronomisch restaurant was dringend aan een upgrade toe. Excelsior was immers afgebladderd tot een bedenkelijk niveau. Bord´Eau komt ervoor in de plaats. Daarover straks meer.

We werden na binnenkomst naar de bibliotheek begeleid, alwaar we opgewacht werden door een waarlijk super charmant duo, bestaande uit Elise Kwast en JJC´s andere steun en toeverlaat: Brigitte van der Windt. Yes! De dag kon al niet meer stuk. Eenmaal binnen een fijn kopje koffie met een koekje en een al even fijne conversatie met Johan Veenstra die namens het kennelijk nog steeds bestaande Wijnplein aanwezig was. Zijn hoofdredacteur is om redenen die wij graag aan de lezeres (m/v) overlaten niet meer zo welkom bij serieuze bijeenkomsten. Dit echter geheel en al terzijde.

Onder de aanwezigen…

Ter zake nu. Het was me het gezelschap wel zeg. Gaia Gaja was niet de enige leverancier van Kwast Wijnimport die zich liet opmerken. We signaleerden ook Giulio Bertrand, de Piemontese eigenaar van het magnifieke Kaapse wijn- en olijfoliegoed De Morgenster, Philip de Haseth Möller (vastgoedmagnaat en kasteelheer van Monestier La Tour in Bergerac en Vrai Canon Bouché in Fronsac) en Arnaud Longuent, exportmanager van Champagne Laurent-Perrier. Hoewel het aantal dames weer bedroevend dun gezaaid was, werd het gemis aan kwantiteit ruimschoots gecompenseerd door kwaliteit in de persoon van Nederlands enige echte wine socialite Janna Rijpma. Ach, Janna woont in het verkeerde land. Ze hoort thuis in Parijs, Londen of New York. Het was dat Gaia de show stal, want anders had zij dat gedaan. Ze droeg een kleurig toilet dat zelfs het druilerige Emsterdem in lentestemming bracht. En niemand die zo´n heerlijke nekmassage weet te geven. Misschien wat minder flamboyant, maar beslist niet minder van klasse, de hoofdstedelijke restaurateur en wijnkenner Floor van Eede. We kennen slechter gezelschap. 

Wie we hier zeker ook moeten vermelden, is Patrick Uyttewaal, oudgediende bij Kwast en tevens nestor van het befaamde Perswijn proefpanel! Hij had de rol op zich genomen van ‘gewone man’ en speelde die met verve. Zo leerden wij dat hij thuis geen marmeren toilet hoeft zoals de gasten van l´Europe. Waarvan akte.

Gaia spreekt!

En toen was het de beurt aan Gaia! Net als haar vader is ze iemand met présence. On-Italiaans eenvoudig gekleed, zonder opzichtige sieraden, maar met volop persoonlijkheid. Super intelligent, innemend, geestig, wat eigenlijk niet? Ze spreekt vloeiend Engels, maar dan wel met een verrukkelijk sexy Italiaans accent. Ze noemt haar importeur bijgevolg Zjaape. En ze weet waarover ze heeft. Gezeten tussen vader Jaap en zoon Martijn Kwast, leidde ze haar aandachtige gehoor met veel verve langs een indrukwekkende serie Barbaresco´s, met als uitsmijter de 89-er. Tevoren had onze buurman Johan Kragtwijk, de vermaarde chef sommelier van Karel V in Utrecht, ons geattendeerd op de verleidelijke verteerbaarheid van de 2007. Maar dat hadden we zelf ook al ontdekt. Kortom, Barbaresco van Gaja is gewoon erg lekker. Om na de Piemontese tannines de mond op passende en smaakvolle wijze schoon te maken voor de lunch, mocht de meneer van Laurent-Perrier zijn Vintage 2002 laten serveren in de tijdelijke ruïne genaamd Freddy´s Bar. Zo zien wij dat graag. Die champagne dan.

Aan tafel

En dan nu de lunch. Die was een primeur voor Bord´Eau dat pas over een paar weken open gaat. Laten we maar even beginnen met onze waardering van ♥♥. Let wel: voor een restaurant dat officieel nog niet open is. Er wordt immers nog volop verbouwd. De naam Bord´Eau is tegelijk wel en niet origineel. In Gent is er bijvoorbeeld al een eetgelegenheid met die naam. Maar aan de andere kant, de ligging aan het water rechtvaardigt zo´n naam volledig. Chef Richard van Oostenbrugge gaf alvast een mooi visitekaartje af. Bord´Eau deed ons overigens even terugdenken aan een lunch (met verflucht) destijds bij Vossius. Dat uiteindelijk nooit officieel geopend is. Saillant detail: Rob Kranenborg is als adviseur betrokken bij Bord´Eau…

Samengevat: prima keuken en prima aansluitende wijnen van, drie keer raden, Gaja. Wederom hoogst verteerbaar. Een paar live gezongen aria´s van Verdi en Bellini zorgden voor een opperbeste stemming.

Aan de rosé…

Na afloop van de lunch hadden wij voor Perswijn een exclusief interview met Gaia. We zijn ten slotte niet zomaar sterreporter van dat onvolprezen prachtblad. Evenals voor een impressie van de proeverij nog wel even geduld oefenen tot nummer 5, want na een onderhoud met zo´n Vrouw is enige emotionele débourbage wel gewenst. Met het oog op objectiviteit en zo. Iemand die in dit verband wederom even genoemd moet worden, is Arnaud Longuent van Laurent-Perrier. Als galante Fransman begreep hij onmiddellijk ons fijnzinnige verzoek om ter omlijsting van ons gesprek geheel en al belangeloos een fles Champagne Rosé van zijn huis ter beschikking te stellen. Sterker nog, hij beschouwde dat als een grote eer. Een man naar ons hart derhalve. Hij zal het ongetwijfeld nog ver schoppen. Zeg nu zelf, wanneer je als heer met een dame rosé drinkt, komt daar uiteraard maar één versie voor in aanmerking. Overbodig te zeggen dat het een zeer geanimeerd gesprek werd. Of: hoe de zo deprimerend begonnen dag in majeur eindigde. Goed gedaan, Zjaape!

René van Heusden ML

Foto’s van boven naar beneden: Gaia Gaja, Angelo Gaja, Brigitte van der Windt en Elise Kwast, Jaap Kwast en Giulio Bertrand, Floor van Eede, Janna Rijpma en Philip de Haseth Möller, Patrick Uyttewaal, Jaap Kwast.

Al maanden lang is sprake van een gebrek aan gratis lunches in nette eetgelegenheden, aangeboden door importeurs die een belangwekkende blijde boodschap te communiceren hebben. En als ze er al waren, waren ze uitgerekend op dagen dat wij voor het werk weer eens in den vreemde dienden te verkeren. Dan maar wat eigen initiatief ontplooid. En zelf afgerekend… Maar wat zeiden onze goede en immer goedbedoelende ouders ook weer?

Al maanden lang is sprake van een gebrek aan gratis lunches in nette eetgelegenheden, aangeboden door importeurs die een belangwekkende blijde boodschap te communiceren hebben. En als ze er al waren, waren ze uitgerekend op dagen dat wij voor het werk weer eens in den vreemde dienden te verkeren. Dan maar wat eigen initiatief ontplooid. En zelf afgerekend… Maar wat zeiden onze goede en immer goedbedoelende ouders ook weer? Kind, datgene waar je moeite voor moet doen biedt je meer genoegen dan wat je in de schoot geworpen wordt. Tja, zo weten we er nog wel een paar. Dat bepaalde lekkernijen zouden gaan vervelen wanneer je ze dagelijks kunt nuttigen. Als deze moraal door de dagelijkse aantrekkelijkheid van één nooit vervelende lekkernij weerlegd wordt, dan ik het wel door wijn van tienmaal modaal per fles. Bij thuisgebruik, wel te verstaan.

Werkbezoek

We lunchten onlangs weer eens in de Bokkedoorns. Zoals trouwe lezeressen weten is dat een van onze favoriete eetgelegenheden. Aangezien onze charmante disgenote een uur (!) te laat was, lenigde maître Peter Bruins onze nood op de hem eigen, onnavolgbare wijze. Met een fijne fles champagne, uiteraard. Ook het gebodene op het bord was voor de zoveelste van een waarlijk exquise niveau. Zoals die duif, evenals de ook niet met uitsterven bedreigde eend en de kwartel een van onze lievelingsvogels. Met daarbij de Fusion V 2004 van De Toren. Uiteraard niet per glas, maar per fles. Vanwege de doordrinkfactor. Hm! ML ♥♥(♥).

We troffen het dubbel, want ook een voor de tijd van het jaar opmerkelijke gebruinde John Beeren, eigenaar van voornoemd etablissement in de duinen bij Overveen, kwam ons persoonlijk begroeten. Terecht, want het is immers niet niks om de Beroemde Wijnschrijver met, zoals te doen gebruikelijk, va va damesgezelschap, in je zaak te mogen hebben. Hij was die ochtend juist teruggekeerd uit, jawel, Zuid-Afrika. Van een ´werkbezoek´ aldaar. Ach ja, wat hebben die Nederlandse restaurateurs het toch moeilijk.

