Het pad van een Master of Lunch gaat niet altijd over rozen. Er doemen ook wel eens obstakels op die het leven danig veronaangenamen. Een fel realistische bloemlezing.
Het pad van een Master of Lunch gaat niet altijd over rozen. Er doemen ook wel eens obstakels op die het leven danig veronaangenamen. Een fel realistische bloemlezing.
Pijnlijk, al te pijnlijk
Wij waren uitgenodigd om een avondmaaltijd te komen nuttigen bij John Halvemaan in diens gelijknamige etablissement. Want al zou onze titel misschien anders doen vermoeden, ook een fijn diner gaan wij geenszins uit de weg. Al helemaal niet wanneer het genereus aangeboden wordt door een derde partij die zo een boodschap wenst te communiceren. Halvemaan zou die avond samen met zijn Zuid-Afrikaanse collega Chris Erasmus een menu in Kaapse stijl verzorgen. Waarbij dan uiteraard Kaapse wijnen geschonken zouden worden. Erasmus, die jarenlang als souschef van ´onze´ Margot Janse in Le Quartier Français in Franschhoek (nette zaak) werkte, is sinds kort chef van het nieuwe restaurant Pierneef van La Motte.
Ons was te verstaan gegeven dat we ons al om zeven uur dienden aan te melden. Tikje vroeg, maar vooruit. Direct bij aankomst stormden de chefs de keuken uit om ons allerhartelijkst te begroeten en ons aan te sporen ons een fijn glas vonkelwyn te laten inschenken. Dat leek een mooi begin van wat ongetwijfeld een hoogst gedenkwaardige avond zou gaan worden.
Welnu, gedenkwaardig werd de avond zeker! We mochten als eerste plaatsnemen aan een grote, voor tien gasten gedekte tafel. Zouden we leuk en intellectueel stimulerend gezelschap bij ons krijgen? Om half acht was echter nog steeds niemand op komen dagen. Er zou toch geen misverstand in het spel zijn? De dames in de bediening zorgden er evenwel voor dat wij niet op een droogje hoefden te zitten. Ook kregen we, zoals te doen gebruikelijk, steelse blikken toegeworpen van dames aan andere tafels. Ze hadden natuurlijk veel liever bij ons gezeten dan bij hun saaie echtgenoten, maar dit terzijde.
Tegen achten werd duidelijk dat er inderdaad sprake was van een misverstand. Al zou je het ook kunnen typeren als een rampje. Degenen die niet op het laatste moment hadden afgezegd, bleken naar een locatie kilometers verderop te zijn gegaan. En dus hadden we de grote tafel voor ons alleen, met nog meer moederlijke aandacht van de diensters. Wij waren daar kennelijk zo van in de wolken geraakt, dat wij op de terugweg bij de overstap van trein naar metro in Schiedam een drempelachtige constructie op het perron niet tijdig opmerkten, als gevolg daarvan onzacht ter aarde stortten en een bijzonder nare vingerfractuur opliepen. Wéér een gevallen wijnschrijver erbij! Over de maaltijd kunnen we niet meer zo objectief oordelen, al menen we ons te herinneren dat die alleszins decent was.
*****
Foutje
Het Zuid-Afrikatrauma leek gelukkig spoedig afgeschud en weggespoeld te kunnen worden. Want wat hadden wij gezien als programmanonderdeel van de door Wines of South Africa (WOSA) georganiseerde studiedag in de hoofdstedelijke Olofskapel? Juist: lunch in Restaurant Vermeer, op slechts een paar passen lopen in hetzelfde NH-hotelpand. Het stond er zwart op wit. Geen illusoire projectie onzerzijds dus. Ha, wat een heerlijk vooruitzicht! We zouden getrakteerd gaan worden op lekkernijen van de in deze rubriek regelmatig geprezen chef Chris Naylor, terwijl we door de heren Niek Beute en Simon Veldman attent en met grote regelmaat professioneel bijgeschonken zouden worden. We spreken uit ruime ervaring. Bovendien zou WOSA zo op briljante wijze de Boodschap weten te communiceren. Een win-winsituatie noem je zoiets tegenwoordig.
Maar helaas, de seated lunch (zoals dat in het vakjargon heet) bleek gereduceerd te zijn tot het in straf tempo staande nuttigen van bordjes uit de grote hotelkeuken. Zonder maître of sommelier te bekennen. Vandaar een vermanend woord aan WOSA: voor deze ene keer zullen we dit door de vingers zien, maar laat het geen tweede keer gebeuren!
De aanwezigheid van Kaaps schoon in de gedaante van Annette Badenhorst en Sara Channell vergoedde echter veel, zo niet alles. Annette, die ons onwillekeurig altijd wat doet denken aan Bondgirl Vesper Lynd in Casino Royale (maar dan zonder die foute Angélus ´82), presenteerde de dag op de haar eigen, charmante wijze. En wie bij Pootgirl Sara geen warme gevoelens krijgt, moet zich dringend laten nakijken. Waarvan akte.
*****
Gerrit moet blijven!
Waar we ook niet zo van blij van werden, was de gedwongen sluiting van een van onze favoriete lunchetablissementen, zijnde Chalet Royal te ’s-Hertogenbosch. Niet dat patroon Gerrit Greveling door zijn centen heen was of er juist genoeg van had verzameld om te gaan rentenieren, maar zijn huisbaas, Maison van den Boer, wilde van het majestueuze pand af. Vanwege de crisis en zo. En dus moest Greveling er ´in goed onderling overleg´ uit. Tenzij hij het bewuste pand voor een duizelingwekkend bedrag wenste over te nemen. Tja, het mag wat heten met dat ´goede onderlinge overleg´. We zijn die term al iets te vaak in een verdachte context tegen gekomen. In dit onderhavige geval luidt de vertaling: wegwezen.
Het deed ons genoegen te vernemen dat Greveling zijn afscheid in grootse stijl vierde met een lunch voor vakbroeders. Maar pijn doet het wel. Wij herinneren ons nog een waarlijk legendarische lunch rondom een geweldige serie Bollinger RD. Ook vestigden wij in de zaak van Greveling ons onwaarschijnlijke scherpe lunchduurrecord – van 12.30 tot 21.00 uur – in het gezelschap van de toenmalige presidente van de helaas niet meer bestaande maar ooit roemruchte Bollinger Vendangeoir Club, Jolande Sloet. We horen haar nog via de telefoon de gedenkwaardige woorden aan het adres van haar trouwe echtgenoot uitspreken: “Lieverd, het wordt wat later. Ik bel je nog wel wanneer je me mag komen ophalen.” En dat dan drie, vier keer. Ach, temps perdu! We hebben dit record één keer weten te evenaren – dit voorjaar in het gezelschap van Cees Vos bij Fred –, maar breken zal er voorlopig wel niet bij zijn.
Overigens vernamen wij uit doorgaans betrouwbare bron dat Greveling inmiddels hard bezig is met een ander markant pand in de Bossche binnenstad om daar zijn gewaardeerde kookactiviteiten te kunnen voortzetten. Het zou gaan om het Kruithuis. Wat het ook moge worden, Gerrit, hoe eerder je terugkomt, des te liever het ons is!
René van Heusden ML
Foto’s, van boven naar beneden: John Halvemaan en Chris Erasmus, Simon Veldman, Annette Badenhorst, Sara Channel, Gerrit Greveling, Jolande Sloet.
