Eddy Gravemaker van het Franse Le Temple sur Lot legt een verwende Amerikaan alles uit over over wijn uit de Bordeaux. Na een beschamend bezoek aan Smith Haut Lafitte en een jaloersmakende winkelronde in St Émilion stelt zijn gast de lastigse vraag: “Waarom smaakt wijn naar frambozen, bramen, teer, tabak, maar niet naar druiven?”
Ik was onlangs drie dagen op stap met een puissant rijke Amerikaan van joodse afkomst. Even voor alle duidelijkheid: ik heb niets tegen Amerikanen, noch tegen mensen van joodse afkomst en stinkend rijk vind ik al helemaal geen probleem. Waarom zou ik ook?
David, laten we hem zo maar noemen, was naar Bordeaux gevlogen om in drie dagen tien wijnkastelen te bezoeken en zijn zojuist gebouwde wijnkelder van vijftig vierkante meter te vullen. Ik was ingehuurd als reisleider en gids, om David alles over Bordeaux-wijnen te leren. David had mij eerlijk opgebiecht dat hij geen enkele kennis had van wijn. Hij had zelfs nog nooit wijn gedronken, op een fles Yquem uit 2000 na, die hij al twee jaar in de koelkast had liggen. Volgens zijn eigen zeggen ‘not bad’. Na die fles Yquem en een etentje bij een zakenrelatie, in het bezit van een royale wijnkelder, wilde David ook een wijnkelder en een reis naar Bordeaux.
Bij de proeverij en het bezoek aan Smith Haut Lafitte legde de ingehuurde sommelier geduldig uit wat volgens hem Bordeaux zo speciaal maakt, het terroir, het klimaat, et cetera. Toen de sommelier teer rook in een glas rode Bordeaux vroeg David of de wijnranken naast een zojuist geteerde weg hadden gestaan en toen de sommelier bosvruchten proefde vroeg David of er bosvruchtensap bij de wijn was gemengd. Met kromme tenen vertaalde ik zijn vragen. De sommelier in kwestie was niet geamuseerd en antwoordde slechts met een gezicht vol ongeloof en een diepe veelbetekenende zucht.
Na drie kastelen had David het wel gezien en na een diner in een restaurant met Michelin-ster had hij buikpijn gekregen. Tot overmaat van ramp bleken de wijnen uit Bordeaux niet zoet. Kortom: Frankrijk en Bordeaux vielen David eigenlijk bar tegen. Toch moest zijn nieuwe wijnkelder nog vol, hij had die kelder per slot van rekening niet voor niets laten bouwen. Dus kocht David de laatste dag in St Émilion binnen twintig minuten voor € 20.000,- wijn. Hij zal er zijn nieuwe wijnkelder niet volledig mee kunnen vullen, maar het is een begin en zijn zakenrelaties zullen waarschijnlijk onder de indruk zijn.
Wat stil zat David naast me in de auto, toen ik hem de derde dag aan het einde van de middag naar zijn vijfsterren Hotel Château terug bracht. Plotseling doorbrak hij de stilte. “Zeg Eddy, nu moet je me toch eens vertellen: waarom smaakt wijn eigenlijk naar bessen, rood fruit, kersen, vijgen, confiture, vanille, frambozen, bosvruchten, aardbeien, bananen, perziken, ananas, cassis, chocola of zelfs laurier, maar niet naar druiven?” Ik moest het antwoord even schuldig blijven. Als ik nu proefnotities lees in de Perswijn, Decanter, Wine Spectator, of om het even welk wijntijdschrift, moet ik toch steeds weer even aan David denken. Maar een antwoord op zijn vraag heb ik eigenlijk nog steeds niet.
Eddy Gravemaker
Le Temple sur Lot, Frankrijk