Geen fund, wel fun

Enige tijd later liepen we rond het middaguur te dolen door het centrum van wat Reve ooit de grote havenstad R. noemde en waar hij Matroos Vos ontmoette. Wij zelf werden, à la de doeltreffende bal van Diego Maradonna destijds tegen Engeland, geleid door de hand Gods. En wel richting Amarone. Zo maar. Of men daar nog een tafeltje had? Natuurlijk! Voor een Beroemde Wijnschrijver altijd. Sowieso een prettige zaak, waarover straks meer. Eerst iets over andere gasten. Een van de tafels werd bezet door een aantal hooggeplaatste werknemers van beleggingsgigant Robeco en een Engelstalige relatie. Heel vaak viel derhalve het woord fund. Hoewel deze lieden dagelijks met talloze miljoenen mogen spelen, bleken ze geen cent te willen spenderen aan een decent glas wijn. Triest. Persoonlijk hebben wij, ondanks onze eeuwige onderkapitalisatie (en bijgevolg nog steeds met smart hopend op een fijne retentiebonus uit de welgevulde kas van de Hoofdredacteur) niets met funds maar des te meer met fun. En die beleefden we in ruime mate. Maître Harry Baas was zo attent ons te melden dat hij wat lekkers uit Duitsland had binnen gekregen. Van Horst Sauer bijvoorbeeld. Riesling Grosses Gewächs Lump 2009 en zo. Kijk, dat bood perspectief op een belegging in genoegen met onmiddellijk rendement. Wijn werd zonder dat wij daarom hoefden vragen gekaraffeerd en in een groot glas geserveerd. Dat is vakmanschap. Verrukkelijk bereide coquilles en dito rogvleugel erbij en het feestje bleek compleet. Geld maakt niet gelukkig, zo heet het, maar een mooie lunch altijd. Mits je er iets bij te drinken hebt! ML ♥♥.

Leve de k..-Marokkaan!

Er zijn in ons goede vaderland xenofobe lieden met een beperkt denkraam die menen dat het bon ton is om meer nog dan op de vermeende ´anti-Nederlandse complotten smedende linkse kerk´ af te geven op Marokkanen. Om precies te zijn: op Nederlanders van Marokkaanse afkomst. Met dan vaak nog een vrouwonvriendelijk voorvoegsel dat wij, fijnzinnig als we zijn, hier liever niet gebruiken. We zouden deze types twee zaken willen aanraden om een wat genuanceerdere visie op de werkelijkheid te ontwikkelen. Allereerst de lectuur van het vermakelijke boek Vinexvrouwen van de hand van Naima El Bezaz. Over inburgeren en ´gezellige´ (lees: überkneuterige) Leitkultur in de polder. Vervolgens een bezoek aan het zeer Hollandse Gorinchem voor een maaltijd in restaurant Solo. De chef daar is net als El Bezaz iemand met Marokkaanse wortels. Mohamed El Harouchi heet hij. Koken leerde hij bij grootheden als Pascal Jalhaij, Robert Kranenborg en Cees ´meneer´ Helder. Recentelijk waren we weer eens voor de lunch in Solo en wat was dat een eye opener! Tweemaal kreeft bijvoorbeeld, want daar hadden we die dag nu eenmaal trek in, en nog wat extraatjes. We kregen gerechten met een klassiek Franse basis, maar dan wel met een bijzondere toets van Marokkaanse specerijen en kruiden, tegelijk met smaak en subtiliteit, tegelijk spannend, origineel en voortreffelijk in balans. Vreugdevol. En wat is die kok-Marokkaan een aardige vent! Om helemaal blij van te worden. Dat kunnen we helaas niet van alle andere mede-Nederlanders zeggen. ML ♥♥.

Ambassadeur Romero

Het leven bestaat uit meer dan alleen maar lunches. Voetbal hoort er ook bij. Van importeur LFE, nooit te beroerd om opgewekte promotionele mededelingen de wereld in te sturen, vernamen wij het heuglijke nieuws dat het het Argentijnse ´topwijnhuis´ (?) Sottano behaagd heeft om de heer Sergio Romero, doelman van voetbalclub AZ Alkmaar en van het Argentijnse nationale elftal, te benoemen tot Ambassadeur voor Nederland. Romero kreeg deze ´eretitel´ heel toepasselijk op 17 april, de officiële Malbec World Day van Wines of Argentina. Da´s niet niks. We lezen nog even verder: “Bodega Sottano had speciaal voor deze gelegenheid hun meest prestigieuze MALBEC wijn op een magnumfles laten afbottelen. Deze fles was voorzien van een uniek zilveren zegel waar de initialen en naam van Sergio Romero op prijkten. En natuurlijk zat er ook een officiële oorkonde bij waar alles in stond.” Tja, het zal je maar overkomen.

Zo vader, zo zoon

Een eveneens fijne onderscheiding viel een dag later ten deel aan Mr. Olaf Kerstens. We kennen hem als de sympathieke frontman van André Kerstens BV Partners in Wijn sinds 1880. Gespecialiseerd in Portugal en Spanje, maar ook met het nodige Franse werk in de portfolio. De Franse ambassadeur Jean-François Blarel speldde hem daarom in een nette (!) Scheveningse strandgelegenheid de versierselen op die horen bij de Ordre du Mérite Agricole. Je krijgt die onderscheiding voor het verkopen van Franse landbouwproducten zoals wijn. Afgaande op de hoeveelheid medailles die de afgelopen tijd in Nederland zijn uitgereikt, gaat het kennelijk nog niet zo slecht met Franse wijn. Tenzij de Fransen tegenwoordig over een kinderhand beschikken. Dit echter terzijde. Olaf mag zich voortaan Chevalier noemen. Zijn vader André Kerstens – in het circuit beter bekend als Dré – kreeg eerder ook al eens de Mérite én een promotie tot Officier. Proficiat!

Bella Italia

Er zijn van die dagen dat het lastig kiezen is. Niet alleen voor bezoekers, maar ook voor importeurs. Zie hieronder. Menig kleine importeur van grootse wijnen werkt met Italië, terwijl we zelf altijd het gevoel hebben slechts kennis te hebben van een fractie van wat er in dat mateloos fascinerende land gebeurt. We besloten derhalve tot een bezoek aan de tweede editie van de Italiaanse Wijn Vakdag. In de Kookfabriek in Amsterdam-Duivendrecht. Mooie, stijlvolle locatie. Mooie mensen ook, onder wie de in deze rubriek al eens vaker genoemde Elise Moeskops van Anfors. Die volgens collega Onno Kleyn zulke ´mooie ogen´ heeft. Wij kunnen dat alleen maar beamen. Prima organisatie door Heleen Schreuder van Italent. En wat een wijnen! Jammer alleen dat het er zo veel waren. Nou ja, ´jammer´… ML♥♥. Als er de volgende keer ook nog een eiland ingericht kan worden met salume en zo´n joekel van een parmigiano, dan is ons geluk compleet en is een nog hogere waardering mogelijk. Want dat Italiaanse wijnen vragen om eten, is een cliché dat helemaal waar is.

Allemaal jubel? Bijna, maar niet helemaal. Want wat blijft iedereen elkaar toch enthousiast voor de voeten rijden bij het plannen van evenementen. Of moeten we zeggen: oncollegiaal? Het blijft maar doorgaan. Nu weer met Grootse Wijn van Kleine Importeurs, de Italiaanse Wijn Vakdag én de uitreiking van een Mérite Agricole op één en dezelfde maandag. Wij wijzen niemand in het bijzonder met een beschuldigende vinger. Wel zouden wij organisatoren van partijtjes er op willen wijzen dat wij weliswaar een groot hart en dito ego hebben, maar dat wij ons niet kunnen opdelen. Andere stervelingen kunnen dat trouwens ook niet. Waarvan akte.

Koninginnedagen

Van monarchistische poppenkast moeten wij niets hebben, maar van Koninginnen zo veel te meer. Wat is er dan mooier om met Dr. Anda Schippers, de meeste geleerde en scherpzinnige vrouw in Nederwijnland en daarom tevens Eindredacteur van Perswijn, te mogen lunchen op het zonovergoten terras van Boreas in dat mooie dorp Heeze? Tellen we de kwaliteit van het gezelschap en die van de zeer fijne maaltijd bij elkaar op, dan gaan we zelfs ruim over ♥♥♥ heen. Tja, some guys have all the luck, zeggen we dan. Of liever: daar doe je het nu voor.

Over koninginnen gesproken, we waren uiteraard ook aanwezig bij de boekpresentatie van Lidewij van Wilgen, La Diva van Mas des Dames. Over Lidewij, een buitengewoon fascinerende vakvrouw, en haar bijzondere boek Het Domein zullen we het binnenkort uitgebreid hebben in Perswijn nummer 4. Als het goed is, heeft iedereen haar boek dan al gelezen en een paar dozen van haar wijn aangeschaft. Wij raden dat in ieder geval ten stelligste aan. De presentatie vond plaats op wat rustig heilige wijngrond genoemd mag worden, de kelder van Wijnkoperij Okhuysen aan de Haarlemse Gierstraat! We zijn daar ooit zelf begonnen. Gastheer van het partijtje was Xavier Kat, die in Lidewij´s boek de glansrol van visionaire wijnkoper speelt. Bravo, Xavier! Je had het inderdaad al heel vroeg goed gezien. Verder veel Mooie & Succesvolle Mensen met Goede Smaak. Vandaar dat de geserveerde hartige versnaperingen onze goedkeuring ruimschoots konden wegdragen. ML ♥♥. Voor de wijnen van Mas des Dames gold dat zo mogelijk nog meer. ML ♥♥♥. En zo hoort er natuurlijk ook.

