Het hoort bij mijn leeftijd, zo valt te vrezen. Veel bekende mensen, of mensen die ik persoonlijk ken, verruilen het tijdelijke voor het eeuwige. Ditmaal was het Bill Blatch, oud-handelaar in Bordeaux, die op 76-jarige leeftijd door een hartaanval werd geveld. ‘Mooie dood’, was ik even geneigd te denken, gedachtig aan alle ellende die de ouder wordende mens wellicht te wachten staat – en zo bespaard blijft. Ik hoorde het nieuws op wijnreis in Argentinië, waar ik me verdiepte in de verschillende wijnstijlen van een aantal bodega’s in Mendoza. Het is mooi om te zien hoe een nieuw, maar eigenlijk ook oud wijnland, op zoek is naar terroir en naar een heel eigen stijl van wijnmaken. Los van de opgelegde stijl van 10, 20 jaar geleden, toen goede wijnen zwaar en houtbetimmerd hoorden te zijn.
Nu, tijdens de nachtvlucht van Buenos Aires, is het een mooi moment om even terug te denken aan Bill Blatch. Een Engelsman in Bordeaux, met een lange carrière in ‘de wijn’ – hij woonde meer dan vijftig jaar in Bordeaux. Ik denk dat ik hem leerde kennen, aan het begin van mijn wijncarrière, via Nico McGough, die zaken met hem deed voor destijds Résidence. Want Bill Blatch was een van die vele handelaren van de ‘place de Bordeaux’, met zijn handelshuis Vintex. Hij hield kantoor op een bijzondere plek, in een gebouw bij de door de Duitsers gebouwde bunkers aan de noordkant van de stad. Ooit onderdeel van de Atlantikwall, en met geen bom weg te krijgen. Duitse Gründlichkeit. Altijd wat rommelig en klein, maar je kon er veel wijnen proeven, monsterflessen die in de primeurhandel werden aangeboden. Heel handig, want je kon veel wijnen even rustig proeven en vergelijken. En heerlijk, bij iemand die niet die afstandelijke mentaliteit had die zo kenmerkend is voor het conservatieve, hiërarchische en formele wijnwereldje van Bordeaux. Bill straalde altijd als je hem zag positiviteit uit, hij was een man met een gulle lach en typische Britse humor.
Maar Bill Blatch was bij handel en journalisten toch vooral vermaard om zijn ‘vintage report’. Niemand kon de laatste jaargang zo goed en pakkend beschrijven als hij. Alles stond er in, het weer tijdens het groeiseizoen, hoe verschillende druivenrassen het hadden gedaan en wat de verschillen en de bijzonderheden per streek waren. Voor journalisten, maar ook voor importeurs zeer waardevol. Juist ook omdat hij altijd perfecte research deed en zijn kennis over de wijnen van Bordeaux enorm was. Hij volgde het weer in de streek van dag tot dag, en zette alles in tabellen. Het was dan ook jammer dat hij er op een gegeven moment mee ophield, maar gezien zijn leeftijd het begin van zijn pensioen, zo’n tien jaar geleden, natuurlijk ook logisch.
Maar écht ophouden kon hij niet – het komt me bekend voor. De afgelopen jaren wijdde hij zich vooral aan het promoten van Sauternes -van de wijnen van Bordeaux altijd zijn grootste passie. Goed beschouwd niet zo gek. De top van de rode wijnen in Bordeaux is van een bijzondere klasse, maar rood van bijzondere klasse vind je tegenwoordig overal ter wereld. Zoals ook in Argentinië, waar ik net was. Maar zoete wijnen van de klasse van Sauternes, op basis van edele rotting van de combinatie van sémillon en sauvignon, die zijn bijna niet na te maken. En nog prachtig ook, door de bijzondere smaakconcentratie. Hij werd niet moe het evangelie van deze zoete wijnen te verkondigen. Een beetje trekken aan een dood paard op dit moment, maar liet hij zich niet door afschrikken – zo zat hij niet in elkaar. Hij had ook gelijk natuurlijk, goede Sauternes is een prachtige wijn, door veel liefhebbers ten onrechte genegeerd. Altijd als ik Sauternes schenk, zitten de gasten genieten.
We zullen Bill missen. Als bijzonder mens, en als ambassadeur van het goede dat Bordeaux te bieden heeft -mooie Sauternes voorop. En ooit zal deze wijn terugkomen, dat kan niet anders. Hij zal het niet meer meemaken.
Ronald de Groot
politiek. De politiek heeft invloed op wijn en de wijn invloed op politiek.){kind=link}
