Reportages & Reizen

Rosé is de ultieme natte droom van marketeers die nog werkelijkheid geworden is. Een behartenswaardig leerstuk voor eenieder onder ons die ook nog eens succes wil hebben met het verkopen van gebakken lucht. Des te meer nu er nog een extra tandje wordt bijgestoken om de hype op een hoger plan te tillen. Een van de sceptische redactieleden van het prachtblad Perswijn – nou ja prachtblad, het lijkt inmiddels net als de rest af te glijden tot een medium dat zich wel erg kritiekloos ten dienste van de vaderlandse rosékerk opstelt – liet uw Hendrik Boom onlangs weten dat Sopexa op het buitengewoon lumineuze idee was gekomen om Nederland te laten kennismaken met een nieuw fenomeen genaamd Mosselrosé. U leest het goed: Mos-sel-ro-sé! Mijn zegsman voegde er bedrukt aan toe serieus emigratie te overwegen naar een land waar dit soort bedrukkende zaken van overheidswege niet getolereerd worden. Kortom, naar een land waar men normen en waarden mogelijk nog wel serieus neemt.

Maar om die 'mosselrosé' kunnen we dus al niet meer heen. Altijd gedacht dat de Fransen bij moules met Muscadet, witte Bordeaux , Pinot Blanc of iets dergelijks voor de dag zouden komen, maar nee, ook de mosselen moeten er nu aan geloven. Volgend jaar zullen ongetwijfeld de asperges volgen. Op zichzelf is dat trouwens ook al zo'n zwaar gehypet product dat in feite nergens naar smaakt, maar dat terzijde. Daarna rest ons alleen nog de Achtehoekse wildrosé. Zorgvuldig voor U geselcteerd. En niet te vergeten rosé in de business class van een zekere luchtvaartmaatschappij. Daarom bij deze maar vast een tip aan al die geplaagde Franse boeren die nog in de illusie leven dat ze echte wijn moeten maken vanwege terroir en traditie en wat dies meer zij: als ze willen overleven kunnen ze maar beter rosé gaan maken. Een absurd voorstel? Het ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Het gegeven dat een reeds genoemde club als Sopexa, ooit zeer eerbiedwaardig en per slot van rekening toch het agrarische uithangbord van la grande nation, het trendy uitgaansvolkje langs de Noordzeekust aan het dansen weet te krijgen met Rosé d'Anjou in plastic bekertjes geeft aan hoe diep zowel Frankrijk als Nederland reeds gevallen zijn. Malaise et confusion. (Toegegeven, er schijnen volgens Aad van de Werf, zeer gewaardeerd medewerker van Wijnplein en vooral eminent kenner van het trendy uitgaanscircuit, in die strandclubs ook luchtig geklede hitsige dames met zweepjes aan te pas te komen om het publiek in de stemming te brengen, maar dat is slechts een detail in de marge.) Uw Hendrik had tot voor kort in zijn kennelijk onbegrensde wereldvreemdheid nog gedacht dat een naar brouwsel als Rosé d'Anjou al lang en breed buiten de wet gesteld was wegens grove belediging van de goede smaak n de volksgezondheid. Niet dus. Vloeibare zuurstokken mogen weer. O tempora, o mores! Ter vertroosting en bemoediging daarom bij deze een constructief tegenvoorstel: wordt het zo onderdehand niet eens tijd voor een tegenbeweging van weldenkende en beschaafde mensen met goede smaak die aan al deze ongein voor eens en voor altijd een eind gaat maken. De eerste actie van deze beweging wordt de introductie van de Mosselchampagne. Ook Frans, maar dan met stijl en zonder vals populisme. Wat duurt ook al weer het langst?