René van Heusden ML

Foto: van boven naar onder:

John Beeren, Mohamed El Harouchi & André Koopmans (l) met Sergio Romero

Valentijnsdag 2011 was er een om nooit te vergeten! Nee, we hebben wederom geen romantische attentie van een stille aanbidster mogen ontvangen, maar we waren wel uitgenodigd voor een partijtje waar gratis kwalitatief hoogstaande drank vloeide. We doelen natuurlijk op het jubileumfeest van het roemruchte Nederlands Gilde van Sommeliers.


Valentijnsdag 2011 was er een om nooit te vergeten! Nee, we hebben wederom geen romantische attentie van een stille aanbidster mogen ontvangen, maar we waren wel uitgenodigd voor een partijtje waar gratis kwalitatief hoogstaande drank vloeide. We doelen natuurlijk op het jubileumfeest van het roemruchte Nederlands Gilde van Sommeliers. Locatie: het Manhattan Hotel te Rotterdam. Veel schoon volk verzameld natuurlijk, daar in Rotterdam. De wereld anno 2011 van de sommeliers zou je rustig kunnen typeren als die van the Bold and the Beautiful!

Toen wij ons op aperitiefuur in de feestruimte meldden, was onze eerste zorg, zoals ontwikkelde lezeressen al lang geraden hadden, niet zo zeer het kussen & knuffelen van allerhande aantrekkelijke wijnvrouwen, doch het bemachtigen van een glas champagne uit de kelders van een gunstig bekendstaand huis. Dat bleek niet mee te vallen. Sterker nog: er bleek helemaal geen champagne meer te zijn! Wat een genante situatie, een jubileumfeest zonder voldoende champagne. We voelden ons derhalve een beetje als een gast op de in Johannes 2 zo subliem beschreven legendarische bruiloft te Kana. Gelukkig ontwaarden wij NGS-voorzitter Cees Vos, een geboren regelaar. De voorzitter zorgde er persoonlijk voor dat wij in de hotelbar toch nog aan ons champagnegerief kwamen. Misschien niet direct een wonder zoals dat te Kana, maar wel een zeer mooie daad. Naar Vos ons meldde, waren er nogal wat flessen zoek geraakt. En vreemd genoeg was de nieuwe vertegenwoordigster van de champagnepromotie ook in geen velden of wegen meer te bekennen. Hier ligt ruimte voor de nodige verbetering!

Hoewel het verder met de hoeveelheden beschikbare wijn wel goed zat, was het onderdeel spijs eveneens nogal zuinigjes bemeten. Er was de genodigden een ‘lopend diner’ in het vooruitzicht gesteld, maar dat bleek beperkt te zijn tot enige mondvermaakjes en verder slechts één (1) opschepgerechtje in de vorm van een plakje rund met jus en wat stamppot. Het rund was dusdanig bereid dat je er een mes bij nodig had, maar wanneer je lopend dineert, moet je al een vork en een glas hanteren. We zullen de lezeressen nadere details daarom maar liever besparen. ML ??/20. Maar ieder nadeel hep se foordeel: niemand kan beweren dat sommeliers zich louter bezighouden met peperdure orgieën rond foie gras, kreeft en kaviaar. Hoewel hier een mooie kans weggelegd was voor begripvolle sponsoren. Kwestie van diepte-investering.

Bij zo´n bijeenkomst hoort natuurlijk ook een plechtig moment waarop aan verdienstelijke personen fijne onderscheidingen worden uitgereikt. Bij het NGS bestaat dat uit een erelidmaatschap. Je krijgt dat ofwel wanneer je je als bestuurslid langdurig voor de club hebt ingezet ofwel wanneer je als buitenstaander het Gilde op prettige wijze ondersteunt. In de eerste categorie ging het erelidmaatschap naar Arie de Weerd, die als een van de oprichters van dag 1 af aan bestuurslid is geweest en nu pas als zodanig is afgetreden. Peter Bruins is ook al 25 jaar bestuurslid, maar gaat onverminderd door. Hij krijgt zijn erelidmaatschap als hij de 30 jaar volmaakt.

In de tweede categorie ging de oorkonde naar Jan van Lissum, Voorzitter van de vermaarde Wine and Food Association, voor diens inzet om jonge sommeliers op het rechte pad te houden, c.q. te brengen. Eenieder die erbij was, was vanzelfsprekend geroerd door deze geste, waarbij de prijsuitreiker nu eindelijk eens een keer prijsontvanger was. Proficiat! Een tafel met overheerlijk sake mocht dus niet ontbreken. Maar, en dit even terzijde, alle heisa ten spijt blijft ons enthousiasme voor dit goedje beperkt.  

Onder de talloze belangwekkende gasten signaleerden we nogal wat vertegenwoordig(st)ers van promotiebureaus. We noemen onder meer Paul Molleman en de immer charmante Philine Weeber namens Californië, stijlicoon Michèle Lainé (Sopexa), Alicia Martinez Rolland (Vinos de España) en, ja wel, Anneke Tot (te veel accounts om allemaal op te noemen). Onder de diverse promotoren werd de show echter gestolen door award winning Alain Jacobs – helaas zonder het gezelschap van zijn Gisela – die een collectie eersteklas Duitse wijnen had meegnomen. Verder stonden er in onze perceptie erg lekkere wijnen bij Bourgognefanaat en sherryaficionado Karel de Graaf en bij keldermeester Rémi Edange van Domaine de Chevalier. Zo zien wij dat graag. En wij niet alleen, want ook de vermaarde collectionneur en party crasher Allard Botenga liet zich een en ander goed smaken.

Nog even terug naar de club waar het allemaal om ging, het NGS. Nu voorzitter Cees Vos het na elf jaar voor gezien gaat houden en Arie de Weerd het ook welletjes vindt, was het tijd voor verse kanperswijnen. Nieuwe bestuursleden zijn Edwin Raben (Edwines, ervaren, beoogde nieuwe voorzitter), Heleen Boom (Bouwkunde, Deventer, vrouw) en Job Seuren (Solo, Gorinchem, jong). Heleen is trouwens een van onze favorieten binnen het Gilde: vrouw, ontwikkeld en geestig. Ze beval ons zelfs lectuur van een intellectueel hoogstaand boek aan. Met alle respect voor de kwaliteiten van haar collega-wijnschenkers, dat is ons nog niet eerder overkomen. Edwin Raben liet ons weten dat er voor het NGS een mooie taak ligt op het gebied van ‘democratisch wijninfotainment’. Op tv bijvoorbeeld. Dat belooft nog wat!

Er is nog een reden om helemaal in majeur te eindigen. We lunchten namelijk een paar dagen na het hierboven beschreven partijtje met voorzitter Vos in een van diens favoriete etablissementen, Fred te Rotterdam. Fijne zaak, ML 17/20. Het alibi was een serieus gesprek over sommellerie en zo. En om ons te laten verwennen door een van die rijzende sterren binnen de rangen van de sommeliers, Chantal de Raaf. Welnu, de lunch ontaardde in wat in vakkringen een triple L (= long liquid lunch) heet.  Een kortere, alternatieve internationale term voor zo´n type maaltijd is trouwens linner. Beginnen om 12.30 uur met de eerste champagne en weggaan om 21.00 na een afsluitend glas champagne. Een goede sommelier komt immers nooit champagne tekort!

René van Heusden ML

Op de foto’s van boven naar beneden, van links naar rechts: Cees Vos, Arie de Weerd, Peter Bruins, Jan van Lissum, Paul Molleman & Philine Weeber, Michèle Lainé, Alicia Martinez Rolland & ML, Karel de Graaf & Allard Botenga, Rémi Edange, Heleen Boom & ML, Chantal de Raaf

Was het een jaar geleden nog crisis, aan het begin van 2011 is daar niets meer van te merken. De wijn vloeit weer rijkelijk.


Was het een jaar geleden nog crisis, aan het begin van 2011 is daar niets meer van te merken. De wijn vloeit weer rijkelijk.

*****

Wine Professional

Een bezoek aan Wine Professional, het eerste grote evenement in januari, is incontournable. Het is immers niets meer en niets minder dan de Nieuwjaarsreceptie voor de wijngemeenschap.

