Crisis of niet, het lunchen gaat onverminderd door. Bij het Scheveningse Seinpost, in Hoogerheide, op een beachclub en bij Calla’s. Wat hoort de correspondent ter plaatse? Een nieuw wijnmagazine? En nog emancipatorisch ook, toe maar.
Crisis
Laten we er geen geheim van maken of moeilijk over doen, de crisis doet zich weldegelijk voelen in wijnland, en zeker in de horeca. Als professionele lunchbezoeker van topadressen kunnen we niet om de signalen heen. Zo vernamen we dat het rommelt bij Goessens, een van Nederlands bekendste wijnleveranciers voor de horeca. De nieuwe Belgische (!) baas heeft in ieder geval in zijn ultieme wijsheid beslist om ons aller Cees Vos te ontslaan! Of een vertegenwoordiger – herstel: wijnadviseur – voorzitter moet zijn van het Nederlands Gilde van Sommeliers, ça se discute. Maar laten we heel eerlijk zijn, telkens wanneer wij bij toeval (?) Cees tegenkwamen in een gunstig bekendstaande eetgelegenheid alwaar wij de maaltijd zouden gaan genieten, was hij nooit te beroerd een paar fijne proefflessen ter nadere inspectie achter te laten. Zo zagen wij dat graag.
Conceptueel anders
Ook bij restaurants heeft de crisis zich laten voelen. De ene zaak gaat daar wat creatiever mee om dan de andere. Bij het Scheveningse Seinpost, favoriete stek van (oud-)ministers directeuren van de Nederlandse Bank en andere types die het makkelijk konden betalen, heeft Edwin van de Goor noodgedwongen het roer radicaal omgegooid. De dure heren lieten het namelijk afweten. En dus werden normale gasten tot doelgroep verheven. De chique is daarom ingeruild voor eenvoud en voor substantieel lagere prijzen. Een sympathiek concept dat tegelijk met een nieuwe, ‘relaxtere’ huisstijl geïntroduceerd is.
De wijn is volledig uitbesteed aan Nico McGough en diens Résidence. Om een en ander aan ons soort mensen te communiceren – laat dat maar aan Big Mac over! – organiseerden beide heren een aller-aangenaamst lunchpartijtje. Met, zoals verwacht, onveranderd smaakvolle visgerechten en dito wijnen. Bij Michelin zullen ze wel hun wenkbrauwen fronsen over de gedemocratiseerde nieuwe formule, maar voor gasten zonder onkostenvergoeding is dit een heel aantrekkelijke verandering. Wat onveranderd gebleven is, is de sublieme locatie aan zee. Gaat dat zien!
Proficiat!
We weten niet in hoeverre het de lezer(es) van deze veelgelezen rubriek het iets zal doen, maar Gina Gallo – de volgens de promoverhalen hands on wijnmaakster met die onwaarschijnlijk lange vingernagels – gaat dit jaar (her)trouwen met Fransoos Jean-Charles Boisset. Uit liefde, naar Boisset recentelijk in de interessantdoenerig internationale periodiek Wine Business International liet optekenen. Naar wij aannemen wel buiten gemeenschap van goederen. Over andere vormen van gemeenschap doen wij maar geen uitspraken. We zullen zien hoe lang dit sprookje gaat duren. Gallosprookjes plegen immers nogal eens verkeerd af te lopen.
Een echt sprookje is dat te Hoogerheide. Daar trad Gerhard Horstink, œnologue de Bordeaux (!) en aanbieder van de enige wijncursus die wij spontaan aan eenieder zouden aanbevelen, op 7 juli jl. officieel in het huwelijk met zijn vriendin Esther. Na enige jaren met haar in verrukkelijke zonde te hebben geleefd. Excellent choice, Mister Horstink! En uiteraard de félicitations du jury.
ML on the Beach
Toegegeven, ook wij hebben recentelijk een bezoek gebracht aan een heuse beach club! Maar wees gerust, dat was niet in het kader van een ‘magnificent’ partijtje met Rosé d’Anjou voor zwakbegaafde adolescenten, maar voor een fijne lunch met enkele charmante dames van het Productschap, onder wie Josée van Rooij. Gelet op de combinatie fijne lunch plus strandtent weet de ontwikkelde lezer(es) dan waarschijnlijk meteen dat het om Elzenduin Beach ging. Welnu, zo mag een strandtent zijn. Je eet hier niet alleen heel goed, maar ook de wijnkaart is een bijzondere vermelding waard. Sommelier Allard Sieburgh heeft er werkelijk iets heel moois van gemaakt. Geen trofeeëncollectie, maar een origineel en gevarieerd aanbod. Je hebt dus echte keuze. Desnoods ook uit echte rosé voor volwassenen. Zagen we dat maar vaker. Als ze nu buiten ook nog wat parasols neerzetten is het helemaal mooi.