Uw Hendrik Boom

Rinus Michels, alias ‘de Generaal’, sprak ooit de gedenkwaardige woorden waarin hij voetbal op één lijn stelde met oorlog. Een denker van vergelijkbaar kaliber hebben we in wijnland bij mijn bescheiden weten nog niet, maar meer dan de voetbalwereld wordt de Nederlandse wijnwereld momenteel beheerst door maar één thema: oorlog! Wellicht ten overvloede voor al die wereldvreemde types die zich liever onledig houden met de vraag wie Hendrik Boom toch wel zou kunnen zijn (verrassend simpel, hij is wie hij is), die dachten de VVN nog in leven te kunnen houden (niet dus), of die zich op wijn.pagina.nl godbeterehet opwinden over de vraag hoe je nu toch wel Yquem dient uit te spreken (tragisch), we hebben het hier natuurlijk over een prijzenoorlog. Ook wij, echte wijnliefhebbers die wel beter weten en geen rotzooi kopen, zijn hierin partij, of we dat nu willen of niet. Onze opdracht is een heldhaftige: het plegen van verzet!

Terwijl alles duurder wordt, menen de krenten wegende grootgrutters en hun aanleverende trawanten dat de tijd gekomen is om zich te profileren met zo laag mogelijke prijzen, bij voorkeur met die voor levensmiddelen. Met mensvriendelijkheid heeft dit niets te maken. Het is in werkelijkheid niet meer dan een combinatie van koopmansgeest ten eigen bate en het gewiekst inspelen op die calvinistische afkeer van levenskwaliteit die het in bepaalde landen in brede lagen van de bevolking nog altijd goed doet. Kwaliteit van wat voor soort dan ook komt echter altijd met een prijs, en dat ligt gevoelig. Dus dan maar liever niet voluit genieten, maar net doen alsof. En doen alsof goedkoop een garantie is voor lekker. Met andere woorden: dit is zichzelf-voor-de-gek-houderij voor gevorderden. Veel Nederlanders zijn daar goed in. Vanwege hun onverbeterlijke kortzichtigheid.

Voor menigeen mag die onlosmakelijke koppeling van kwaliteit en prijs een ongemakkelijke gedachte zijn, maar het is er wel een waaraan niet valt te ontkomen. Wie dus meent te moeten beknibbelen op de prijs van die zaken die in zo hoge mate bijdragen tot potentiële levensvreugde, is a) niet bekommerd om ons welbevinden en b) al evenmin om dat van de landman die er voor zijn levensonderhoud direct van afhankelijk is. Hoe lager de prijs, hoe meer er door die landman geproduceerd zal moeten worden om financieel toch nog rond te komen. We weten inmiddels waar dat toe leidt: een vicieuze cirkel. Het is niet te hopen dat de wijnbouw hierin de rest van de agrarische sector achterna gaat. Of is het al te laat? Er is nu al veel te veel wijn op de markt. En dus volgt uit het grote aanbod een lagere prijs? Dit lijkt een logische gedachtengang, maar is het niet. Uiteindelijk is de consument, om wie dit zogenaamd allemaal begonnen is en die het spelletje willig (want kortzichtig) meespeelt, namelijk toch de pineut. Ooit wel eens gelezen hoeveel landbouwsubsidies er vanuit Brussel jaarlijks uitgedeeld worden in verband met overschotten in de agro-industrie die draait om de productie van een zo hoog mogelijk volume voor zo een zo laag mogelijke prijs? En er ooit wel eens over nagedacht waar al het geld voor die subsidies vandaan moet komen? En ook wel eens erover nagedacht hoe de Nieuwe Wereld spotgoedkope wijn kan blijven produceren? Zo’n land als Zuid-Afrika bijvoorbeeld?

Wie denkt dat goedkope wijn nog goedkoper kan worden, moet of niet goed snik of een cynicus zijn. Goedkoop is in deze duurkoop. Niemand schiet er iets mee op. Tenzij je als topmanager van een grootgrutter vette bonussen opstrijkt vanwege dat ene procentje omzet meer per jaar. Hoogste tijd derhalve voor een tegenactie door het verlichte deel der natie door a) zelf rotzooi te boycotten en b) de Boodschap aan de buren, vrienden en familieleden over te brengen. Het is nog niet te laat voor een tegenoffensief. Immers, goede wijn behoeft een kans!