Direct al na de ingang was het raak. We troffen daar een jarige Jaap Kwast in het gezelschap van zijn charmante Elise. Geen wonder dat JJC er glunderend bij liep. Evenals bij een vorige editie liep de onvermijdelijke pr-diva Anneke Tot er voor de tijd van het jaar weer opmerkelijk gebruind bij. Wegens net teruggekeerd van een rondrit door de woestijn van Oman. Van de vaste exposanten noemen we

Alain en Gisela Jacobs, die dit jaar een opmerkelijk grote stand met Duitse wijnen hadden. Het DWI heeft kennelijk zijn grootste geldzorgen achter de rug. Een hagiografie van het duo Jacobs in de Proefkrant waar de wierook van af droop was al een voorproefje van het fijns dat in het vat bleek te zitten. Een heuse Diamond Award! Het zal je maar ten deel vallen. (Al zou gelet op de voorkeur van de uitreikende instantie voor Latijnse namen Premium Adamantis nog indrukwekkender zijn.)

De gelukkigste man op de hele beurs moet Robbert Fokkens geweest zijn. Hij mocht drie dagen lang zijn wijnen uitschenken op de WOSA-stand van Annette Badenhorst. In haar hoogsteigen gezelschap nog wel.

Zoete inval bij chevalier Ron Sanders en zijn zoons. Om nu te zeggen dat daar een hoogstaand discours te beluisteren viel? Niet echt. Maar Sanders had wel een serie akelig lekkere wijnen staan. Hoogst verteerbaar.

Even serieus. Dé eye opener van de hele beurs was naar alle waarschijnlijk de collectie sublieme madeira´s van Barbeito op de stand van Mick Kooistra en diens Horizon Wines. Wat een fantastisch mooie collectie. Bravo, Mick!

*****

Bitterballen & Prosecco

Nieuwjaarsborrel (sic!) van het onvolprezen prachtblad Perswijn. In het Rosarium, vlakbij de RAI. Daar werden gelukkig geen pompeuze awards uitgedeeld, maar uitsluitend gesponsorde drankjes. En mondvermaakjes die onder de noemer bittergarnituur gevangen kunnen worden. Wel vreemd dat die hartige versnaperingen bleken te bestaan uit bitterballen met mosterd en loempia´s met een zoetzuur papje. Niet bepaald wijnvriendelijke kost bij Nederlands enige echte wijnblad…

Vervolgens togen we naar de Wine Room van het Amstel Hotel, alwaar Italiëspecialist Hans Bijvoets van Anfors nog een fijn eetpartijtje in petto had met zijn Barbarescoleverancier Giorgio Pelissero. Doordat de voorzitter van de Wine and Food Association beslist moest voorproeven, er louter magnums geschonken zouden worden en er kennelijk nadrukkelijk op verteerbaarheid beoordeeld werd, duurde het echter nogal even voor er getafeld kon worden. En moest de tijd gedood worden met het nuttigen van… prosecco! Een decente, dat wel. Niettemin werd het een fijn partijtje.

Onder de aanwezigen onder meer onze eminente collega Harold ´de Grote´ Hamersma, diverse vooraanstaande schenkers uit den lande en, bovenal, een stralende Elise Moeskops. Tip van de Master of Lunch: ga eens dineren in restaurant Lastage van haar levensgezel (en onze buurman aan tafel in de Wine Room) Rogier van Dam.

*****

Communicatie

AH werkt samen met Pernod Ricard. Het betrekt er de merken Jacob´s Creek, Brancott (voorheen Montana) en Campo Viejo van. Dat telt. En dat diende even op passende wijze gecommuniceerd te worden in de statige ambiance van het West-Indisch Huis in de hoofdstad. Zulks onder de noemer Meet the Winemakers en in aanwezigheid van hooggeplaatste heren van Pernod Ricard, de Ambassadeur van Nieuw-Zeeland én alle toppers uit Zaandam: category manager Gert Zwitser, alsmede Jacqueline Snoeker en Hans Bootsma namens de buying desk – in gewoon Nederlands: inkoopafdeling. Zo, als dat geen schoon volk is. Na vertoning van opwekkende filmpjes vertelden de wijnmakers van voornoemde merken over hun bekommernis om de leefomgeving. Fijn, maar laten we met z´n allen nu eens één mooi voornemen in 2011 gaan waarmaken: geen grote woorden meer over ´duurzaamheid´ maar gewoon daden stellen! In stilte, zoals Heer Bommel dat ook doet. Gerijpte Rioja serveren bij een chocoladedessert doen we ook niet meer. Enne, laat de buying desk nu ook eens de werkelijk spannende wijnen van hun leveranciers naar Nederland halen. Bij voorbaat dank.

*****

Vive la France, viva España

Ook Frankrijk lijkt de crisis zo langzaam maar zeker achter zich te laten. We hielden tenminste een positieve indruk over van het door Sopexa georganiseerde evenement France Vins in het Rotterdamse WTC. Voor de wat oudere lezers: we hadden het genoegen om een 20eeeuwse icoon uit de Nederlandse wijnhandel weer eens te ontmoeten, Otto Vlasman. In patente conditie. Zo zien wij dat graag. En over iconen gesproken, door Sopexa´s eigen stijlicoon Michèle Lainé werden we voorgesteld aan haar nieuwe directeur Damien De Koninck. Na Alain Jacobs alweer een Belg die Nederland gaat leren wijn drinken. Waar moet dat heen? Wel, mogelijk komt er binnenkort een interessant tegenoffensief.

Nog een opmerkelijk gebeuren: de proeverij van Spaanse wijnen uit Castilla y León in de voormalige Portugese synagoge van Den Haag. We hadden eerlijk gezegd niet anders verwacht dan Spaanse wijnen te proeven, want voor ´Franse´ moet je elders zijn. In La Mancha bijvoorbeeld. Dit echter terzijde. Ook hier volop fijne wijnen en good old Marianne Nuberg. Zeg nu zelf, een jaar kan slechter beginnen.

*****

Toch een pijnpunt tot besluit. Van Le Défi in Sprang-Capelle ontvingen we de bedrukkende mededeling dat het om financiële redenen dicht moet. Jammer, want deze ML koestert er mooie wijn-spijsherinneringen aan.

René van Heusden ML

In de afgelopen aflevering van Wine Society suggereerden wij dat Sopexa betrokken geweest zou zijn bij de Kerstmode-actie van Bordeaux en bij de bijbehorende Amsterdamse verkleedpartij in de aanloop naar Kerstmis. Sopexa wekte die indruk door in een bericht naar aanleiding van de gids ‘Bordeaux Op z’n Best’ zelf melding te maken van activiteiten rond wijn-jurkcombinaties.
In de afgelopen aflevering van Wine Society suggereerden wij dat Sopexa betrokken geweest zou zijn bij de Kerstmode-actie van Bordeaux en bij de bijbehorende Amsterdamse verkleedpartij in de aanloop naar Kerstmis. Sopexa wekte die indruk door in een bericht naar aanleiding van de gids ´Bordeaux Op z´n Best´ zelf melding te maken van activiteiten rond wijn-jurkcombinaties.

Michèle Lainé van Sopexa liet ons echter weten dat haar organisatie a) niets van doen heeft gehad met de Bordeauxmodecampagne, b) geen bemoeienis heeft gehad met de tenenkrommende wartaal op de site www.dressanddrinksbordeaux.com, met onder meer die fameuze groene appel als een van de ‘vele kleuren wit’, en c) al evenmin geassocieerd wenst te worden met modeshows in peperdure kledingzaken in de Amsterdamse P.C. Hooftstraat. Dat laatste valt immers moeilijk te rijmen met een campagne waarin juist betaalbare wijnen uit Bordeaux gepromoot worden.

Een en ander is – gelet op de combinatie van wereldvreemd incrowdkarakter en bedroevend amateurisme die het geheel kenmerkt niet zo verrassend – bedacht door een binnengrachtelijk reclamebureau. Dat bleek stiekem, dat wil zeggen: buiten weten van Sopexa als houder van het pr-account voor Nederland om, door de Bordeauxse brancheorganisatie CIVB Bordeaux te zijn uitgekozen voor ‘ludieke’ acties. En of Sopexa dat toch maar even wilde doorgeven. Niet zo netjes, ´heren´ Bordelais! Stijlloos zelfs.

René van Heusden ML

Rond de Kerst lijkt alles om stijl te draaien. Wat ga je hoe eten? Wat drink je waarbij? En, wat voor pakje moet je aantrekken als Bordeauxjuffrouw? AllerHande, Birthe en Cuno boden uitkomst. Nou ja, min of meer.

Rond de Kerst lijkt alles om stijl te draaien. Wat ga je hoe eten? Wat drink je waarbij? En, wat voor pakje moet je aantrekken als Bordeauxjuffrouw? AllerHande, Birthe en Cuno boden uitkomst. Nou ja, min of meer.

Zaanse styling
Eigenlijk hadden wij ons voorgenomen om in de geest van Kerstmis het jaar op milde wijze te besluiten. De lectuur van decemberuitgaven van de marktleiders uit Zaandam, in onze ogen als geen ander representatief voor Nederland als natie, kon ons niet echt boos maken. De door AllerHande bedachte feestidylle rondom een ´nieuw-klassiek´ Kerstmis, compleet met stylingtips (!) en wijnen die zelfs wel eens meer dan 6 euro mochten kosten, deed ons eerder besmuikt glimlachen. Breed glimlachen moesten we zelfs om een omschrijving in de speciale Kerstgids van AH met 44 pagina´s ´verrukkelijke voorpret´ en vol kant-en-klaar producten om bijvoorbeeld fijn mee te gourmetten. Het ging om deze cryptische aanduiding: Warm dessertfruit – Uit de diepvries. Eentje voor de rubriek Ruggespraak in Onze Taal! In dezelfde uitgave werd echter ook gesuggereerd om de geboorte van de Messias luister bij te zetten met een Bordelees witje van ene Ilja Gort bij de ´Authentieke Jamón Serrano´. Hoe zo, gebrek aan styl(ing)?

