Wat is het wijnleven toch mooi wanneer je als Master of Lunch op vooraan mag zitten bij sommelierwedstrijden waar de vonken er van afvliegen. En al evenzeer bij daarmee samenhangende activiteiten waarbij beoordeling van de doordrinkbaarheid van grote wijnen centraal staat. We mochten dat onlangs weer eens ervaren, in Bordeaux en ’s-Hertogenbosch.
Naar Bordeaux
Wegens bewezen diensten bij de Châteaux & Domaines Castel Sommeliers Cup 2015 waren we samen met NGS-voorzitter en -vicevoorzitter Edwin Raben en Heleen Boom, namens wedstrijdorganisator Groupe LFE beauty Kim Vermeer en beast André Koopman, en met winnaar Romain Bourger te gast bij Castel in Bordeaux. Voor een snoepreisje van de eerste orde. Niet met eindeloze proeverijen waar onze Hoofdredacteur geen genoeg van krijgt, maar met uitgebreide liquide maaltijden, digestieven en havanna’s zoals wij ze graag op andermans kosten tot ons nemen. Het belangrijkste aan wijn is immers niet boekhouding, maar Beleving!
Grand Cru
Onze gastvrouw was Sophie Castel, telg uit de naamgevende familie. Wat een schat. Met een on-Frans gevoel voor humor en net als de Master of Lunch verzot op champagne, oesters en foie gras, alle drie à volonté. Kijk, zo zien wij dat graag. Een Bordelaise naar ons hart, die ook nog eens een fijn programma had bedacht met louter nette châteaux die voor gigantische bedragen in nieuwe dan wel grondig vernieuwde chais hebben geïnvesteerd. Bordeaux als vineus Disneyland de luxe, absoluut indrukwekkend. Maar ja, die investeringen zullen wel een keer terugverdiend moeten worden. En wie mag dat dan betalen…?
Wat we zo al aan betere bordeaux gedronken hebben, gaan we hier niet breed uitmeten, want dat zou alleen maar tot scheve gezichten leiden. Laten we zeggen dat het niet direct wijnen waren van het soort waarmee Groupe LFE zich doorgaans op de Nederlandse markt pleegt te profileren. Dit echter terzijde.
We overnachtten zeer aangenaam op Château Montlabert, het gastenverblijf van Castel. Deze verdienstelijke Saint-Émilion Grand Cru wordt geadviseerd door niemand minder dan Hubert de Boüard de Laforest, een goede bekende van onze Hoofdredacteur! Linea recta dus naar Angelus, groot gemaakt door diezelfde Hubert de Boüard. Premier Grand Cru Classé A sinds 2012, net als Pavie, en met wat parvenutrekjes die je bij Ausone en Cheval Blanc niet tegenkomt. Dat foute carillon bijvoorbeeld. En wat kregen we daar aanvankelijk van te horen? Het Zwitserse volkslied in plaats van het Wilhelmus… Maar komaan, de foto van va va Stéphanie de Boüard maakte veel goed. Jammer alleen dat ze er zelf niet was.
Traditie en zo
Lunchen bij La Terrasse Rouge, het restaurant van Château La Dominique met zijn opvallende rode, fel postmoderne muren – een ‘architecturaal statement’ heet dat dan – en zijn dakterras met schitterend uitzicht over de wijngaarden van Saint-Émilion en met peperdure premiers crus voor wie daar trek in mocht hebben. Door naar Château Beauregard in Pomerol. Eigendom van de families Cathiard (Smith Haut Lafitte) en Houzé (Galeries Lafayette). Groot geld dus, wat je kunt afzien aan de smaakvol verbouwde kelder met zijn betonnen cuves in de vorm van druppels. Terwijl hij het hightech beeldscherm demonstreerde van waaraf hij alle 21eeeuwse technologie kan besturen, liet de wijnmaker ons weten ‘traditioneel’ te werken. Waarom je Bordelais dus nooit op hun woord mag geloven.
Diner in Saint-Emilion, in kelderrestaurant Lard et Bouchon. Leuke zaak met traditionele gerechten (!) en een wijnkaart om uitermate opgewonden van te raken, want met daarop al het goede dat Frankrijk in huis heeft. Helemaal opwindend wanneer iedereen de fles mag kiezen waar hij/zij trek in heeft. Ja, ook dat zien wij graag.