Hendrik Boom

"We lezen het in de pers, we horen het in de wandelgangen : Alsace wijnen worden steeds zoeter . Vins d’Alsace vindt het tijd om een eind te maken aan deze eenzijdige berichtgeving, die bovendien de consument op het verkeerde been zet." Aldus de aanhef van een uitnodiging tot het bijwonen van een debat over de smaak van Elzaswijnen. Boodschap: er is helemaal niks aan de hand en de wijnen zijn droog. Nou ja, min of meer.

Waar heeft uw Hendrik Boom dit soort dwaze prietpraat eerder gehoord? Die Elzaswijnen verkopen kennelijk niet zo lekker. Hoe dat komt? Volgens de betrokkenen is het is weer eens de schuld van ‘de pers’ die ‘de consument’ op het verkeerde been zet. Een klassiek voorbeeld van een goedkope samenzweringstheorie en tegelijk ook van een typisch Franse reactie: de boze buitenwereld heeft het allemaal weer gedaan, maar eens een keer zelfkritisch in de spiegel kijken is er niet bij. Spijtig genoeg weet men bij Vins d’Alsace ook niet aan te geven waarom ‘de pers’ de Elzas zonodig in een ongunstig daglicht zou willen stellen. Als er één wijnstreek op een overvloed aan krediet kan rekenen, is het juist de Elzas wel. Ondanks een overmaat aan matige wijnen. (Wat die kwaliteitsproblemen betreft: men leze er maar eens de gespecialiseerde Franse pers op na! Komt het commentaar ook een van een ander.) Het voor iedereen waarneembare fenomeen restsuiker – dat op zichzelf nog geen reden is voor een negatief waardeoordeel – is ten dele nauw met die matige basiskwaliteit verbonden. Immers, restsuiker in wijn kan het natuurlijke gevolg zijn van zeer rijpe, suikerrijke druiven of een kunstgreep om wijnen van onrijpe, suikerarme druiven mee te maskeren. En ja, van onrijpe druiven hebben ze in de Elzas nogal eens last, gelet op de torenhoge opbrengsten die ze daar nog steeds heel normaal vinden. Over de restsuiker in wijnen van producenten als Deiss over Zind-Humbrecht klagen we hier dus niet, maar ook de mensen van Vins d’Alsace zullen moeten toegeven dat dat werk allesbehalve droog is, zonder als Vendanges Tardives op de markt te komen. En zo zijn er nog wel een paar te noemen.

De Fanse grens voor droog (sec) ligt op 4 gram per liter, maar hoe veel Elzaswijnen blijven daaronder? Maar laten we in dezen een beetje rekkelijk zijn en de Elzassers een zelfde marge gunnen als de Duitsers, zo tot een gram of 10 als er maar een beetje fatsoenlijke zuren tegenover staan. Gaan de wijnen daar overheen, laten producenten dat dan eens op hun etiketten aangeven. Zij zelf zijn het namelijk die de consument willens en wetens op het verkeerde been zetten. Er wordt nu al jaren over gedilibereerd, maar concrete actie laat nog altijd op zich wachten. De Elzassers kunnen hun debat dus beter in eigen kring voeren dan in Nederland. Een wat genuanceerdere, eerlijker promotie kan al evenmin kwaad. Heel wat ‘ongemarkeerde’ wijnen zijn met de beste wil van de wereld niet droog te noemen, of men dat bij Vins d’Alsace dat nu leuk vindt of niet.

