Het leven kan mooi zijn en een mens intens genoegen bieden. Onlangs kreeg ik een bevriende mede-hedonist op bezoek. Hij woont in Parijs, die stad waar je in ieder winkelstaat minstens twee verkooppunten voor foie gras vindt. En waar ‘dierenactivisme’ neerkomt op het verorberen van beesten die redelijk gelukkig hebben kunnen leven. Op boerderijen in de Sud-Ouest vind je tenminste door ganzen en eenden opgestelde verklaringen waarin de bezoeker wordt uitgelegd hoe goed ze het wel niet hebben. De per Thalys vers uit Parijs aangevoerde foie gesauteerd en er een verrukkelijke vin de paille uit de Jura bij geschonken. Een Arbois Pupillin. (Zoek die maar even op.) Wat een feest! Net als de dag erna. Dit keer geen foie maar confit de canard en aardappelen gebakken in het vet dat overbleef na het sauteren van de foie. De Madiran ging er uiteraard in als Gods woord in een ouderling. Moraal: wijn als ultiem genot. Dat genotsaspect zou je best eens wat vaker in publicaties over wijn mogen terugvinden. Het hoeft niet per se allemaal even extatisch te zijn als de geschriften van Ron Cohen, maar toch.
Het is daarom jammer dat wijn bij sommige mensen alleen maar tot azijnpisserij leidt. Neem nu de eeuwig gefrustreerde John Bindels, die zijn gram kwijt mag op de site van Lekker Wijntje. Ik had tot nu altijd gedacht dat de grootste zuurpruimen te vinden waren in de redactie van Perswijn, maar dat bleek ineens nogal mee te vallen na lezing van wat JB zijn lezers meent te moeten melden. Hoe kan iemand zo veel pseudo-kritisch gemaskeerde vreugdeloosheid uitstralen? Het gevolg van een moeilijke jeugd, de maatschappij, de kerk, het kapitalisme, Brabander zijn? Wie zal het zeggen. Eigenlijk is het een beetje zielig. Nadere bestudering van ‘s mans eerdere columns maakte duidelijk dat hij gedreven wordt door bitterheid. Wee degene die plezier beleeft aan wijn. Mag niet. Of die eens een ludiek kritische noot plaatst bij wat zich in wijnland afspeelt. Mag ook niet. De enige die recht heeft op een mening en altijd gelijk heeft is deze volksvriend zelf. Naar we uit diverse betrouwbare bronnen vernamen is het probleem met onze held uit Ulicoten dat hij zich in het publiek tot nu toe enkel heeft weten te onderscheiden door ofwel vals piano te spelen, ofwel rook van derderangs sigaren uit te blazen, ofwel het frequent herproeven-op-verteerbaarheid van gratis drank. Maar daar moeten we niet al te moeilijk over doen. Bedenkelijker is de pijnlijke inconsistentie in zijn denken, in combinatie met de al gesignaleerde vreugdeloosheid. JB meent zijn lezers te moeten waarschuwen tegen wat derden te melden hebben, want hij ziet overal samenzweringen, elitaire houdingen en wat dies meer zij. Hij kon dus zijn hart weer ophalen aan de uitverkiezing van de Beste Champagnes aan Zee door Perswijn, om nog maar te zwijgen van het Proefschriftconcours. Hij prikt echter op aandoenlijke wijze zijn eigen ballonnetje door. Immers, wie is degene die op Lekker Wijntje die rubriek vult met de even pretentieuze als pompeuze benaming Proeven in Europa? Inderdaad, JB dus! Een allermerkwaardigste ideologische spagaat voor iemand die zo’n hoge dunk van zichzelf heeft. Hoe zat dat ook al weer met die splinter en die balk?
Hendrik Boom
