Officiële cijfers bevestigen het: Nederland heeft ‘de crisis’ weer achter de rug! Als daar nu één betrouwbare barometer voor is, dan is het wel in wat voor ambiance de vaderlandse wijnhandel boodschappen communiceert.
Wij hebben er nooit enige onduidelijkheid over laten bestaan hoe dit idealiter dient te gebeuren: in de vorm van lange liquide lunches in gunstig bekendstaande eetgelegenheden met een zitduur van minimaal drie uur. Lekker elitair graag, dus zonder blonde blogstertjes die wel alles dolletjes zeggen te vinden, maar niets lusten en nergens tijd voor hebben, laat staan op enig verstand van zaken betrapt kunnen worden. Zonder vreugdeloze types ook die alleen aan azijn pissen genoegen beleven. En graag ook zonder mensen die zich zelf kennelijk zo belangrijk achten dat ze steevast hun levensgezellin menen te kunnen meenemen. Wat voor titel je ook mag dragen, professioneel is anders. Ter zake. Een rijk besprenkelde maaltijd bevordert de effectiviteit van de beoogde communicatie in hoge mate, want degene die zoiets organiseert en, niet onbelangrijk, afrekent, toont daarmee aan opinieleiders – of wie daar voor door moeten gaan – serieus te nemen. Zo zien wij dat als Master of Lunch graag! Geen gebrek aan belangwekkende, leerzame en hedonistisch verantwoorde partijtjes in de paar afgelopen weken. We zetten er graag een paar op een rijtje. Om te beginnen echter een voorbeeld hoe het nu juist niet moet.
Oliebollenprik
Er zijn partijtjes waarvan je te voren op je klompen kunt aanvoelen dat er zaken fundamenteel niet deugen. Zoals? Product, locatie, ambiance, hapjes, publiek… De mensen van ‘Team Pommery’ – lees: de marketeers van Groupe LFE – meenden er goed aan te doen ons uit te nodigen voor de lancering van een als ‘innovatief’ geafficheerd kinderdrankje in een soortement KLM-blauwe fles. Het ging om Royal Blue Sky, zoete champagne met een dosage plus élevé (over eufemismen gesproken!) die je sur glace moet drinken, d.w.z. met heel veel ijsblokjes uit joekels van glazen. Alleen het rietje ontbreekt nog. Het spul is afgekeken van Moët Ice, dus hoe origineel en ‘innovatief’ is Pommery hier nu helemaal bezig? Als men die Blue Sky nu gelanceerd had in Ciel Bleu **, dan hadden we misschien nog de hand over het hart gestreken. Maar nee, men koos liever voor een ketenhotel aan de buitenrand van een Amsterdams industrieterrein. Postmodern ruig? Naar uit de achteraf door LFE spontaan toegezonden 150 (!) foto’s bleek, gebeurde een en ander in de als ‘trendy’ aangeklede bar van dat hotel, met daarbij een dj als sfeerverhogend bedoeld element. Overbodig te melden dat onze muzikale voorkeur elders ligt. Het mondvermaak in vaste vorm? Vingervoedsel, geen lunch. Vanwege de blogstertjes? De samenstelling van het publiek laat zich wel raden Oliebollenchampagne is immers alleen besteed aan oliebollen. Wine Society past voor dergelijke vertoningen.
ML: zéro points!
Hercynische orogenese en hersenen
Niet dat gratis lunches per definitie indruk maken. In tegendeel. We mochten dat vaststellen bij een verder sympathiek evenement dat Perswijn organiseerde in samenwerking met producenten van de Ahr. Een studieuze bijeenkomst waarvoor enkel mooie, succesvolle en nette mensen waren uitgenodigd: de fine fleur van de Nederlandse sommeliers! Locatie: het Amsterdamse restaurant Scheepskameel met zijn bijzondere Duitse wijnkaart, maar helaas ook filiaal van het nouveau ruige Rijsel. Daarover straks meer.
Ahrexpert Lars Daniëls MV vertelde op de hem eigen briljante wijze over de vineuze zegeningen van dat gebiedje waar je zo fijn kunt wandelen. Ondanks de pijnlijk ongemakkelijke schoolbankjes – uit het voormalige schooltje dat nu Rijsel huisvest? – hing het gehoor natuurlijk ademloos gekluisterd aan diens lippen, helemaal toen hij het thema hercynische orogenese behandelde. Fel realistisch noemen we dat, want als sommelier kun je daarmee natuurlijk geweldig uitpakken bij je gasten.
De tweegangenlunch, een woord dat ons tekstverwerkingsprogramma weigert te herkennen, was, diplomatiek gezegd, nogal apart. Vanwege het om budgettaire redenen beperkte aantal gangen – fout!!! – en om wat op het bord lag. Ruig en verre van (Ahr)wijnvriendelijk: rösti met ei en orgaanvlees van rund, met hersenen die vreemd genoeg naar vis smaakten. Maar goed dat er geen blogstertjes hoefden mee te eten…
ML: Warum?Warum?
Bordeaux comme il faut
En dan nu eindelijk het serieuze lunchwerk. Directeur Floris Verlinden van Verlinden Drink and Discover (blijft wennen) is dit jaar goed bezig, met wederom een eervolle vermelding in Wine Society. Recentelijk had hij Patrick Jestin van Bordeauxhuis Dourthe te gast om de prestigewijn Essence 2010 van dat huis voor te stellen, evenals nog wat ander smakelijk rood strooigoed uit 2010 plus een paar meer dan decente witjes. Met daarbij uiteraard een verantwoorde gastronomische begeleiding. Het was zoals dat in vakjargon heet een déjeuner-dégustation. Plaats van handeling: Noble in ’s-Hertogenbosch, dus goed. Nomen est omen?
