Gisteren was ik op bezoek bij familie. Niet iedereen heeft de mogelijkheden om flessen wijn van vijf, vijftien of vijftig euro open te trekken, en dus was de keuze tussen Liebfraumilch in een melkpak van 1,49 euro de liter, of Kaapse Pracht; beide wijnen waren dus afkomstig van ‘tief discounter’ Aldi.
Ik voel mij in het leven nergens te goed voor, dus deed ik gewoon mee en koos voor de Liebfraumilch. Zuiver, fris, makkelijk zoetje, geen probleem. Mijn vrouw echter koos voor de droge witte wijn, ofwel de Kaapse Pracht. Dat had ze niet moeten doen. Laf, licht zoetje maar te weinig zuren ter compensatie, en ook niet helemaal zuiver.
Gisteren was ik op bezoek bij familie. Niet iedereen heeft de mogelijkheden om flessen wijn van vijf, vijftien of vijftig euro open te trekken, en dus was de keuze tussen Liebfraumilch in een melkpak van 1,49 euro de liter, of Kaapse Pracht; beide wijnen waren dus afkomstig van ‘tief discounter’ Aldi.
Ik voel mij in het leven nergens te goed voor, dus deed ik gewoon mee en koos voor de Liebfraumilch. Zuiver, fris, makkelijk zoetje, geen probleem. Mijn vrouw echter koos voor de droge witte wijn, ofwel de Kaapse Pracht. Dat had ze niet moeten doen. Laf, licht zoetje maar te weinig zuren ter compensatie, en ook niet helemaal zuiver. Wat mij niet verbaasde, daarom had ik ook de Liebfraumilch gekozen.
Velen kennen mij inmiddels als ‘Zuid Afrika hater’. En eigenlijk is dat onzin, want ik heb geen hekel aan het land, de mensen, of zelfs de wijnen. Waar ik echter wel een hekel aan heb is de kritiekloze manier waarop er met de Zuid Afrikaanse wijn wordt omgegaan in Nederland. Om te beginnen door de wijnhandel, en in het verlengde daarvan dus ook door de consument.
Alle goedkope rommel waarmee wij steeds maar weer worden lastig gevallen wordt goed gepraat met allerlei kul-argumenten. Zo moeten wij nu gaan geloven dat Zuid Afrika een ongekende variatie aan wijnen biedt, omdat er tenslotte ook 9643 verschillende botanische planten en bloemen rond de Kaap groeien. Kijk, zo lust ik er nog wel een paar. Of liever gezegd, zo lust ik er nog wel een paar absoluut niet. Net als in de meeste nieuwe wijnlanden, lijdt het Zuid Afrikaanse wijnaanbod nou net onder een enorm gebrek aan variatie; het is allemaal steeds maar weer hetzelfde, en wie het lukt om blind de gemiddelde Chardonnay uit Paarl te onderscheiden van een Chardonnay uit Casablanca Valley, of liever nog, uit Stellenbosch, is een hele knappe.
Het lijkt wel een geval van positieve discriminatie. Mochten we vroeger niets goeds zeggen van Zuid Afrika, nu mogen we er niets slechts meer van zeggen. Ik doe daar niet aan mee: ik vind de overgrote meerderheid van de wijnen matig tot slecht, en wat wel goed is, is net zo ‘te duur’ als alle echt goede wijnen in de wereld. En dat mijn zwager, en met hem menig ander, niet veel geld aan een fles wijn kan of wil uitgeven, is prima. Dat de handel daar dus op inspringt, ook prima. Maar laten we dan wel ophouden met onszelf en anderen van alles wijs te maken over de vermeende kwaliteiten van het spul. Tenslotte doen we dat met de goedkope maar technisch altijd correcte wijnen van onze geliefde oosterburen ook niet. Dat is schijnbaar net zo moeilijk voor een Nederlander als zeggen dat het Duitse elftal eigenlijk toch wel een stuk beter was dan het Nederlandse deze zomer……