*****

Kerstviering voor gevorderden
Van Proef&, het huisblad van Gall & Gall, raken wij gewoonlijk ernstig terneergeslagen. Zo niet van het gevoelige decembernummer. Het ontlokte ons niet één vileine gedachte, laat staan vileine woorden. Het thema was, niet geheel verrassend gelet op de kalender, Birthe´s Kerstdiner! Groots en meeslepend, met in totaal negen keer een afbeelding van de heldin. Daar kan zelfs de voorzitter van de Wine & Food Association niet meer aan tippen.
Bij Gall zouden ze zo verstandig moeten zijn om a) hun blad te verlossen van die malle titel van nu en b) er gewoon de ´Birthe´ van maken. Als een soort Linda voor wijndrinkers. Wat iets geheel anders is dan een Catherine, maar dat had de ontwikkelde lezer(es) zelf ook wel bedacht. Kerstmis met Birthe dus. Sereen geluk. Een wereld die deugt. Birthe gekleed in een stemmige witte Kerstblouse. Stijl! En een als ´culinair expert´ aangeduid manspersoon op de achtergrond om passende versnaperingen bij de schier eindeloze reeks overheerlijke wijnen van Birthe te bereiden. Zo zien wij dat graag, zo´n ruime selectie. Je voelt dat er een licht erotische spanning heerst, maar het blijft allemaal heel netjes. Zonder dat opgefokte gedoe van die gemaakt vrolijke & pseudogelukkige typetjes waar ze bij Gall anders zo mee weglopen. Ook in Proef& werd een Bordeaux gesuggereerd. Hier uiteraard een rode Médoc.

*****

Bordeaux for girlzz
Waarom tweemaal vermelding van een wijn uit Bordeaux? Wel, dat zit zo. In de week voor Kerstmis kregen we een e-mailbericht van Sopexa. Inzake Bordeaux Op z´n Best. Dat daar weer een gidsje aan gewijd is en dat de voor het gidsje ´geselecteerde´ wijnen te proeven zullen zijn tijdens Wine Professional. En dat iemand uit Bordeaux die er voor geleerd heeft tijdens voornoemd evenement een ´masterclass´ zal geven. Tot zo ver dus niets verontrustends. Nou ja, het ziet er allemaal wel wat geforceerd girly en happy uit. Met van die stockfototypes. Ook zou als titel ´Betaalbare Bordeaux´ meer op zijn plaats zijn, maar dat terzijde. Het gidsje spreekt de lezer(es) vreemd genoeg keurig aan met ´u´. Zoals het bij een wijn als Bordeaux hoort, maar het wringt wat met het jongevrouwenconcept. Jammer trouwens dat de achternaam van veelvoudig jurylid Anjo de Bont verkeerd gespeld blijkt te zijn, maar ook die kleinigheid terzijde.

We surften vervolgens naar de speciale modesite www.dressanddrinksbordeaux.com voor het jeugdige vrouwvolk waarvan in de voornoemde mail gerept werd. Voor lezers uit de provincie: zo´n site is bedoeld voor ´doelgroepmarketing´, in dit geval jongedames wier grootste zorg in het leven is wat ze moeten aantrekken. En waarvan de Bordelais vinden dat ze aan de Bordeaux moeten, die vet, cool, gaaf, brutaal, lauwe funwijn van nu! En zo. Op de site zien we smachtende meiskes die niet in de schaduw kunnen staan van een Echte Vrouw en stijlicoon als Birthe. De onzekere meiskes kunnen kiezen uit diverse typen Bordeauxwijn en krijgen daar een stylingtip (!) bij voor hun garderobe. Een paar citaten om een ander te illustreren:

The many colors of Bordeaux
Of je nu kiest voor glamour rood, elegant wit of juist sparkling extravagant, het uitzoeken van een feestelijke outfit is een feest op zich. Maar wat is nou een feest zonder wijn? Daarom trakteert Bordeaux bij exclusieve modehuizen op speciaal voor jou geselecteerde wijn, passend bij jouw kledingkeuze. En wat je ook kiest, uit het land van de haute couture kun je natuurlijk iets smaakvols verwachten.

Tja, of al dat Engels nu echt zo wenselijk is voor de promotie van Franse wijn, is nog tot daar aan toe, maar wanneer je meent echt niet zonder te kunnen, doe het dan alsjeblieft wel goed en consequent. Dus niet nu eens op z´n Brits en dan weer op z´n Amerikaans. En waarom hier ´je´, maar in het toch ook als kek bedoelde gidsje ´u´?

Dit blijkt echter slechts een opmaatje te zijn voor wat nog komt. Zie onderstaande beschrijvingen die bol staan van de krom- en wartaal:

The untouchable elegance of white
Wit is er in vele kleuren. Limoen, groene appels, een beetje citrus en een flinke lik gras. Het is niet alleen de basis voor de verfrissende witte dorstlessende wijnen uit de Bordeaux, waar sauvignon blanc, semillon [sic!] en muscadelle koning zijn. Ook in de mode zorgen deze tinten voor een verfrissende en elegante stijl.

Misschien hebben wij iets gemist, maar het lijkt ons twijfelachtig dat ´limoen, groene appels, een beetje citrus en een flinke lik gras´ als nuances van de kleur wit beschouwd kunnen worden. Dit is zeer diplomatiek uitgedrukt.

Peace, love and rosé
Fris, mooie zuren, barstensvol met rood fruit en lekkere mineralen die zorgen voor dat prikkeltje op de tong. Rosé kan licht paars zijn, oranje of roze. Het [sic!] geeft in ieder geval altijd een heldere, vrolijke stemming weer. En een tikkeltje zen, als het wat rustiger is.

Lekkere mineralen die voor dat prikkeltje op de tong zorgen? Mensen die verstand van wijn hebben, kijken daar wat genuanceerder tegenaan. Bedoelde de tekstschrijver (m/v) wellicht koolzuur? Over de laatste (on)zin zullen we het maar liever niet hebben.

Next year I´m going to be sweeter
Het wereldberoemde edele zoet uit de Bordeaux, die (sic!) niet alleen als dessertwijn kan fungeren, maar ook perfect als aperitief. In dit wijntype zijn aroma´s van honing, abrikoos en perzik de bekendste. Het is een palet aan kleuren en smaken voor degenen die dol zijn op hun wilde en fantasierijke kant.

Psychologie van de koude grond. Onze eigenste Hoofdredacteur, weliswaar geen meiske, houdt ook nogal van Sauternes. Maar of dat nu duidt op een ´wilde en fantasierijke´ kant? Get real, zeggen we dan. Ook daar is geen woord Frans bij nodig.

*****

O, o, Cuno!
Een gedegouteerde informant uit de grachtengordel speelde ons een verslag van het kwaliteitsmedium De Pers toe hoe die koppeling van Bordeauxwijnen en kleedjes voor jeugdig vrouwvolk bij hem in het dorp nu precies in zijn werk ging. Lees mee en huiver!

[Begin citaat]

Bordeaux Weg met die lauwwarme rioja

Uw wijn vertelt wat u aan moet

Door: Vanja van der Leeden

Prosecco is uit. We gaan aan de modebewuste Bordeaux deze Kerst. ‘Wat dragen we erbij?’

Bordeauxwijnen zijn weer in. Is er weer ergens een marketingmachine uitgerukt? Ja, want Bordeauxwijnen waren heel erg uit. Wie zegt dat dan? Wijnschrijver Cuno van ‘t Hoff. Niet dat hij dat solo beslist, maar hij legt het ons hier even uit. Bordeaux is weer in de mode. Letterlijk. Zelfs stylist Maik de Boer bemoeit zich ermee en geeft met Van ‘t Hoff wijn/kleedadviezen.

Ik zit met Van ‘t Hoff in de bar van Bridges, het restaurant van hotel The Grand. Hij is die niet-wollige wijnschrijver die onder andere de Wijnalmanak 2011 schreef en in de jury van Topchef zetelde. Dat we in Bridges zitten hebben we aan de selectie Bordeaux te danken die hier ligt.

Bordeaux Nieuwe Stijl

Waar ging het fout met die good old Bordeaux, de bakermat van de hedendaagse wijnbouw? De wijnen daar waren moeilijk en duur. De Nieuwe Wereld sprong er op in en voorloper Bordeaux bleef zitten met een wijnplas.

Grote jongens als Pétruse en Lafitte [sic!] veranderden niets. Maar de kleinere boeren krabden zich achter de chauvinistische oren en besloten tot bijscholing in, jawel, het buitenland. Traditionele kennis werd met nieuwe technieken gecombineerd, en de boeren speelden in op de marktvraag. Resultaat: Bordeaux Nieuwe Stijl. Geen kopieën van limonademerlot, maar toegankelijke Bordeaux met de originele complexiteit van kwaliteitswijn. Sneller op dronk ook, want wijn die tien jaar in een kelder moet rijpen is passé, volgens Van ‘t Hoff.

