Overpeinzingen op maandag: Rampscenario

Op dit moment zit ik in een heel bizarre situatie. We kwamen gisteren aan in Ceder Mountain, in het hart van de Cederberg Wilderness, een adembenemend natuurgebied. Zuid-Afrika op zijn mooist. En dus op een plek in the middle of nowhere, in een soort rivieroase ver van de bewoonde wereld. Tegelijk worden we vanaf het thuisfront overspoeld met berichten over de om zich heen grijpende coronapaniek, inclusief paniekshoppen. Een nieuw Nederlands werkwoord is geboren. Uitgevonden door wat door onze premier werd omschreven als een ‘nuchter volkje’. Ja, ja. Dat nuchtere volkje -inclusief dat andere volkje, onze zuiderburen, ging zich ook te buiten aan ‘horecatoerisme’: even de grens oversteken om de cafésluiting te ontlopen. Van België naar Nederland. Of van Brabant naar Gelderland. Een kleine groep, natuurlijk. Maar een vorm van onverantwoordelijkheid die er mede toe schijnt te hebben geleid dat ook in Nederland alle horeca gesloten is. Een rampscenario, een ander woord kan ik er niet voor bedenken.

We kennen heel veel mensen in deze branche, en het voelt direct als een enorme klap. Een klap die waarschijnlijk grote impact gaat hebben op de sector. Jens Hoogstad van het fantastische bedrijf Bottles, in Terneuzen (de maximale vijf trosjes in Grootspraak), was een van degenen die de radeloosheid verwoordde: ’Ik weet echt niet hoe ik dat moet organiseren met 75 man personeel en nul omzet’. Van importeurs hoorden we dat er restaurants zijn die meteen hun rekeningen niet meer betalen. Zodat ook wijnimporteurs in zwaar weer kunnen komen. Wat een drama. Ik vraag me af waar dat heen moet. Natuurlijk, de sluiting van de scholen is verschrikkelijk. Maar leraren die thuiszitten, worden wel gewoon doorbetaald.

Mag ik een voorzetje geven? In een land waarin boeren al jarenlang worden gesubsidieerd, moet het toch mogelijk zijn om in dit soort tijden iets te bedenken om de horeca te steunen? Niemand wil toch dat al die bedrijven, inclusief onze geweldige toprestaurants, zomaar omvallen door een viruspandemie? En andere bedrijven in hun val meesleuren. Dit zijn tijden die vragen om daadkracht en inventiviteit. Nederland heeft jaren geprofiteerd van economische voorspoed, en het begrotingstekort voldoende weten terug te dringen om genoeg in de spaarpot te hebben zitten voor dit soort calamiteiten. De rente op staatsleningen is negatief. Dus ik zou zeggen, verzin een list. Nu mogen bedrijven die meer dan 20% omzetdaling hebben, hun personeel een deel van de week op kosten van de overheid naar huis sturen. Ik zou zeggen, laat de bedrijven met 100% omzetdaling hun personeel volledig op kosten van de overheid naar huis sturen. Dat zou échte daadkracht zijn. Maar het motto moet zijn: red onze horeca.

Ronald de Groot