Reportages & Reizen

Nederland heeft zijn eerste Magister Vini! Het is Ron Andes, in het dagelijks leven werkzaam als inkoper voor VEN. Naar ik uit betrouwbare bron vernam, was hij de enige kandidaat die dit eerste jaar aan het examen deelnam. En – dus (?) – direct slaagde. De verdediging van zijn scriptie over Barolo had hij op het moment van schrijven nog niet gevoerd, maar zoiets is slechts een ceremoniële formaliteit. De prestatie van Andes is hoe dan ook een felicitatie dubbel en dwars waard. En ja, hierin is Nederland weer eens een keer gidsland, want nergens anders in de wereld kom je mensen tegen die de fraaie titel Magister Vini mogen voeren. Master of Wine klinkt dan ineens toch een beetje gewoontjes. Al moet ik daar wel direct aan toevoegen dat nu maar wel eens afgelopen moet zijn met het ijdel gebruik van die titel door promotiebureaus die presentatoren van verkoopdemonstraties hardnekkig blijven omschrijven als ‘bijna MW’ of ‘MW in spe’. Zo werkt het natuurlijk niet. MW ben je, of je bent het niet. Het is net als zwanger zijn, ja of nee. Met de aantekening dat de meeste stervelingen het niet zijn en de meeste kanperswijnen het nooit zullen worden, dat wil zeggen: MW. Maar niet getreurd, ook het pogen is schoon. Toch?
En nu iets heel anders, zij het ook wel weer uniek Nederlands. Ik kreeg de afgelopen dagen allerhande persberichten en zelfs flessen toegestuurd van importeurs die een prijsje gewonnen hadden bij het Proefschrift Wijnconcours. Prijsje, want een mens raakt zo onderdehand toch wel de tel kwijt bij die schier eindeloze lijst van winnaars. Naar ik uit een al weer betrouwbare bron vernam, duurde de bekendmaking van al die winnaars zowat een uur. Op die manier gaat de aardigheid er natuurlijk wel een beetje van af, al is het zakelijk wel slim bekeken. Want ja, de namen van al die winnende importeurs zijn we ofwel al verrassend vaak in de o zo objectieve Proefkrant tegengekomen, ofwel zal dat in de nabije toekomst ongetwijfeld gaan gebeuren. Of zou dat altijd echt louter toeval zijn?
Nog iets typisch Nederlands: een proeverij op een boot. Sopexa deed dat pas nog op het IJ in Amsterdam met Vins de Pays d’Oc.
Aardig bedacht, ware het niet dat uitgerekend op de dag van het festijn het treinverkeer stil lag vanwege een staking (aksie! aksie!! aksie!!!) ter bevordering van een betere wereld. Vandaar dat potentiële bezoekers een aandoenlijke mail kregen toegestuurd met het vriendelijke verzoek die arme Franse boeren, die speciaal voor ons (!) helemaal uit het diepe zuiden zouden komen aangereisd, niet in de steek te laten. Een mens gaat dan dus toch maar, vol van fijne verwachting ten aanzien van al dat heerlijks dat die Zuid-Franse filantropen gaan schenken. Grote posters suggereerden dat Vins de Pays d’Oc er eigenlijk al een geschiedenis van zo’n 2000 jaar hebben opzitten. Vanwege die ‘oude’ Romeinen, en zo. U kent dat wel. Daar kan Australië dus vooralsnog even een puntje aan zuigen! Maar wat bleek? Gevraagd om gewoon even hun beste c.q. lekkerste wijn te laten proeven, doken bijna alle exposanten even onder de tafel om een AOC-wijn te voorschijn te halen. Heel prettig allemaal, daar niet van, maar dat was toch niet helemaal de bedoeling. Of wilden ze onbewust aangeven dat al die hoogdravende babbels niet veel meer zijn dan gebakken lucht? Het leek bijna wel Nederlands gedrag…