De spindokters in de Elzas voelen zich diep in hun hart kennelijk niet zo zeker van hun droge zaak, want in de uitnodiging voor het debat is al een opmerkelijke passage opgenomen: "Zijn het misschien alleen de wijnkenners die de ‘zoete mening’ hebben? En naar wat voor type wijn gaat de voorkeur van de huidige consument uit?" In vertaling komt dat neer op het volgende: Als het volk coca cola wil, dan maken wij wijn in de ‘style coca cola’. We noemen hem alleen Gewurztraminer of Pinot Gris. En zijn wij zodoende niet buitengewoon klantvriendelijk bezig? Wat zei men ooit in Jerez? Call it dry, make it sweet! We weten hoe dat verhaal is afgelopen. Elzassers, let op uw zaak. Get real.

Hendrik Boom

Uw Hendrik is blij slechts een eenvoudig stukjesschrijver te zijn en geen serieuze wijnjournalist zoals die wakkere jongens van Perswijn. Want naar die mij onlangs toevertrouwden, zouden ze zich tegenwoordig letterlijk moeten kunnen opdelen of flying winewriters moeten worden om nog fysiek aanwezig te kunnen zijn bij wat er in den lande georganiseerd wordt aan belangwekkende & leerzame bijeenkomsten. Ach ja, denk je dan, die lui worden gewoon oud en vadsig. Nader onderzoek leerde uw Hendrik echter dat inderdaad veel van die evenementen op exact hetzelfde tijdstip of tenminste op dezelfde dag worden gehouden. Natuurlijk is er op zichzelf niks mis met al die informatieve partijtjes, maar wel dat ze willens en wetens op dezelfde datum ‘gepland’ worden.
Een merkwaardige zaak wanneer je dit vergelijkt met de grotemensenwereld. Zie hoe multinationale concerns dat aanpakken. Meer nog dan in wijnland heerst in het echte bedrijfsleven de nodige onderlinge wedijver. Immers, in een zogenaamd ‘vrije’ markt is je collega je concurrent. Toch onderscheidt dat keiharde bedrijfsleven zich op tenminste een punt van wat in wijnland weer ongebruikelijk lijkt te worden: bedrijven nemen de moeite hun agenda’s onderling af te stemmen bij het vaststellen van data waarop gewichtige mededelingen aan de buitenwereld gedaan worden. Wanneer bijvoorbeeld Koninklijke Olie zijn jaarcijfers bekend wenst te maken, dan doet het dat niet op dezelfde dag als BP of Exxon. En vice versa. In Nederwijnland schijnt dat kennelijk niet zo te kunnen. Daar lijkt eerder het omgekeerde het geval te zijn: zowel importeurs als promotiebureaus (!) lijken er een welhaast satanisch genoegen in te scheppen om evenementen op een en dezelfde dag te plannen. Ook al weet de een van de ander dat die al maanden tevoren een datum heeft vastgelegd. En er zodoende dus bewust zelf aan meewerkt dat niet iedereen die men graag zou verwelkomen om de Blijde Boodschap aan te communiceren naar het bewuste partijtje toekomt. Kortom, dit getuigt niet alleen van een oncollegiale instelling, het is ook een contraproductieve handelwijze. Maar dat hebben al die marketingtypes die hun handtekening onder uitnodigingen zetten kennelijk nog niet helemaal begrepen. Vandaar een welgemeend advies aan een ieder in wijnland die met keuzeproblemen geconfronteerd wordt: zorg ervoor dat wie het eerst komt het eerst maalt. Dat is gewoon een kwestie van rechtvaardigheid. In principe althans, want je mag natuurlijk een uitzondering op die regel maken wanneer er te elfder ure een ‘werklunch’ in Rotterdam of Zwolle aangekondigd wordt. Nood breekt wet! O ja, ook nog een welgemeend advies aan al diegenen die wellicht iets in september wensen te organiseren: laat niemand het nog in zijn of haar botte marketinghoofd halen om dan nog iets te doen op de dag van Riesling & Co, een evenement dat al een jaar op voorhand is aangekondigd! Spijtig dat het verplaatst is naar een zo banale locatie als de ArenA – alleen al die foute schrijfwijze! – maar dat is een ander verhaal. Ermelo stond juist zo mooi in dat rijtje van wereldsteden waar dit festijn plaatsvindt. Maar hoe dan ook, laat niemand zeggen: ”Wir haben es nicht gewusst.” Waarvan akte.

