Sommelier Marijn Smit bracht de verkiezingsnacht door bij Amerikaanse vrienden. Met een interessante collectie wijn wachtten ze op de uitslag.
De spanning was vannacht te snijden bij mijn Amerikaanse vrienden thuis. Alsof hun leven ervan af hing, zaten ze met bibberende knieën te wachten op de uitslagen van de presidentsverkiezingen. Mijn wijnvriend Sean, die mij liefkozend Klaus Kinski noemt, en ik hem Werner Herzog, had mij gevraagd op zijn “election-party” de rol van sommelier te spelen. Voor een bont gezelschap van wijnliefhebbers, kunstenaars en politicofielen had hij een keurige selectie wijnen en een Italiaans buffet van Casa del Gusto klaar gezet.
Bij binnenkomst kreeg ik een tot de rand vol geschonken glas gewürztraminer aangereikt. En dan niet zo’n lief Elzas glaasje, maar een Bordeaux Grand Cru formaat. Ik wist dus meteen dat ik als sommelier niet overbodig was, en schonk op voorzichtige wijze mijn glas over vier andere leeg. Het zal altijd een raadsel voor me blijven, hoe hij het verzon om met deze overrijpe Zind-Humbrecht Herrenweg Turckheim 2000 te beginnen. De afdeling exotisch fruit op de Pasar Malam was er niks bij! Aan de rode wangetjes van onze gasten te zien, smaakte het echter hartverwarmend. De vergelijking met Southern Comfort was toepasselijk toen de uitslagen uit Louisiana binnenkwamen.
Tijd dus om in te grijpen voor het helemaal mis ging. Iedereen even laten gorgelen met Spa Blauw, en toen de Dobogo furmint 2005 van Isabella Zwack uit Tokaji ingeschonken. Niet helemaal eerlijk na de aromatische kracht van de vorige wijn, maar de smaak kwam langzaam terug in de mond. Een gastronomische wijn, die we bij Vyne ook per glas serveren. Altijd lachen om deze wijn blind te serveren, je hoort de gekste dingen, tot blend van riesling en chardonnay aan toe!
Daarna schonk ik twee witte Bourgognes. Eerst de Saint Aubin 1er Cru “En Remilly” 2006 van Domaine Langoureau, een frisse stijl, nog wat jeugdig, maar met de onmiskenbare finesse van dit top-terroir. Een steenworp van Le Montrachet verwijderd, dus met de bodem zit het daar wel goed. De proeverij begon de juiste richting aan te nemen. Die vervolgden we met de Meursault “les Narvaux” 2004 van Karel de Graaf, die daar samen met Vincent Girardin een halve hectare wijngaard heeft en er mineralige en zeer strakke Meursaults maakt. Niks vette wijn hier, dit is elegantie, net als de maker zelf…
Toen kwamen de Bordeaux op tafel. Sean had een hele partij 2005 uit Londen laten overkomen, en wilde deze met ons delen. Uiteraard gaat de voorraad zijn klimaatkelder in, maar interessant om de wijnen al jong te proeven. Ik zal ze even opsommen:
- Clos les Lunelles (Cotes de Castillon). De absolute ster uit deze
vrij obsure, maar steeds beter wordende appellation. Gérard Perse maakt deze wijn echt voor liefhebbers van volle, rijpe, vlezige wijnen. Dit zet veel hooggeklasseerde St. Emilions te kijken. Intense kleur, gigantische lengte, de hand van Michel Rolland is wel te proeven. Niet altijd mijn smaak, maar deze wijn is verfijnd genoeg om niet te vermoeien.
- Feytit-Clinet (Pomerol), zeer diepe geur van zwart fruit, rijp, maar met de nodige tannines en hout. Indrukwekkend.
- Grand-Corbin-Despagne (St. Emilion), wat stugger, stoer, rokerig, heel donker. Geen verleider, maar iets om nog weg te leggen.
- Smith-Haut-Lafitte (Pessac-Léognan). Een machtige wijn, nu al, terwijl hij vráágt om te mogen ouderen. Naast espresso, rook, cederhout en laurier veel complexe tonen van zwarte bessen, bramen en kruiden. Ook de fles is mooi, met fleur-de-lys ingeblazen.
- La Gaffelière (St. Emilion). Nóg zo’n monument. Voor wie het nog niet wist: 2005 was een jaar met perfecte rijpheid en zoete tannines, ondersteund door fraaie zuren. Een bewaarjaar, maar jong óók al zo heerlijk! Veel kruiden, aardse tonen, rook en donker fruit.
- Lascombes (Margaux). Even wennen, de cabernet geeft de wijn een minder gul karakter, maar is zeer goed geconstrueerd. Forse tannines, die zijdezacht geïntegreerd zijn in deze intellectuele wijn. Iedere slok biedt weer nieuwe nuances, eerst proef je rokerig hout en espresso, maar gaandeweg krijgt de wijn de geur van een viooltjes en bramen.
De eerste uitslagen waren nog niet indrukwekkend, maar toen Obama duidelijk aan de winnende hand bleek te zijn, ging de Pape Clément 2003 open. Ik mag mezelf dan graag Bourgogne-man noemen, maar deze gulle Pessac-Léognan deed me bijna van mijn geloof vallen. Intens geurend naar een smeulende barbecue, vol aardse tonen, potloodslijpsel en kruiden. Niet zoveel fruit, maar een krachtige body, lekkere stoere tannines en afdronk om van te duizelen.
We waren toen wel toe aan iets anders, en de Marcoux alsmede de Vieille Julienne, beide Châteauneuf-du-Pape 2000 waren de gelukkige keuze. Portachtige wijnen met veel alcohol, rijpheid, vijgen, zoete kersen en een snuf kruidigheid. Nog geen spoortje vermoeidheid in deze bewaarwijnen. De stemming was al goed, maar werd steeds uitbundiger. Mijn taak zat er nu ook wel op, en nu was het tijd om zelf ook even te genieten van een mooi glas. Sean had namelijk nog een dessert in huis: zoete Canelloni , waarbij enkele halve flesjes gewürztraminer en pinot gris Sélection de Grains Nobles van Zind-Humbrecht geschonken werden. Intens rijp fruit, mierzoet, maar met verfrissende zuren. Bijna niet voor te stellen dat dit door mensen is gemaakt, en geen nectar van de goden! Een perfecte partner voor de euforie waarin Amerika verkeerde. Het was inmiddels diep in de nacht en Obama had de presidentstitel binnengesleept. Een gedenkwaardige avond!”
Marijn Smit
sommelier bij wijnbar Vyne
