Afgelopen vrijdag was ik te gast op een chique partijtje, een 40-jarig jubileum, dat in stijl werd gevierd. Sterrenchefs, (oude) mannen in pak, een bedrijfsvideo, toespraken van allerlei toon en snit, van geestig tot saai, en natuurlijk veel wijn, van hoog niveau. Dat zien we graag, zou onze overleden redacteur René van Heusden hebben gezegd. Die wist in zijn rubriek ‘wine society’ wel raad met de verslaggeving van dit soort evenementen. Tongue in cheek, vleiend als hij daar zin in had, scherp waar nodig. Met de toespraak van een collega-wijnschrijver had hij wel raad geweten.
Maar mijn overpeinzing gaat vooral over de wijnen. Uiteraard. Het hart van mijn Franse buurvrouw, even oud als het jubileum, sprong open. ‘Kijk, wijnen uit mijn geboortejaar op het menu!’ Natuurlijk is het ook heel passend om 40 jaar oude wijnen te schenken op zo’n jubileum. Zoals een heel zachte en elegante Beaune Clos des Ursules, mooi gerijpt, maar oud, met koffie, leer en tabak, zachte tannine, en niet te veel oude zuren. Mooier nog vonden we de Lynch-Bages 1978, geserveerd van Jeroboam. Maar tegelijk moesten we constateren dat het vleugje paprika tegenwoordig bij velen niet meer door de beugel zou kunnen. Wij vonden het niet erg, en de wijn was elegant en stond er nog helemaal. Maar we constateerden tegelijk, dat er veel kennis over het drinken van oude wijnen verloren is gegaan, omdat door de mindere bewaarmogelijkheden en de hogere consumptiesnelheid niet zoveel oude wijnen meer voorhanden zijn. Zodat het voor velen ook niet mogelijk is te ‘leren’ oude wijnen te drinken. Want je moet wel door de oude geuren en smaken heen kunnen proeven om de wijnen te kunnen waarderen. En daar is een zekere ervaring voor nodig. Belangrijk dus dat deze kennis er blijft. Anders zou je dit soort wijnen gemakkelijk af kunnen doen als ‘ouwe meuk’. En dat zou toch jammer zijn. En onterecht.
Ronald de Groot
