Een berichtje, anderhalve week geleden. ‘Ik drink een onbekende wijn, uit een fantastisch jaar.’ Het was mijn geboortejaar, 1953. Dan: ‘Het ga jullie goed. Pieter.’ Hoezo? ‘1 dagje nog, en morgenavond met champagne voorgoed slapen.’ Een aangekondigd einde. Typisch Pieter Nijdam. Altijd de regie houden. Zelfs de rouwkaarten waren voorbereid, de week er voor al. Even slikken, als zulke berichtjes binnenkomen. Ik weet het, iedereen gaat anders om met de dood. De een praat erover, de ander zwijgt. Pieter zweeg niet. Een paar weken geleden zei hij het al. ‘De artsen zeggen dat ik uitbehandeld ben. Het is afgelopen’. Hoe moet je reageren? Even de juiste woorden vinden. Op een gepaste manier afscheid nemen. Het is moeilijk, confronterend. Toch is het veel beter dan zwijgen. Een paar korte woorden. Vragen of je iets voor elkaar kunt doen. Even elkaar danken voor de aandacht en de kameraadschap. Dat is mooi.
Pieter was een wijnmaatje sinds tientallen jaren, al vanaf eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Hij was in de beginjaren een gepassioneerd lid van ons proefpanel. Soms zagen we elkaar vaker, soms wat minder vaak. Als journalist voor De Telegraaf was hij op een gegeven moment gewoon weg, met correspondentschappen in Parijs en New York, niet de minste plekken. Zeker in Frankrijk kon hij zijn liefde voor wijn goed kwijt. We hielden contact – wijn als gedeelde passie. Hij was trots dat hij al vroeg een artikel schreef voor Perswijn dat de oogst van 1990 helemaal niet zo goed was als de producenten in Bordeaux wilden doen geloven, omdat het behoorlijk had geregend voor het binnenhalen van de druiven. Het feit dat ze daar in Bordeaux behoorlijk kwaad over waren, sterkte zijn trots alleen maar.
De bijzondere band, die was er altijd. En die was sterk. Vertrouwd vooral. Twee mensen met dezelfde passie, die in het leven een ander paadje lopen, maar de paadjes kruisen elkaar op mooie momenten altijd weer. Hij was scherpzinnig en goed geïnformeerd, een echte journalist. Maar ook – excuseer me – een bijzonder eigenwijze figuur. Tja, dan moet je mij hebben… Ooit hadden we, ik herinner het me nog goed, een felle discussie over zijn rubriek over wijn in de krant. Het was in Marlborough, bij Villa Maria. Hij noemde het een column, ik vond het een wijnrubriek. Sorry Pieter, het was toch echt een wijnrubriek –hij kan me niet meer tegenspreken. Tja. Twee mannen die geen van beiden van wijken wilden weten. Het zei voldoende over onze vriendschap. Alleen als je heel vertrouwd bent met elkaar, kun je dit soort felle momenten ook weer in goede harmonie achter je laten. We maakten samen bijzondere reizen, niet alleen naar Nieuw-Zeeland, maar ook naar Californië en Zuid-Afrika. Altijd weer inspirerend.
Een laatste berichtje, met een foto van een paar mooie champagnes. Nog één moment van genieten. Met als laatste tekst ‘bye’. De telefoon gaat uit. Niet meer ‘making memories’. Maar de mooie herinneringen blijven.
Afgelopen vrijdag was het afscheid. Een kleine, intieme kapel, mooie woorden, fijne, zorgvuldig uitgekozen muziek. We gooiden kurken op de kist, in plaats van aarde of zand. Eigenzinnig tot in het graf. Dank, Pieter, voor de mooie herinneringen.
Ronald de Groot
Ik ga met vakantie, even ontspannen. Bij leven en welzijn ben ik weer terug op deze plek op 15 augustus.
Ronald mijn vader leest dit vast met een, dankbare, en liefhebbende grin. En (zelfs als dochter was papa moeilijk in te schatten, maar toch durf ik hier wel met zekerheid iets te zeggen)- je hebt hem zeker de slappe “Pieter” lach gegeven over de column die hij heeft geschreven ! (Of was het wijnrubriek? Ik ben hier niet zo in thuis!)
Liefs en gecondoleerd met je wijnlovende eigenwijze maatje,
Michelle (dochter van Piet )
Ps. Hij was ongelofelijk enthusiast over het maken van de foto van de wijn uit ‘53- die moest en zou verstuurd worden naar je. In zijn laatste momenten vond hij het heel (heel) erg belangrijk zijn passie nog een keer te delen met zijn maatje.
Hoi Ronald, je hebt een prachtig en gevoelig artikel over Pieter geschreven. Ik wits niet dat jullie close waren. Mijn complimenten!