Het zal in de zomer van 1992 geweest zijn dat mijn belangstelling voor wijn aangewakkerd werd. Met een paar fietsvrienden verruilde ik voor een weekje de Utrechtse Heuvelrug voor de dennenbossen van de Provence. De flanken van de Mont Ventoux vormden ons strijdterrein, en na een dag flink afzien onder de brandende zon bestelden we gretig literkaraffen lokale rosé om zo de vochttekorten weer aan te vullen.
Het zal in de zomer van 1992 geweest zijn dat mijn belangstelling voor wijn aangewakkerd werd. Met een paar fietsvrienden verruilde ik voor een weekje de Utrechtse Heuvelrug voor de dennenbossen van de Provence. De flanken van de Mont Ventoux vormden ons strijdterrein, en na een dag flink afzien onder de brandende zon bestelden we gretig literkaraffen lokale rosé om zo de vochttekorten weer aan te vullen. Zo komt het dat ik als geen ander weet hoe die arme wijnstokken zich moeten voelen: het is een voortdurend gevecht tegen de ongenadige Mistral, de verschroeiende droogte en de rotsige bergen, waarop schijnbaar alleen lavendelstruikjes en oude druivenstokken zich thuis voelen.
Inmiddels precies twee keer zo oud als de jeugdige wielrenner van toen, nam ik maandag 15 juni de trein naar Driebergen. Het flitsende tricot van Z-Peugeot van toen was nu vervangen door een (iets te) strak linnen pak, en ik dacht terug aan alle fietstochten die ik vanuit dit mooie dorp gemaakt heb. Dat ik daar ooit nog eens op een maandagochtend naar een wijnproeverij zou gaan, in Restaurant La Provence nog wel, had ik toen nooit kunnen vermoeden!
Bij aankomst heette Michèle Lainé van Sopexa ons welkom. Dit Franse PR-bureau had samen met de heer François Millo, van het CIVP (Conseil Interprofessionel des Vins de Provence) een lunchproeverij georganiseerd voor het NGS (Nederlands Gilde van Sommeliers). Patron-cuisinier André van Alten en zijn équipe waren zo vriendelijk hun restaurant hiervoor open te stellen. Het was geen Provençaals zonnige dag, maar in de rustige binnentuin konden we alvast in de stemming komen met enkele flessen rosé. Tot mijn schande en verbazing kende ik slechts één van de gepresenteerde wijnen, de Rimauresq. De kleur op mijn kaken paste vermoedelijk mooi bij de wijn, want het is altijd weer een lust voor het oog, die onschuldig blozende bleekroze glaasjes. Over de kwaliteit van de wijnen zal ik kort zijn, ze waren allen zuiver, met veel opwekkend fruit, van roze grapefruit tot aardbeien en kruiden als laurier en tijm in de neus. Veelal een ranke body en niet al te hoge zuren. Wijn om lekker van te genieten na een fietstocht, op een zomers terras.
Daar dacht François Millo anders over, en dat is logisch als je de wereld afvliegt om de roze revolutie te prediken. Op de 24.000 ha wijngaard maakt men hier ook forse rode wijnen (o.a. Bandol) en een enkele witte, maar de nadruk ligt van oudsher op rosé. Uiteraard was hij zeer te spreken over de ban op het blenden van rode en witte wijnen, vorige week, door EU-commissaris Marianne Fischer. “15 jaar kwaliteitsverbetering zouden zomaar ongedaan gemaakt kunnen worden”, zo schetst hij het doemscenario waar de Fransen doodsbenauwd voor waren. De traditionele méthode saignée en de korte koude inweking zullen de vinificatiemethoden blijven.
Verder vertelt hij ons dat de Provence 8 AOC’s kent, waarvan het grootste deel op kalkhoudende klei gelegen is, en het oostelijk aan de kust gelegen deel, rond het Massif des Maures, kristal- en granietbodems zijn. Mijn gedachten dwalen af naar de schitterende kustlijn met het azuurblauwe water en de roodbruine rotsen. Hij geeft nog een korte toelichting op het fenomeen “Cru Classé”, dat sinds 1955 onveranderd is, en vergelijkbaar is met hetzelfde systeem in de Médoc, het is dus gebonden aan producenten, niet aan wijngaarden. Naar mijn mening is dit klassement echter geen cent waard, het wordt zelden gebruikt, en de echte topdomeinen komen niet in de lijst voor. Sterker nog: probeer die lijst maar eens te vinden, zelfs op de website www.vinsdeprovence.com kom ik hem niet tegen.
De lunch bestaat uit vier gangen, vergezeld van elk drie wijnen. Nu had ik dus stiekem gehoopt op klassiekers uit de Provençaalse keuken, maar tevergeefs probeerde mijn neus knoflook, rozemarijn en gestoofde tomaten te ontdekken. De chefkok houdt van experimenten, zo bleek. En ik moet zeggen, die waren van hoog niveau.
Het voorgerecht bestond uit een torentje van fijn gesneden rode bietjes met haringtartaar en een schuim van geitenyoghurt, daarnaast een glaasje met Hollandse garnaaltjes, zoetzure komkommer en een schuim van gazpacho. Een prachtige presentatie, en frisse, contrasterende smaken, maar wel deksels lastig te combineren. De Château Léoube blanc 2005 (rolle/semillon, sur lie) had voldoende body en toch frisheid om overeind te blijven. De twee rosés (RioTor en Sainte Lucie 2008) gaven een onaangename smaak in de mond.
Het tussengerechtje was wederom een plaatje: Pastrami van Wagyu beef met kingcrab en tuinkruiden. Een streepje inktvismayonaise was de smaakmaker. De eerste wijn, Fleur de l’Amaurigue blanc 2008 zorgde voor verdeeldheid. Houtopvoeding, oude stokken ugni blanc en rolle gaven een kruidig boeket wat mij uiteindelijk wel beviel. De Miraval en Coussin, beide rosés uit 2008, hadden ook hun kwaliteiten. Geen uitgesproken winnaar in dit trio.
Het hoofdgerecht bestond uit lamsrug en gestoofde lamsnek met een jus van honing en tijm. Een makkelijker gerecht dan de vorige, zonder meer. Ook meer Provençaals! De Rimauresq “R” rosé hield zich staande, maar Château du Galoupet rouge 2007 was een schot in de roos. De juiste structuur en soepele tannines. In Australië noemen ze deze blend ook wel GSM: Grenache, Syrah, Mourvèdre.
Concluderend, ik was onder de indruk van de fraaie gerechtjes, goed op smaak, en origineel gepresenteerd. Het spijt me om te zeggen dat de wijnen me nauwelijks konden boeien, ze waren plezierig, maar zeker niet bijzonder. Waren mijn verwachtingen misschien te hoog gespannen? Ik had toch wel een beetje gehoopt op wijnen van bijvoorbeeld Domaine Tempier, Pibarnon, Ott, Trévallon of Chateau Simone. Aan de andere kant, de wijnen gaven een goed beeld van waar wijnen uit de Provence voor staan. Dank dus aan de organisatie en wat de fles “Cuvée Pink Floyd” betreft, die we meekregen bij vertrek, die smaakte thuis prima bij het luisteren naar “Comfortably Numb”.
Marijn Smit