Tafelen met Jan Pronk en Agnes Jongerius
We lunchten de afgelopen weken herhaaldelijk in het Haagse. Want na Sint Maarten is de Hofstad nu het glorieuze epicentrum van de (Groot-)Nederlandse gastronomie! Volgens GaultMillau althans, die er een paar jaar speciale aandacht aan gaat besteden. Voor arbeiders verklaard: de gemeente Den Haag schuift daarvoor belastinggeld, want zo werkt dat nu eenmaal. ‘City management’ noemt men dat. Je moet er maar op komen. Het ooit zo geprezen Sint Maarten is nu dus ineens niet meer je van het? Dat zullen de reisgrage leden van de Alliance niet zo leuk vinden. Dit echter terzijde.
Den Haag dus. Bij Calla’s genoten we van een zeer aangename warme middagmaaltijd in het gezelschap van Nederlands meest vooraanstaande wijndocent en dito niet-beëdigd wijntaxateur, Frank Jacobs. Dat betekende automatisch een 7-gangenlunch. Men was daar in de keuken op voorhand al van uitgegaan… Met een dozijn wijnen erbij. Mooi interieur, mooie gastvrouw Sharon van Tongeren, mooie gerechten, wat wil je dan nog meer? Aan tafel hadden we als sommelier niemand minder dan…Jan Pronk! Nee, niet die tobber van de PvdA, maar een veel vreugdevollere naamgenoot. Gelukkig maar.
Een tafeltje verderop zat Agnes Jongerius, voorzitster van de FNV en machtigste vrouw van Nederland, een vorkje te prikken met twee heren. (Seinpost is voor dit soort eentjes waarschijnlijk wat te arbeideristisch geworden. ) Wat men daar dronk? Een eenvoudige Bourgogne Blanc. Met z’n drieën… Terwijl de voorzitster toch een chauffeur heeft. O ja, voor het gezelschap op de foto ging, werden de wijnglazen angstvallig buiten beeld geschoven. Want stel dat de buitenwereld er iets van zou denken…
Winestyle voor hoogopgeleiden…
We vernamen dat er een nieuw wijnblad op de markt gaat komen! Herstel: een heus ‘winestyle magazine’! GRAPE * zou dat moeten gaan heten, een echt Nederlandse naam.
We citeren even wat uit de tekst waarin de ‘bladformule’ gepresenteerd wordt:
“GRAPE is een tijdschrift voor iedereen die van wijn houdt. Hoogopgeleide, ondernemende mannen en vrouwen die bewust genieten van het leven – met een glas wijn in de hand. Ze bevinden zich in de hogere welstandsklassen (1 en 2), zijn trend-bewust (sic!) en naast wijn ondermeer geïnteresseerd in cultuur, literatuur en reizen.”
En wat krijgen die hoogopgeleide en literair onderlegde wijndrinkers te lezen? “GRAPE leest fijn. Artikelen zijn op een sprankelende manier geschreven. De grondhouding is informatief, helder, onderhoudend, prikkelend en roept soms op tot actie. […] De toonzetting zal niet zoals de meeste nationale en internationale wijnbladen die van een insider zijn, bedoeld om de eigen kennis te etaleren. GRAPE werkt juist emanciperend. Iedereen kan verstand krijgen van wijn door het blad te lezen.” Tja ja, sinds wanneer is de onvermijdelijke Jancis Robinson, die we ook hier weer mogen verwachten, geen insider die eigen kennis etaleert? Wat moet je trouwens met medewerkers die géén kennis te etaleren hebben? Of vindt GRAPE het verhaaltje soms belangrijker dan de feiten?
En wat moeten we aan met die ’emancipatorische’ gedoe? Men leze in dit verband even het volgende: “Ruim aandacht voor welke wijn bij welk gerecht en hoofdredacteur Playboy Jan Heemskerk doet elk nummer een boekje open over de, volgens sommigen, smakelijkste dis bij de wijn: de vrouw.” Wat je noemt echt ’emancipatorisch’… Geef ons dan maar liever de onbekommerd blije wereld van Taste!
René van Heusden ML
Op de foto, van boven naar beneden: Cees Vos, Edwin van de Goor en Nico Mc Gough, Esther en Gerard Horstink, José van Rooij, René van Heusden, Sharon van Tongeren en Frank Jacobs
)* Nagekomen mededeling: tijdschrift Grape heeft de naam veranderd in WineLife. De naam van het tijdschrift kwam teveel overeen met de nieuwe wijnwebsite By The Grape.