Gedragscode
La Fleur Cardinale dan, een mooi bedrijf zonder franje of design. Een verademing. De mevrouw die ons daar rondleidde, bleek eerder voor defensie gewerkt hebben te hebben. Weliswaar niet in de rakettechnologie, maar toch. Moraal: hoe mensen dankzij wijn dus ook wel eens op het rechte pad komen.
Ook even langs bij Cheval Blanc. Eigendom van twee miljardairs, die af te zien is aan de werkelijk fraaie nieuwbouw. Beast André Koopman, niet altijd uitmuntend in subtiliteit, gaf daar iets te indiscreet aan de pr-mevrouw te kennen nog wel een tweede glas van de geserveerde 2011 à 500 euro de fles te willen slikken, maar dat feest ging niet door. De PR-mevrouw wees hem er echter fijntjes doch beslist op dat hij daar maar liever niet op moest rekenen. Tja.
Laatste stop: Les Carmes Haut-Brion. Ook daar is voor miljoenen aan vertimmerd. Philippe Starck mocht er de nieuwe chai ontwerpen. In de vorm van een onderzeeër. Überdesign, heel bijzonder. Het was eigenlijk nog verboden om Das Boot te fotograferen, maar daar hebben we ons natuurlijk niets van aangetrokken.
Grande Finale
Recentelijk jureerden we bij een andere sommelierwedstrijd, de Trophée Henriot, oftewel het nationale kampioenschap. Gehouden in ’s-Hertogenbosch en georganiseerd door het NGS dat tegelijkertijd zijn 30-jarig bestaan vierde met een naar onze smaak wel erg luidruchtig partijtje. Inzet: de titel Beste Sommelier van Nederland. En met dit jaar een recordaantal deelnemers. Bravo, zo hoort het. Als finalisten plaatsten zich Lendl Mijnhijmer (Waterproef, Scheveningen), Ruben Kwakman (Le Vin’x, ’s-Hertogenbosch) en Jan-Willem van der Hek (Première, Anna Paulowna). De mannen bleken niet alleen in de voorronde op dreef, maar maakten er ook een zinderende finale van. Nooit eerder hebben we zo’n enerverende editie meegemaakt. Zelfs de grootste sceptici zullen dat moeten beamen. Al waren die natuurlijk in de zaal. Kwestie van ambitie, keihard studeren en zenuwen in bedwang hebben. Hoewel het zelfs dan nog kan gebeuren dat iemand de Meursault met de nodige zuren aanziet voor een Chenin of een Riesling. Of de Spätburgunder voor een Merlot of een Nebbiolo. Zoiets zou de lezers en lezeressen van deze rubriek natuurlijk nóóít overkomen (toch?), maar dat terzijde. Ter zake: Jan-Willem van der Hek won de titel voor de tweede keer na dat in 2010 al eens eerder gedaan te hebben. Regerend kampioen Ruben Kwakman werd ditmaal tweede, Lendl Mijnhijmer derde. Proficiat aan het adres van alle drie!
Onbeperkt champagne!
Ook hier een onvermijdelijk woordje over de sponsoring. Volstrekt principeloos als we zijn – zo zijn we althans ooit door de Hoofdredacteur gekwalificeerd – vormen we tenslotte onderdeel van het systeem. Al sinds mensenheugenis is Wijnkooperij de Lange daarbij betrokken, eerst met Ruinart en sinds 2010 met Henriot. Champagne dus. De dag voorafgaand aan de wedstrijd hadden vader Dolf de Lange, zoon Joost en partner Paul Frankhuizen een select gezelschap uitgenodigd om samen met chef de cave Laurent Fresnet wat champagnes van Henriot door te nemen in het Bossche etablissement Le Vin’x van Marieke Vennix. Dat bleek dus al snel uit te lopen op innemen. Opmerkelijk eigenlijk dat je de term ‘hoge doordrinkfactor’ nooit hoort uit de mond van sommeliers. Want als er nu één eigenschap bij wijn toe doet…
René van Heusden ML