Die toegankelijke wijnen vind je in het boekje ‘Bordeaux op zijn best’ van het CIVB (promotiebureau van Bordeaux), gratis te downloaden via www.dressanddrinksbordeaux.com. Hierin vind je honderd betaalbare rode en witte Bordeauxwijnen, onder andere geproefd door Van ‘t Hoff. Wie het gidsje niet heeft en geen wijn-encyclopedie in wil slikken, zoeke naar het onderschrift ‘Bordeaux Supérieur’ op wijnetiketten. Heb je sowieso iets goeds voor weinig.

Dat gelul over mode en wijn, is dat niet een beetje vergezocht? ‘Nee, nee,’ begint Van ‘t Hoff. ‘De aanschaffers van wijn bestaan namelijk voor 90 procent uit vrouwen.’ Zij moeten bespeeld worden bij hun wijnkeuze. Met mode trappen ze daar wel in, bedacht een reclamebureau. Vandaar dat Van ‘t Hoff vorige week in kledingzaak Oger stond naast stylist Maik de Boer om BN’ers als Monique Kleeman (een spannende, volle rode) en The Voice of Hollands Jennifer Ewbank (een jonge, frisse witte) aan wijn te linken. Jaja.

Mandarijntjes en honing

Laten we hetzelfde doen met de wijnen hier. Na wat mooie witte – met de Chateau de Seuil ben je slechts een schroefdop verwijderd van mandarijntjes en honing – rukt de sommelier een paar rode open waar Van ‘t Hoff zichtbaar blij van wordt. ‘Deze wijnen zijn niet te vergelijken met die in het Bordeauxgidsje.’ De eerste een Ramafort uit de Médoc. Instap-Bordeauxtje en goed voor een spijkerbroek en gympies. Voor de Pauillac van Chateau Lynch-Moussas mag je van Van ‘t Hoff in een maatpak. ‘Zalvend hout, boterig, caramel. Mooie tertiaire aroma’s van truffel.’

Volgens bovenstaande enologica hangt je kerstoutfit dus af van de wijn die je drinkt. Voor het diner gaan we uit van een obligate kalkoen en de door receptenglossy’s gepredikte coquille vooraf. Van ‘t Hoff: ‘Ik stel iets opruiends voor. Een zoet aperitief. Een ijskoude Loupiac.’ Bij de coquilles de mandarijnen-schroefdopwijn. ‘Beetje flauw om die Pauillac van zojuist aan te raden bij de kalkoen, maar ik doe het toch. Moet je er wel een paddenstoelensaus bij serveren.’

Ingetogen frivool

Toch mept Van ‘t Hoff een heilig wijnhuisje om. ‘Rood bij kaas hoeft helemaal niet. Schenk een eenvoudige witte Bordeaux Supérieur.’

Passende kleding is ‘ingetogen frivool’. Dames kiezen een hoogsluitende nauwe rok, op een simpel bloesje met grote strik. Knalrode lipjes. Heren dragen een wit gesteven overhemd op een extreem dure spijkerbroek, een strak zittende Bankerjeans van Balmain bijvoorbeeld.

[Einde citaat]

And the rest is silence, zou Shakespeare in dit geval nog hebben toegevoegd. Op de meeste gedebiteerde ongein aan het adres van kennelijk als zeer dom ingeschatte jonge blondjes willen we uit overwegingen van piëteit liever niet ingaan. Toch een paar puntjes. In de titelkop weer dat ´u´ voor een je-publiek… Witte Bordeaux Sup bestaat inderdaad, maar dan uitsluitend in zoete vorm. Niet zo denderend bij kaas. Dat zou een gediplomeerd Bordeaux Educator toch moeten weten. En of ´tertiaire aroma´s van truffels´ nu de verfrissende taal is waar het jonge volkje op zou zitten wachten?

Laten we hopen dat de ´opruiende´ en ´meppende´ smaakgoeroe en stijlicoon Van ´t Hoff door de stuntelige wannabe reporter Van der Leeden niet geheel juist zijn weergegeven, overweldigd als zij ongetwijfeld was door andere aspecten van diens verschijning. Voortaan gewoon weer een proseccootje voor dit huppelkontje op de popi toer. En bij het CIVB in Bordeaux moeten ze niet vreemd opkijken dat er muiterij in eigen gelederen is ontstaan. Onder meer over de dubieuze besteding van marketingbudgets.

René van Heusden ML

Op de foto, van boven naar beneden, van links naar rechts: Bordeaux, Haut Brion, Cuno van ‘t Hoff, Birthe van Meegeren, cover ‘Bordeaux op z’n best’  

Ook thuis valt genoeg te genieten, ontdekt de Master of Lunch. Vanachter zijn pc stelt hij zich op de hoogte van alle feestjes ter lancering van diverse restaurantgidsen. Wat valt op? Wat valt tegen?

Hoe zei de te ´s Gravenhage residerende mevrouw B.W.A. van Oranje-Nassau enz. enz. enz. het ooit? De leugen regeert. Het ging toen om de in haar ogen wat confronterende berichtgeving door ´de media´ rond haar eigen familie met die fijne neus voor foute vriendjes en dubieuze financiële constructies. Ook maar een mening, zeggen we dan, maar de uitspraak is er niet minder mooi om. Ze had hem kunnen gebruiken om het wereldje van wijn en gastronomie mee te typeren. Want als er nu ergens wantrouwen ten aanzien van de berichtgeving geboden is… Rozige zelfenscenering wil nu eenmaal wel eens op gespannen voet staan met de werkelijkheid.

Denken we maar aan die fijne egopersberichten. Van lieden die prijzen winnen of anderszins geweldige successen boeken. Enige waarheidsgetrouwheid en voorzichtigheid van de kant van potentiële afzenders kan in dezen overigens geen kwaad. Herinneren we ons nog die ietwat overmoedige mededeling uit september vorig van onze landgenoot die suggereerde het MW-schap verworven te hebben? Nu ja, op een kleinigheidje na. Daarna niets meer vernomen. Pijnlijk, al te pijnlijk. Nog pijnlijker echter is het gedrag van al die types die zich autoriteit en invloed wensen aan te meten. De afgelopen weken kregen we in ieder geval weer een verpletterende hoeveelheid ongein te verwerken. Maar goed, gebakken lucht behoort nu eenmaal onlosmakelijk tot de Nederlandse gastronomie, evenals holle vaten bij de vaderlandse wijnduiding.

Promofilmpjes

Wat een valse opwinding altijd weer wanneer de restaurantgidsen uitkomen. Sommige van die gidsen organiseren zelf glamourpartijtjes om hun boodschap te communiceren. Aandoenlijk wel. Aangezien wij voor dit soort partijtjes nooit uitgenodigd worden – gelukkig maar, gelet op het kleffe gehalte van deze bijeenkomsten -, hebben wij ons tevreden gesteld met het bekijken van de filmpjes die beide organiserende gidsenuitgevers van hun bijeenkomsten hebben laten maken. Wij kunnen de lezer verzekeren dat dit cinematografische werkjes van de boeiende en leerzame soort zijn. Wat droeg de onvermijdelijke Thérèse? En met wie danste Margot? Laten we direct maar onze conclusie geven: GaultMillau wint het qua show op alle fronten van Lekker!

Fashion statement

De eerste club hield zijn feestje in het Scheveningse Circustheater. Inderdaad, een toepasselijker locatie is er niet voor denkbaar. Twee opmerkelijke details wat betreft kleding verdienen aandacht. Grote Roerganger & Briljante Kameraad Jan van Lissum droeg dit jaar weer een das in plaats van een sjaal. Wij geven hem daar twee punten en een extra puntmuts voor, ook al deed zijn outfit als geheel wellicht enigszins Zuid-Italiaans aan. Maar dat kan een kwestie van perceptie zijn. Zeer bezienswaardig vonden wij ook de twee jongejuffrouwen die als podiumpoezen optraden. Ze zijn ook te bewonderen in het recente nummer van de Proefkrant, dat grotendeels gewijd is aan prijzenfestivals. Die bevallige jongedames dus. Gekleed in een soort 19^eeeuwse lingerie en met minuscule hoofddekseltjes op. Apart, en dat is terughoudend uitgedrukt.

Verder getuigt het filmpje vooral van de onvoorstelbare emoties die alle 73 Awards bij de winnaars losmaakten. En hoe collegiaal men in horecaland wel niet met elkaar omgaat. Je krijgt er als kijker spontaan warme tranen van in de ogen. Ook de Nederlandse varkens in nood en de Haagse wethouder van stadspromotie bleken ten diepste geroerd door al het fijns van GaultMillau.

• Bekijk het filmpje van de uitreiking van Gault Millau 2011. 