Hendrik Boom

Binnen de grote wijnwereld neemt Nederland een toch wel unieke plaats in. Het niet alleen het enige land met een heus Wijninformatiecentrum, het is ook het enige land met een Nationale Wijnweek! Dat moet dus te denken geven. Is Nederland hierin nu een gidsland voor de rest van de Mensheid, of is het juist een overblijfsel uit die roemruchte traditie van tot levenskunst verheven kneuterigheid? Ik besloot daarom naar de feestelijke opening van de wijnweek te gaan. Naar een insider mij, volslagen nieuwkomer in dit milieu, wist te verzekeren, zou ik hier zo niet de hele, dan toch wel een groot deel van de vineuze fine fleur van Nederland in levende lijve kunnen aanschouwen. Een unieke gelegenheid dus om snel in dit bijzondere wereldje in te burgeren. Vandaar dat ik op 4 oktober met enige opwinding naar de Haagse kunstenaarssociëteit Pulchri Studio afreisde om daar getuige te zijn van de opening. Welnu, het werd een zeer gedenkwaarige ervaring. Een soort receptie, maar dan met zelfbediening. En wat een schoon volk! Glimmende bobo’s, strakgesneden PR-dames, gevreesde hoofdredacteuren, spelletjesbedenkers, superbelangrijke webmasters, krasse 65-plussers, snelle inkopers, consultants, kurkverkopers, de onvermijdelijke randfiguren… Kortom, ze waren er bijna allemaal. Kleurig uitgedost met oranje linten en nepmedailles. Zeer humoristisch, maar dat behoeft natuurlijk geen nader betoog..
Eveneens enorm sfeerverhogend was het gedurfde welkomstdrankje in de vorm van een Griekse mousserende wijn. Als je wilde, kon je zelfs nog een tweede glas krijgen! Vervolgens moesten we even een poosje gaan zitten en naar slappe praatjes luisteren. Toen de Griekse ambassadeur eindelijk het verlossende woord had gesproken, mochten we ons op de ‘wereldproeverij’ storten en ons tegoed doen aan gratis wijn & spijs. Aha, dit verklaarde natuurlijk de ruime opkomst. Bij de spijs bleek het echter om een hoogst merkwaardige ‘fusion’ van Hollandse stamppot en Griekse gerechten te gaan. Met ook nog bijzonder onsmakelijke tofu die zelfs binnen het geschetste fusionkader moeilijk te plaatsen viel. Vreemd, want ik had toch de indruk gekregen dat Nederlanders tegenwoordig zo in de weer zijn met ‘verantwoorde’ wijn-spijscombinaties. De culipartijtjes van de Wine & Food Association nemen zelfs de helft van de activiteiten op de Wijnweekkalender in beslag.
Ondertussen viel het mij op dat er druk genetwerkt werd, want naar goed Nederlands gebruik leken de meeste aanwezigen toch vooral geïnteresseerd in het bedrijven van PR voor de eigen toko. Dat was me trouwens een paar weken geleden ook al opgevallen, toen half Nederland besloten had om 13 september uit te kiezen voor het organiseren van belangwekkende activiteiten. Collegialiteit en collectiviteit worden wel met de mond beleden, maar o wee als het op de praktijk aankomt…
Uitermate leerzaam is het allemaal wel. En of zo’n Wijnweek zinvol is? Ach, zo’n vraag zit een beetje in dezelfde hoek als die of ontwikkelingshulp in de Sahel wel zinvol is. Zelfs een druppel op een gloeiende plaat helpt een beetje. Er worden 50 duizend ‘glossy magazines’ onder het gemene en naar eigen zeggen naar kennis dorstende volk verspreid in de hoop dat dat daar iets uit opsteekt. We zullen zien. Nederlanders lijken uiteindelijk toch maar twee dingen écht over wijn te willen weten: hoe betaal ik er zo weinig mogelijk voor en hoe krijg ik er zo veel mogelijk voor terug? Vanwege dat laatste zijn er immers heuse taxatiedagen georganiseerd. Zelfs met 52 Nationale Wijnweken in het jaar zou het lastig blijven om in die houding verandering te brengen. Nederlanders en wijn, het zal tot in lengte van dagen fascinerend blijven. Volgend jaar dus maar weer zo’n week.

Hendrik Boom