Hendrik Boom

Wat heerlijk om als pseudoniem Hendrik Boom te kunnen schrijven. Dan hoef je in ieder geval niet met de billen bloot.

Als Hendrik Boom beter zijn huiswerk had gedaan, dan kon hij weten dat KIESKURK niet meer bestaat (sinds 1997), maar goed dat is een detail.

Wie is die Hendrik Boom eigenlijk? Hij zegt dat ik de feiten van problemen botweg ontken in het wijnwereldje. Niets is minder waar. Ik pretendeer alleen te zeggen dat perfectie niet bestaat. Degene die dat wel zegt, leeft in een utopische wereld. Ik heb vragen beantwoord van serieuze mensen op het wijnprikbord. Wat is daar mis mee? Het onderwerp leeft, en aangezien er niemand anders is die op een juiste manier deze vragen kan beantwoorden, ben ik dus de aangewezen persoon. Dat doe ik met liefde en plezier. En jawel, Amorim is het einigste kurkbedrijf wereldwijd, die naar buiten komt met een message. Dan kun je praten over heilig, over Gods enig gezonden profeet. Jawel, in Nederland en Belgie ben ik inderdaad de enige, die sterk in zijn produkt gelooft. Daarom weten steeds meer wijnbeminnende mensen mij te vinden.

Een citaat uit het wijnprikbord naar aanleiding van het stuk ongefilterd van Hendrik Boom (er zijn er gelukkig nog meer):

"Jakkie! Ik ben erg allergisch voor de columnist die de persoonlijke levenssfeer van anderen ongevraagd betreedt, populair taalgebruik hanteert, foute grappen maakt, met de toevoeging van ‘moeilijke woorden’ een intellectuele verdenking op zich wil laden en daarvoor ook Bomans misbruikt. Meneer Boom bereikt mij niet. Advies: dien uw kopei bij eenschoolkrant in, daar vindt u uw gelijken."
(Eelco van Wieingen, red.)

Dit citaat spreekt in mijn ogen boekdelen.

Hendrik Boom eindigt met: Dan scoor je pas punten……. . Ik denk dat dit stuk KIES KURK maar weinig punten heeft gescoord.

Ik ga in ieder geval door met : SCOREN !

Rob Kies
Amorim Benelux bv

Vrij naar Multatuli’s weergaloze Woutertje Pieterse: Rob Kies dient een schone zaak en biedt de wijnminnende mensheid veel vermaak. Waarmee? Met kurk! De om therapeutische aandacht smekende, maar ondanks al hun gespui van ongein toch beter verdienende Prikborders van wijn.pagina.nl kunnen daar inmiddels over meepraten. Rob wenst namelijk willens en wetens de werkelijkheid te ontkennen en in de 21e eeuw als een spin doctor voor een in de 17e eeuw uitgevonden gebruik te pleiten. Misschien zou hij hetzelfde kunnen doen voor de onmisbaarheid van verworvenheden als windmolens, paardenkracht en zeilschepen. Fel realistisch dus…

Laat één ding duidelijk zijn: In essentie is Rob Kies natuurlijk best een aardige, ja, hoogstwaarschijnlijk zelfs gevoelige man. Goed voor zijn vrouw, kinderen en niet te vergeten de hond des huizes. Een corgy, uiteraard, met de naam Corky. Maar onze beste brave Rob lijdt onder die akelige obsessie genaamd Kurk! Kurk als afsluiting van wijnflessen, om precies te zijn. Wanneer iemand ook maar iets kritisch durft op te merken over dit toch wel enigszins anachronistiche fenomeen, dan krijgt hij een waas voor de ogen. Nu is dat ook wel begrijpelijk, wanneer je bedenkt dat onze Rob – net als zijn corgy – aan een leiband loopt. In Robs geval is dat de leiband van de almachtige kurkmultinational Amorim, waarmee zijn eigen bedrijf Kies Kurk (!) op Tholen verdacht nauwe banden heeft. Hij voelt zich niettemin een beetje als Gods enig gezonden profeet die de Blijde Boodschap inzake kurk onder de mensheid dient te verkondigen. Hoewel, zoals Jan Rook in een puntige column op Wijnplein eerder al heel fijntjes aangaf, gaat het eerder om ene De Jesus van voornoemde gigant Amorim. Maar goed, het blijft zo wel binnen de heilige (kurk)familie.