Op de boerderij

Daarna was het de beurt aan Lekker, dat altijd wat relnichterige blad dat meent verschil te kunnen maken tussen een nummer 47 en 48 en tussen alle andere nummers tussen 1 en 100. Lijstjes scoren, maar om nu te zeggen dat dit cijfergegoochel enige relevantie heef? Men leze er maar eens de even vermakelijke als messcherpe analyse van Will Jansen op de site van Bouillon! op na. Conclusie: je reinste belazerij. Dit echter terzijde.

Het filmpje op de site van Lekker over het eigen feestje toont ons de SS Rotterdam, dat nogal duur verbouwde schip dat tegenwoordig op de kop van Katendrecht ligt. Mooie locatie. Vroeger wel dé hoerenbuurt van Rotjeknor. Onbedoeld symbolisch?

En wie zien we in een vluchtig shot bij de ontvangstbalie? Weer die juffrouwen met die rare hoedjes! Hoe origineel. Maar dan.

Makkie Mulder, die ons als hoofdredacteur van Lekker aangekondigd wordt, houdt een toespraakje. En presteert het om aan Manoir Interscaldes te refereren als ´deze boerderij´. Boer-de-rij!? Dat verzinnen we niet, maar horen het keer op keer bij het herbekijken van het filmpje. Tja, umme, hoe valt zo veel onbenul nog goed te praten? Wat mag je verwachten van een gids waarvan de hoofdredacteur kennelijk nog nooit in het bewuste Kruiningse etablissement op bezoek geweest? De nummer 2 nog wel.

• Bekijk het filmpje van de uitreiking van Lekker. 

Sterren

Michelin had geen filmpje met schaars geklede juffrouwen en stoomboten nodig om het Nederlandse volk te laten dat er weer een nieuwe uitgave van de rode gids is. Je kunt je geld immers beter besteden aan serieuze inspecties. Door onderlegde inspecteurs die verstand van keukentechnieken en productkennis hebben. Michelin is eindelijk ontdekt door Hilversum. Met op de grote dag live coverage op Radio 1 vanuit het nieuw besterde De Groene Lantaren van Jarno Eggen en Cindy Borger. Dik verdiend, maar er was kennelijk wel sprake van enige voorkennis In toeval geloven wij namelijk niet.

Wat ons persoonlijk veel genoegen deed, was het gegeven dat Michelin aan Chris Naylor en Vermeer zijn ster weer heeft teruggegeven. Dat was in onze optiek hoog tijd, hetgeen in deze rubriek meermaals duidelijk is gemaakt. Wat ons als ML natuurlijk ook opviel, was de ster voor restaurant ML te Haarlem! De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat wij deze eetgelegenheid nog niet kenden. En dat er in het ´wereldje´ nogal wat verbazing heerst over deze onderscheiding. Maar ja, je zult er zelf maar ´naast´ gezeten hebben en een neerbuigend toontje hebben aangeslagen…

´Topkok´ en ´topwijnmaker´ in Hilversum

Nog meer filmpjes. En wel over wijn. Op de commerciële tv van RTL. Wat zeggen we? Wereldwijnen. Van grote volksvriend Lidl. Erg leerzaam, die uitzendingen op zondag met als presentator ´topkok´ Ramon Beuk. Ach ja, weten ze daar in Hilversum veel? (Nee dus.) Sympathieke vent, daar niet van, maar hij deed ons in de eerste uitzending, gewijd aan Duitsland, denken aan onze vroegere Brasschaatse dorpsgenoot Jean-Marie Pfaff. Wat zei die ook al weer na zijn eerste wedstrijd voor Bayern München waarbij hij een strafschop stopte? Ich bin in die hoeke gedoken. Ook Ramon bleek het Nederduits perfect te beheersen door de vraag te stellen: Wie ist es mit das proeven? Hoe hij Frans, Spaans en Italiaans spreekt, hebben we liever niet willen ervaren. Maar de Henken en Ingrids van deze wereld vonden het ongetwijfeld prachtig.

Radio nu. Op de jongerenzender BNN mocht het fenomeen Ilja Gort, zelfverklaard ´topwijnmaker´ te Bordeaux, zijn zegje doen over Beaujolais Primeur. Ha, ha, was ons dat weer eens lachen geblazen. Maar niet echt. Het was niets dan Duboeuf bashing, gelardeerd met pijnlijke onkunde, platte verdachtmakingen en aperte leugens. En reclame voor ´s mans eigen, recentelijk bijgekleurde rosé. En dat soort piassen zou jongeren lekker moeten maken voor wijn???

• Bekijk de studio-opname van Ilja Gort: Beaujoulais (sic!) is bocht. 

Oesters van Wijn

Weinig partijtjes, laat staan fijne gratis maaltijden door partijen die een belangwekkende boodschap wensten te communiceren. De langverwachte Bollingerlunch bij Vermeer moest wegens familiale narigheid in Aÿ afgelast worden. Maar we hadden wel een heel mooi wijnspijsevenement in het Oude Noorden van Rotterdam. Daar vierde de Oestercompagnie van Matijn Wijn de opening van een prachtig nieuw onderkomen. In grootse stijl, het mag gezegd. Met als bebaarde opperschenker Ruben van Dam (Hosman Schiedam). En met minister van Homeland Security Ivo Opstelten, ervaringsdeskundige op het gebied van feestjes met oesters, als eregast om de opening te verrichten. Veel schoon volk daar in de grote havenstad, onder wie de aimabele chef in ruste (?) Cees Helder. En uiteraard wijn-pr-koningin Anneke Tot, even een poosje thuis tussen expedities in Namibië en Oman. In het gezelschap van chef Roberto van de Kralingse Robertahoeve. Een beetje The Stig van restaurantland, in geen enkele gids te vinden, want inspecteurs – echt of nep – komen daar gewoon niet binnen. En nee, die hoeve is ook al geen boerderij.

René van Heusden ML

Op de foto, van boven naar beneden en van links naar rechts: Jan van Lissum, Ruben van Dam, verse oesters, Thérèse Boer, Sergio Herman (iedereens nummer één), Jonnie Boer, Jacob Jan Boerma (nummer drie in Lekker), Edger Groeneveld (Gault Millau Sommelier van het jaar), Bollinger uitgesteld en Anneke Tot met stijlvolle chapeau.

Het leven in wijnland is vol verrassingen. Net wanneer je de indruk hebt alles wel zo’n beetje gezien, geproefd en meegemaakt te hebben, word je geconfronteerd met zaken die je niet voor mogelijk zou houden. Nu eens van de aller aangenaamste soort, dan weer van de hoogst onaangename soort. En ook wel eens ronduit bizar.

Het leven in wijnland is vol verrassingen. Net wanneer je de indruk hebt alles wel zo’n beetje gezien, geproefd en meegemaakt te hebben, word je geconfronteerd met zaken die je niet voor mogelijk zou houden. Nu eens van de aller aangenaamste soort, dan weer van de hoogst onaangename soort. En ook wel eens ronduit bizar.

De schaamte voorbij 
Derrick Neleman, de baas van By the Grape, is nooit te beroerd om ideetjes te lanceren. Of die allemaal even overtuigend zijn, doet er hier niet toe. Zoals bekend kan eenieder die zijn nek durft uit te steken op commentaar en kritiek rekenen. Dat overkwam onze filmpjes makende Zutphense held dus ook, nu hij zich wenst op te werpen als Grote Vernieuwer van Nederwijnland. Alleen kwam die kritiek uit de verkeerde hoek en was ze op een dusdanig laag bij de grondse toon geformuleerd – à la het karatevoetbal van Nigel de Jong – dat je je afvraagt wat de bedenkers ervan bezield kan hebben. Het ging namelijk om de twee grootste Luchtbakkers die ons vaderland telt. Beide met ladingen ranzige boter op het hoofd, maar toch o zo overtuigd van hun eigen morele superioriteit en importantie voor de Mensheid. Een anekdotisch minderheidsstandpunt, dat wel. Afgaande op de van giftige jaloezie en vreugdeloosheid druipende toon staan beide ‘heren’ kennelijk stijf van de rancune. Ze zouden er goed aan toen eerst eens de balk uit eigen oog te verwijderen alvorens te mokken over splinters bij anderen. Nooit gedacht dat volwassen (?) mensen zo diep kunnen zinken. Het heeft er alle schijn van dat azijn en vitriool ze beter smaakt dan wijn. Wat een deprimerende antireclame, zij het dat er in de duisternis toch één lichtpuntje te bespeuren viel…

ML als Don Juan! 
Lieve lezeressen, neem voor het lezen van het vervolg eerst even een krachtig kalmeringstabletje in! Immers, in een van die deerniswekkende anti-Nelemangeschriften troffen wij een onverwacht geestige typering van ons zelf aan waarvan wij met onverholen trots en een besmuikte glimlach kennisnamen. ML zou namelijk staan voor… Master of Libido! Groots. Of: hoe we JB voor één keer op een frivoliteit konden betrappen. En op projectie van eigen onlustgevoelens op zijn heimelijke idool? Nederig als wij zijn, zouden we echter willen suggereren dat hij deze mooie eretitel beter aan zijn enige sympathisant op het ondermaanse had verleend, de vliegenier met die jeugdige ‘assistente’. Nog een tip aan onze zelfbenoemde taalvirtuoos: gebruik voortaan een deugdelijke spellingcontrole om een woord als ‘gein’ correct te spellen. Dus niet als ‘gijn’! Symbolisch voor het denkniveau van de auteur? Overbodig te melden dat wij onze nieuwe benaming voortaan op waardige wijze zullen dragen. Grrrrrrrrrrrr! Het aantal adhesiebetuigingen van onze vriendinnen was alvast overweldigend.