Chef Edwin Kats serveerde ondermeer langzaam gegaarde ossenstaart met merg. Stevig, maar tegelijk verfijnd. Zo kan het dus ook. Reken maar dat dat een perfecte combinatie met het prachtige rijtje Bordeaux 2010 vormde. Totaal bevredigend. Inderdaad, zo zien wij het graag.
ML: ♥♥
Gentlemen onder elkaar
Over nu naar Aan de Poel ** in Amstelveen. In onze beleving een qua publiek wat vreemde zaak en niet per se onze eigen eerste keus, maar niet gek voor een zakelijke lunch op kosten van derden. We waren er voor een goed gesprek over de positionering van port in de betere Nederlandse horeca met verkoopdirecteur Euan Mackay van Graham’s, geïmporteerd door Verbunt Wijnkopers. Euan is niet alleen een aimabele persoon, hij is ook iemand die weet hoe het hoort. Indrinken met champagne van Pol Roger en witte Beaucastel als palate cleanser alvorens wat betere ports door te nemen. Niks ‘innovatieve’ drankjes, maar stijlvolle zaken als de Quinta dos Malvedos Vintage 2004, de 30 Years Aged Tawny en de Single Vintage Tawny 1972. Strekking van dit alles? Fijn huis, dat Graham’s. Het is nog waar ook, want zonder lunch zouden we exact hetzelfde beweerd hebben.
ML: ♥♥+
Met Anne en Valerie in Amarone
Anne Gros, al 25 jaar ‘verloofd’ met Jean-Paul Tollot, maakt behalve in haar
geboortestreek Bourgogne ook opmerkelijk elegante wijnen in de Minervois. Ze doet dat met Jean-Paul en sinds kort ook met hun zoon Paul. Samen met junior was ze op uitnodiging van importeur Résidence Wijnen te gast in Rotterdam voor een proeverij van die wijnen bij de lokale vestiging van De Gouden Ton, gevolgd door een educatieve lunch bij Amarone * van Gert Blom. Waarbij, ter verhoging van de vreugde, uiteraard ook Bourgogne in het glas kwam. Zoals te verwachten was het eten goed en de wijn lekker.
Een discrete glansrol bij dit alles was weggelegd voor senior manager Sales en medeaandeelhouder van Résidence, maar bovenal mannelijk stijlicoon binnen de Nederlandse wijnhandel, Yvo Couprie. Nu eens niet vanwege Italiaans schoeisel van krokodillenleder, maar een maatkostuum met subtiele krijtstreep, een machtige CEO waardig. De CEO zelf daarentegen, Fonger Kranenburg, liep er wellicht wat te nadrukkelijk casual bij, maar compenseerde dat meesterlijk door geheel en al belangeloos Vosne-Romanée Les Barreaux 2009 van Anne uit eigen kelder te laten schenken en bijschenken. Een wijn met une forte personnalité, net als de maakster ervan.
Hm! Of dat nog niet genoeg was, hadden wij ook het genoegen nader te kunnen kennismaken met Fongers buitengewoon charmante wederhelft Valerie Barth. Welnu, zulk gezelschap zien wij graag.
ML: ♥♥
Dromen met Gaia (dankzij Jaap)
In een jaar kan maar een partijtje het mooiste zijn. Dit jaar gaat die onderscheiding naar de waarlijk magnifieke lunch die Jaap Kwast en zijn zoon Martijn organiseerden om de gastronomische kwaliteiten van de wijnen van Gaja te demonstreren. Hun Kwast Wijnkopers, naar het opschrift van de verstrekte bedrijfsbalpen ons leerde ‘Family Owned Since 1978’, is daar namelijk importeur van. Zonder eten zijn die wijnen al een feestje, maar dat is voor Jaap niet genoeg. Wij hebben hem door de jaren heen leren kennen als een man van goede smaak die niet kinderachtig doet wanneer er een partijtje in stijl georganiseerd dient te worden. Geen rösti en slachtafval dus bij grootse wijnen als die van Gaja, maar de creaties van chefs als Mario Ridder.
Wat ons betreft is die met zijn Rotterdamse etablissement Joelia * wel weer toe aan een tweede ster, al was het maar om wat hij met langoustine weet te doen. En met witte truffel. Maar dat terzijde. In het glas, na de onvermijdelijke champagne van Laurent-Perrier, wat fijne witjes uit de stal van Gaja, gevolgd door Barbaresco, Brunello en Sperss. Niet onaardig voor een druilerige doordeweekse dag, zeggen we dan. De mooiste wijn? Barbaresco 1996 uit de privékelder van de gastheer. Magnifiek!
En dan de uitleg bij al dat lekkers van niemand minder dan diva Gaia Gaja zelf! Aan wier zijde wij een middaglang mochten wegdromen en even de vulgariteit van het huidige tijdsgewricht vergeten. Wat een verrukkelijke Vrouw, met dat onwaarschijnlijk sexy Italiaanse accent in haar Engels… Daarom geven wij nooit droge boekhouderpunten aan wijn. Beleving, daar gaat het om!
ML: ♥♥♥René van Heusden ML