De essentie van Robs Boodschap komt neer op een botweg ontkennen van de feiten, zijnde veel te veel wijnen die zich, om het mild uit te drukken, ‘niet optimaal’ presenteren vanwege de afsluiting gemaakt van dat fijne organische materiaal kurk. Een ontroerend staaltje van orthodox en bijgevolg negationistisch fundamentalisme, bijna te aandoenlijk om waar te zijn. Laat er geen misverstand over bestaan, kurk is een prachtig product. Voor vloeren of geluidsisolerende wanden bijvoorbeeld. Daar weet Rob trouwens alles van. Op Tholen (en wellicht ook in Portugal) word je daar wellicht net zo rijk van als met dubieuze flesafsluitingen Dus, beste Rob, get real! En durf nu toch eindelijk eens een keer te relativeren. Dan scoor je pas punten bij het wijnminnende volkje.

Hendrik Boom

Hendrik Boom geniet dezer dagen van een welverdiende vakantie. Wij hebben echter J.A. Kroon, Nederlands invloedrijkste media-autoriteit op wijngebied en zo onderdehand een spilfiguur in de internationale wijnhandel, bereid gevonden om een gastcolumn te verzorgen.

Het was hoog tijd dat ik hier eens aan het woord kon komen, want ik kan mij zo voorstellen dat u meer te weten wilt komen over mijn ervaringen die ik opdoe wanneer ik mij weer eens geheel belangenloos naar een ander werelddeel begeef. Ik heb het daar zo druk mee, dat ik een wachtlijst heb ingesteld voor landen, organisaties en bedrijven die mij willen uitnodigen om mijn licht te laten schijnen op hun reilen en zeilen. Gelet op mijn al maar groeiende importantie was dat natuurlijk te verwachten. Hoe ik het allemaal bolwerk? Mijn idealisme om de medemens met mijn visie te laten kennismaken kent geen grenzen. Ik zie graag af voor u, want ik weet dat u niet zonder mijn reportages en analyses kunt.
Boze tongen hebben wel beweerd dat ik het voor het geld zou doen. Onzin. Ik laat mij bij mijn waarheidsvinding natuurlijk graag ondersteunen, maar wie durft te suggereren dat dat mijn berichtgeving wel eens zou kunnen beïnvloeden die lijdt aan wereldvreemdheid. Mijn objectiviteit is immers ver boven elke twijfel verheven. In mijn eigen ogen althans. En laten we de zaken even noemen zoals ze zijn. Ik ben, zo lijkt me wel duidelijk, een autoriteit om wie niemand in de wijnwereld meer heen kan.
Ik neem daarom graag even mijn agenda met u door, want u wilt ongetwijfeld weten in welke kringen uw verslaggever zich de komende tijd zal ophouden. Ik vlieg volgende week vanaf een geheime plaats met een door de regering aangeboden toestel naar een eiland in de Stille Zuidzee voor een topontmoeting met enkele andere machtigen der aarde. Dat voor iemand in mijn positie vervoer op maat een vanzelfsprekendheid is, hoeft geen betoog. Ik zal mij zelf aan boord wel op te foto laten zetten, zodat u mij extra kunt bewonderen. Op het bewuste eiland ga ik ondermeer de directies van ‘s werelds grootste wijnbedrijven eens duchtig aan de tand voelen. Alleen al de gedachte dat uw reporter er aan komt vliegen, zal deze harde mannen het zweet doen uitbreken. Beursnoteringen zullen tijdelijk stopgezet worden. Ik op mijn beurt zal ze uitleggen hoe ze succesvoller binnen de globale markt kunnen opereren, mits ze bij mij een banier bestellen. Wanneer ze dat doen, voorspel ik deze spelers een gouden toekomst. Belangeloos. Mijn reisschema voorziet verder ook nog in bezoeken aan enkele veelbelovende wijnbedrijven met mooie zwembaden. Binnenkort zal ik daar 27 boeiende artikelen over publiceren. Andere werelddelen volgen later, want ik blijf voor u de wereld rondvliegen. Ik, ik en nog eens ik! Wie anders?

