Hé, dat is toevallig. Op het moment dat ik mijn artikel over Siciliaanse wijnen aan het schrijven ben –het verschijnt in nummer 6- begint Italië ruzie te maken met Australië over het gebruik op het etiket van ‘Nero d’Avola’. In het artikel schrijf ik dat tegenwoordig onder andere in McLaren Vale ook nero d’avola staat aangeplant, de druif die geldt als dé blauwe icoondruif van Sicilië. Onder andere Nero d’Avola van het Australische bedrijf Coriole wordt tegenwoordig met het nodige succes in Londen verkocht. Coriole plantte nero d’avola aan in 2006. In alle eerlijkheid kan ik deze ruzie niet helemaal goed volgen. Natuurlijk, Avola is een plaats op Sicilië, maar nero d’avola is gewoon de naam van een druif. Het is ook niet verboden om ‘chardonnay’ te gebruiken, of ‘merlot’. Dus waarom ook niet nero d’avola? Dit lijkt me van de Italianen toch een tikje te vergezocht.
In het verleden heeft Europa met succes gestreden tegen het gebruik van namen als ‘Chablis’, ‘Pouilly-Fumé’ of ‘Champagne’, maar dat zijn allemaal appellations met een duidelijke geografische definitie, verbonden met de specifieke plaats en de wijn die daar wordt gemaakt. Dat gaat voor nero d’avola allemaal niet op. In het verleden gebruikten producenten in Puglia ook de aanduiding ‘zinfandel’ voor hun primitivo, omdat het commercieel interessant was. Italië heeft wel tegen weten te houden dat Australië belletjeswijn onder de naam Prosecco mag exporteren, maar op de lokale markt mag deze aanduiding gewoon worden gebruikt. Prosecco was vroeger ook de naam van een druif. Dat de Italianen hem plotseling ‘glera’ gingen noemen en Prosecco bombardeerden tot een streeknaam, daar konden ze in Australië niets aan doen. Zo was het argument. Maar nero d’avola, nee, dat is geen Prosecco. En zeker geen Champagne. Dus dat verbieden lijkt me grote onzin.
Ronald de Groot
