Geen file, geen ratrace, maar een ontspannen bestaan in Zuid-Frankrijk op een echt château. Eddy Gravemaker leidt een benijdenswaardig leven. Af en toe is hij die rustige voorspelbaarheid van het Franse platteland een beetje zat. Hij troost zichzelf met een opwindend uitstapje: een paar dagen lekker wijnwinkelen in Parijs.
Ik woon in Zuid-Frankrijk en veel van mijn Nederlandse vrienden benijden mij hierom. Dat kan ik mij best voorstellen. Ik heb namelijk ook twintig jaar in de file op de A2 gestaan en aan de dagelijkse ratrace meegedaan. Toen ik in 2001 de mogelijkheid kreeg om mijn leven vol stress te ruilen voor de rust van het Franse platteland, heb ik dat, zonder twee keer na te denken, gedaan.
Maar ook die rust gaat, hoe raar het ook mag klinken, soms vervelen. Dan mis ik het mondaine van de grote stad met zijn straten vol met auto’s van het nieuwste model, in plaats van de tractor van de boer, of die hip geklede meisjes die brutaal flirtend over de straten flaneren, in plaats van de vrouw van de boer die in haar overall de boomgaard staat te snoeien.
Maar ik mis vooral de verscheidenheid aan restaurants. Op het Franse platteland valt slechts te kiezen uit Frans of Frans. Natuurlijk zijn ook hier een of twee verdwaalde Chinezen een restaurant begonnen en heeft een overmoedige Fransman, die er heilig van overtuigd is dat hij pizza’s kan bakken, een pizzeria geopend. Maar daar heb je het dan ook wel helemaal mee gehad. De menukaart van de Franse streek restaurants lees ik sinds jaar en dag met mijn ogen dicht, ik noem: salade chèvre chaud, cocktail de crevettes, foie gras, confit de canard, entrecôte en crème brûlée of ijs toe. De wijnkaart is, indien mogelijk, nog saaier. Meer dan enkele matige kwaliteit Buzet, Bergerac en Duras moet je niet verwachten. Dus uit eten gaan, toch een van de genoegens van het leven, is hier geen echt spannend avontuur.
Ik ontsnap daarom minstens drie keer per jaar aan deze oase van rust en zonneschijn. Even lekker heel veel drukte en uitlaatgassen in Parijs. Sushi eten met een fles sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland, een echte pizza bij Pizza Pino op de Champs Elysées. Of Thais, Marokkaans, Mexicaans, Indiaas en noem het maar op, als het maar geen Frans is. Als ik toch in Parijs ben, breng ik altijd een bezoek aan mijn favoriete wijnwinkel La Maison des Millesimes op 137 Boulevard Saint-Germain. Alle AOC’s van Bordeaux staan in kleine witte letters op de winkelruit geschreven en laten geen ruimte voor twijfel, hier wordt Bordeaux verkocht en dat letterlijk in alle soorten en maten. De winkel is modern van opzet, open en toegankelijk. De aangeboden wijnen zijn gerijpt en klaar om te drinken. De keuze is enorm, meer dan zeshonderd verschillende Châteaux met jaargangen vanaf 1900. Hier bestellen de diplomaten, rijke zakenlui en expats hun wijnen. Na een bezoek aan dit ‘wijnmuseum’ steek ik de boulevard schuin over naar een van de mooiste boekwinkels van Parijs: Librairie L’ecune des Pages op nummer 174. Open tot twaalf uur ’s avonds. Hier verkopen ze het boekje Aux Bons Crus. In dit boekje staan de vijftig beste en belangrijkste wijnwinkels van Parijs. De wijnwinkels staan in de index gesorteerd per arrondissement. Voor degene die de Franse taal niet beheerst, staat er ook een Engelse vertaling naast. Kortom: een must voor elke wijnfreak in Parijs.
Na drie, maximaal vier dagen, stap ik weer op de TGV, terug naar mijn oase van rust en zonneschijn. Als ik de volgende dag weer op mijn tractor zit, realiseer ik me pas echt wat een mazzelkont ik ben. Dat Franse eten neem ik op de koop toe.
Eddy Gravemaker