J. A. Kroon.

Gall & Gall, met afstand ‘s lands grootste detaillist op het gebied van wijn en gedistilleerd, houdt er sinds een poosje een heus ‘in store’ life style magazine op na. Het heet Taste! (met de aantekening dat dat uitroepteken bij de naam hoort) en belooft puur genieten. Zo zien we dat graag in deprimerende tijden waarin grootgrutters producten die als ‘wijn’ geafficheerd worden onder de inkoopprijs aanbieden. Daar staan ze bij Gall & Gall, hoewel gelieerd aan een welbekend Zaans concern dat in dezen ook niet helemaal zuiver op de graat is – Liebfraumilch voor 1,19 – gelukkig ver boven. Alleen al met zo’n fijn blad als Taste! laten ze zien dat ze de leergierige wijndrink(st)er graag aan de hand nemen en laten kennismaken met uiterst avontuurlijke zaken als schroefdoppen en, nog exotischer, droge Duitse wijnen! En het moet gezegd: het maartnummer biedt weer van begin tot eind buitengewoon fascinerende lectuur.
Uiteraard is het een al rozengeur en zonneschijn, maar dat zou je ook niet anders verwachten. Soft selling copy, zoals dat in vaktermen zo mooi heet. Af en toe wordt er wel wat lustig op los gefantaseerd, d.w.z. dat er een loopje genomen wordt met de feiten. Maar kom aan, het doel heiligt de (misleidende) middelen. Of ontbreekt het de redactie van dit prachtblad misschien gewoon aan feitenkennis? Kijk, wanneer je Beyers Truter laat zeggen dat Pinotage nog steeds de belangrijkste wijn is van Zuid-Afrika, dan heb je misschien toch even wat recente statistische informatie over het hoofd gezien.
Een tikkeltje pijnlijk wordt het wel bij een receptje in het kader van het fel realistische lifestyle onderwerp ‘Bubbelbrunch’. Hier suggereert men als hapje een tonijncarpaccio met anti-boise. Ach, een foutje bij de opmaak denk je dan in eerste instantie. Totdat verderop blijkt dat overal anti-boise staat! Als het nu anti-boisé, dat zouden we het nog wel kunnen billijken…Maar dit?
Geeft niks. Het gaat tenslotte om het Verhaal. Verlangen naar de Zon, en dat soort werk. Het zal die onvermijdelijke smilende stelletjes van begin ’30 op de foto’s, kennelijk de primaire doelgroep, een zorg zijn. Emotie, daar gaat het om, net als in de Viva. Nee, beste lezer(es), maakt u zich vooral geen zorgen over Hendriks geaardheid. Maar kijk nu zelf eens naar die happy types. Zeg dan eerlijk: zou u zo willen zijn?
Geef ons dan maar liever de vertrouwenwekkende kop van Udo Göebel, jurylid (?) en vinoloog (!) des huizes, die ons op vaderlijke en geruststellende wijze uitlegt hoe die wondere wijnwereld nu precies in elkaar zit en dat er geen enkele reden tot paniek is. Dit is het soort mensen waar een verward Nederland op dit moment behoefte aan heeft!
Klap op de vuurpijl is het optreden van gastcolumnist Nicolaas Klei, die als een verloren zoon weer lijkt te zijn teruggekeerd in de moederschoot van Gall & Gall. Ooit zorgde hij daar als medewerker voor paniek in de tent door publiekelijk wat kritische uitspraken te doen over de bedenkelijke waar die er toen in de winkels stond uitgestald. En nu? Nu houdt Klei, jarenlang een gestaald kader binnen de Ottermaniakale beweging WIREKUF (Wijn Is Rood En Komt Uit Frankrijk), een pleidooi voor wijnen uit de zogeheten Nieuwe Wereld. Het lijkt wel een openbare boetedoening. Zou de wijze oom Udo hem tot rede hebben weten te brengen? Fascinerend blad, dat Taste! Puur genieten.