Opwindende accessoires 
In onze nieuwe hoedanigheid van Alfaman en ervaringsdeskundige inzake lusten waren wij onlangs uitgenodigd bij een exclusieve presentatie van prikkelende wijnaccessoires in de Roberta’s Hoeve te Rotterdam-Kralingen, dat opmerkelijke adres waarover wij in de afgelopen editie van deze veelgelezen rubriek al konden berichten. De presentatie was gewijd aan prototypes van sexy wijnzakken naar ontwerp van de vermaarde lingeriekoningin Marlies Dekkers. Wij hebben zelf ooit van enige bewonderaarsters – tja, dat komt nu eenmaal vanzelf met het ML-schap – een decent bedekkende, maar wel accentuerende zwempantalon van voornoemde ontwerpster ten geschenke gekregen. In een voor dit soort zaken gevoelig land als Brazilië hadden we daar geweldig succes mee. Dit echter terzijde. Wijnzakken dus. Nerdische blindproeverijen worden met deze accessoires, hoewel ze verhullend lijken, opwindende spelletjes vanwege de suggestieve uitstraling ervan. In plaats van strippoker zouden de talloze geperverteerde geesten in wijnland al eens voorzichtig kunnen gaan nadenken over stripproeven door flessen te ontdoen van hun pikante omhulling. Over wijn als emotie gesproken! En ook jongeren zal dit aanspreken. Wanneer wij het Productschap Wijn een gratis advies aan de hand mogen doen: vergeet al die povere nominaties (zoals scheve flessen die bij vrouwen emoties moeten oproepen…) voor de Wijn Marketing Awards. Marlies verdient de prijs!

Cava aan zee 
ML was al weer een tijdje geleden te Scheveningen. Nee, niet om daar met vertoon van gouden kettingen op weelderig krullend zwart borsthaar bij een coole beach club – ook wel bekend als strandtent – te loungen en chicks te scoren, maar voor een gratis warme maaltijd met select publiek in restaurant Kandinsky van het Kurhaus. Nette zaak. Dit in het kader van een cavapartijtje georganiseerd door pr-juffrouw Ghislaine Melman voor Vinos de España. Voor zo ver u de lifestylebladen niet volgt, cava is in. Als opvolger van de slappe meuk genaamd prosecco. Soit. Niet dat cava in onze door die en gene als elitair bestempelde optiek nu helemaal het einde is, maar het is wel een stap in de goede richting. Cava bruist echt, komt volgens de ‘klassieke’ methode aan zijn belletjes, smaakt droog en wordt goddank niet voorzien van lullige & nergens toe dienende touwtjes om de nek van de fles. Het enige zwakke punt is dat het geen champagne is. Cava dus. Waarvan aangetoond diende te worden dat het een puike wijn voor bij de maaltijd is. Welnu, dat hadden we in het culinaire paradijs Catalonië al eens proefondervindelijk mogen vaststellen, dus konden we ons concentreren op belangrijker zaken. Zoals wie wel en niet mocht aanzitten bij het avondmaal. Een soort Kremlinologie, maar dan voor Nederwijnland. Of in termen van motorbendes: wie zou er in bad standing verkeren? 
We ontwaarden tijdens de proeverij voor het diner zowel jonge hond Neleman – met cameraman om een filmpje te maken – als de twee zure mannen die tegenwoordig strontjaloers op hem zijn. Een ervan maakt trouwens ook filmpjes. In tegenstelling tot jongeheer Neleman bleken ze niet mee te (mogen) eten… Aha! Namens Kandinsky namen de onverwoestbare chef Koos van Noort en sommelier Dirk Dijkstra de honneurs op uitstekende wijze waar door met goed doordachte combinaties voor de dag te komen. Maar, Dirk, voortaan liever niet meer zeggen wat de gebruikte races voor de assemblage van een wijn zijn. Dit detail echter terzijde. Als onbetwiste ster van de avond ontpopte zich Alicia Martinez Rolland. Zelden zo’n elegant vinos schenkende sommelière aan tafel gehad. (ML 15/20)

Grand Départ met chocoladehagelslag… 
Sinds kort zijn wij, na dertien tropenjaren in het zuidelijke buitenland, inwoner van de enige echte stad van Nederland, door volksschrijverGerard Reve ooit omschreven als ‘de grote havenstad R.’ Men houdt daar van grootse projecten. Zoals de start van de Tour de France 2010, alias Le Grand Départ. Een Frans getint feestje, ook al zullen waarschijnlijk maar weinig Rijnmonders de taal van Molière beheersen. Van Sopexa’s Michèle Laîné kregen we namens het Syndicat de Bordeaux & Bordeaux Supérieur een uitnodiging om dit Grand Départ als VIP bij te wonen. Hoewel wij zelf niet snel een rijwiel zullen bestijgen, aarzelden we geen moment om ja te zeggen. Er stond immers ook een lunch op het programma! 
Stralend weer, prima stemming, net publiek op de Erasmusbrug, onder wie Ivo Opstelten. Gelet op de aan ons toegeschreven libidineuze gevoelens hadden we Michèle graag als een ware Tourmiss op stiletto’s en gehuld in een strak gesneden geel jurkje gezien, maar helaas. We moesten het stellen met haar collega Mark Everstein. Prima kerel, sympathiek zelfs, maar voor een vrouwvriendelijke Master of Libido tellen natuurlijk heel andere zaken. Als Master of Lunch hadden we een nogal aparte ervaring. De lunch bleek namelijk extreem on-Frans. Met sneetjes brood, plakjes kaas en chocoladehagelslag… Un peu bizarre. (ML ??)

… maar zonder champagne 
Nog steeds het partijtje rond het Grand Départ. Wij meenden in onze naïviteit dat de ontvangst gepaard zou gaan met champagne à volonté. Reims en Epernay waren dit jaar immers etappeplaatsen in de Tour. Maar nee, er werd eerst koffie en later prosecco geschonken.Au secours! Everstein kwam met een fles Frans fris, die kenners in het gezelschap – onder wie wijnhandelaar en NGS-coryfee René Persoon – op afstand feilloos meenden te herkennen als champagne van Krug. Sopexa leek zich met deze van verfijnde smaak getuigende geste onsterfelijk te gaan maken en een positie hors catégorie te verwerven, maar wederom: helaas. Het bleek geen Krug, maar Crémant de Bordeaux te zijn. Lichte deceptie toch wel. Maar goed, aan de Sopexatafel in het gastvrijheidpaviljoen viel tenminste nog serieuze wijn te proeven en te drinken, ter beschikking gesteld door de Bordelais. De overige VIP’s konden alleen maar prosecco laten bijvullen. Als het nu nog gastronomisch inzetbare cava was geweest…

Lekker Limburg 
Of we behalve aan het uitleven van onze lustgevoelens ook nog aan het genieten van fijne middagmaaltijden op koste van derde partijen in gunstig bekendstaande etablissementen zijn toegekomen? Wel wis en waarachtig. Met niemand minder dan Otto Lenselink bijvoorbeeld. 
Ons rijk besprenkelde lunchinterview met deze echte Master of Libido op het wondermooie terras van Amice in Loosdrecht is te lezen in nummer 5 van uw Lijfblad. 
Ook noemen we in dit kader graag Da Vinci in Maasbracht, waar wij met Claudia van Dongen, grand lady van het vaderlandse wijncursusgebeuren, een beschaafd vorkje prikten. We vielen er met onze neus in de boter, want chef Margo Reuten en maître Petro Kools bleken in topvorm te steken. Super verfijnde gerechten, perfecte wijncombinaties, de zomer op het bord en in het glas. Prachtig! Zo goed hadden we er nog niet eerder getafeld. Laten westerlingen dus niet bekrompen klagen dat het zo ver zou zijn naar Midden-Limburg. In tegendeel, Maasbracht vaut le voyage! (ML 18,5/20) En o ja, wat werd er een verrassend mooie mousserende Riesling geschonken. Van Aldenborgh, een producent in het Zuid-Limburgse Eys. Er zijn in Nederwijnland gelukkig ook nog volop vrolijk stemmende zaken te beleven!

Tot slot 
We sluiten in opgewekte stemming af. En wel met een gelukwens aan wijnhandelaar Mick Kooistra (Horizon Wines). Na ampele bedenktijd is hij wederom in het huwelijksbootje getreden, nu metMerlijn die al enige jaren zijn levensgezellin was. Hoera!

René van Heusden ML

Op de foto, van boven naar beneden en van links naar rechts: Derrick Neleman, (decoratieve wijntasjes van) Marlies Dekkers, Ghislaine Melman, Alicia Martinez Rolland , Grand Départ, Ivo Opstelten, Mark Everstein, Claudia van Dongen, René Persoon en Dick van Baren, menu van Margot en Mick Kooistra.