Wie wil er nu op aangesproken worden ‘trendy’ bezig te zijn? Misschien een enkele door de puberteit verwarde en/of intellectueel minder begaafde jongere zonder enig zelfvertrouwen en oordeelsvermogen die het vet, lauw en cool vindt om te pas en te onpas met je, jij en jou en reclame-Engels aangesproken te worden. Of, meer in het algemeen, types die niet verder kijken dan hun neus lang is, maar geloven in het motto ‘hype, hype, hoera!’
Wie wil er nu op aangesproken worden ‘trendy’ bezig te zijn? Misschien een enkele door de puberteit verwarde en/of intellectueel minder begaafde jongere zonder enig zelfvertrouwen en oordeelsvermogen die het vet, lauw en cool vindt om te pas en te onpas met je, jij en jou en reclame-Engels aangesproken te worden. Of, meer in het algemeen, types die niet verder kijken dan hun neus lang is, maar geloven in het motto ‘hype, hype, hoera!’
Aan de term ‘trendy’ kleeft ontegenzeggelijk iets fouts. Iets heel erg fouts zelfs. Het woord staat voor vluchtig, vergankelijk, oppervlakkig en meeloperschap. En onvermijdelijk duikt in zo’n opwekkende context al snel een minstens even hol begrip op als ‘lifestyle’. Wil je meedoen, dien je er immers een trendy lifestyle op na te houden!
Het zou allemaal niet zo erg zijn, wanneer dit gedoe binnen de huidige maatschappij beperkt bleef tot boven omschreven groeperingen. De werkelijkheid leert ons echter anders. Ook in wijnland borrelen er uit bepaalde hoeken boodschappen op die de wijndrinker (m/v) trachten aan te zetten tot trendy gedrag. Zo valt in publicaties die een verhoging van de wijnconsumptie beogen te lezen dat we ons vooral naar trendy beachclubs dienen te begeven om daar al loungend en chillend trendy rosés – misschien zelfs wel die vreselijke ‘Live the magnificent life’ Rosé d’Anjou – of übertrendy Prosecco naar binnen te gieten. Trefwoord: ongecompliceerd. ‘Lekker makkelijk’ dus. Zonder Smaak, want dat is immers een ‘elitair’ begrip. Moeilijk.
Minstens zo erg als trendy is halftrendy. Een van mijn lijfbladen, het voor kaarthouders van Gall&Gall bestemde Taste! bezondigt zich daar helaas nogal eens aan. Eigenlijk is het een verkapt soort Plus Magazine, want de gemiddelde leeftijd van die kaarthouders ligt dichter bij de vijftig dan de achttien. En daar is helemaal niks mis mee, want welke bevolkingsgroep besteedt jaar in, jaar uit het meest aan wijn? Juist. Een prachtblad als Linda heeft fel realistische bikinispecials voor vrouwen van boven de veertig, afgestemd op de realiteit van de lezeressen. Bij Taste! denkt maar daar kennelijk anders over. Daar lijkt men bewust een loopje te willen nemen met de beleving van de meeste lezers Alleen bij de proeverijverslagen zie je foto’s met daarop wijndrinkers van middelbare leeftijd. Verder is het opgefokt en bijgevolg vermoeiend jong gedoe. Altijd zo overmatig ‘happy’. Oewa, oewa, oewa!
Helemaal in posttrendy Jamie Oliversfeer lijken die Jip & Janneketypes de godganse tijd niets anders te doen hebben dan te feesten met die onvermijdelijke blije vrienden die spontaan even langskomen. Trendy volkje, altijd met oogverblindend witte tanden lachend en elkaar constant opmerkelijk geil beloerend. Het is in die verhalen immers altijd lente, dus ja. In de laatste uitgave was trouwens een juffrouw in een intrigerend soort kekke dirndl te bewonderen. Trendy retro? Wanneer gaan we nu eens ‘normale’ mensen zien? Die niet altijd elkaar hoeven te bespringen, overmatig blij door het leven gaan en iedere dag o zo spontaan in een ruim bemeten tuin feest vieren met toevallig langskomende figuren die als ‘vrienden’ gekwalificeerd dienen te worden. Maar die gewoon voor vol(wassen) aangezien willen worden en gewoon een fatsoenlijk glas wijn wensen te drinken. Ter vertroosting, bijvoorbeeld omdat het weer eens regent of omdat de Belastingdienst het niet leuker wenst te maken . Echte mensen als u en ik. Op zekere leeftijd en midden in het echte leven.
René van Heusden
Lees de reactie van Noële Ruitenberg: Waarom ik soms trendy wens te zijn