Hendrik Boom

Tjonge jonge, was me dat even een rel zeg, die aanvaring tussen JvL en OtB! Lekker opgestookt door een snel medium dat zich naderhand scheinheilig wenste te distantiëren van alles. Flauw. Maar waar ging het ook al weer om? Nederlandse sommeliers zouden volgens de Grote Roerganger van de Wine & Food Association niets voorstellen in vergelijking met hun vakgenoten in België en zich louter bekommeren om Rolexen en Italiaanse mode-accessoires. Hij had er waarschijnlijk al een intensieve ontbijtproeverij opzitten toen hij dit tijdens Wine Professional even publiekelijk meende te moeten ventileren. Naar insiders met al wat meer jaren ervaring mij desgevraagd wisten te melden is dit, in historisch perspectief gezien, niets bijzonders. Van L. heeft al vaker in beschonken toestand mensen weten te schofferen. Niettemin is en blijft hij een fenomeen zonder weerga. Hij kan een rascharmeur zijn en lult, als hij wil, aan de lopende band studieuze wereldproeverijen bij elkaar. Waaraan dan weer allerhande opportunistische figuren graag meedoen. Gewoon een kwestie van gestreelde ego’s. De wijnwereld is nu eenmaal vergeven van wannabe’s. Maar geef toe, wanneer er ook nog een gratis maaltijd aan vast zit bij de een of andere voorspelbare beroemdheid in de Nederlandse horeca, dan komen al die proevers natuurlijk als vliegen op de stroop af. Zo ook OtB. Net als Van L. is dat een man met een gebruiksaanwijzing in drie kloeke delen, maar dan wel een die echt gefundeerde kennis van zaken heeft én een stuwende kracht binnen het NGS is. Kortom, iemand die een aanwinst is voor wat voor proefpanel dan ook.
Alles leek koek en ei tussen beide helden, tot Van L. de tijd rijp achtte voor een provocerend statement inzake Nederlandse sommeliers. Tact, zo hebben mensen die al wat langer in de wijnwereld meelopen mij in koor verzekerd, is wellicht niet ‘s mans sterkste kant. Dat is toch weer een heel andere tak van sport dan mensen voorhouden dat je ze beroemd gaat maken in Amsterdam en Amstelland. En dus ging Nederlands oudste nog levende sommelier – sommigen worden ouder dan 25 in hun metier! – door het lint. Edoch, een paar dagen later bestudeerden beide heren tijdens een fel realistische proeverij van het NGS de ‘verteerbaarheid’ en ‘gastronomische inzetbaarheid’ van enige jaargangen Cheval Blanc. Om elkaar in staat van euforie ter plaatse in de armen te vallen en vervolgens te doen alsof er niets gebeurd was. Uw gediplomeerde psychiater zal u graag uitleggen hoe zoiets te verklaren is.
Maar nu het twistpunt: zijn Nederlandse sommeliers per definitie foute types en Belgische heiligen? Natuurlijk niet.
Sterker nog: gelet op de omstandigheid dat sommeliers in Nederland bij gebrek aan een vakopleiding per definitie autodidact zijn, doen ze het helemaal nog niet zo gek. Toegegeven, Nederland kan een voorbeeld nemen aan het Belgische, en met name Vlaamse, horeca-onderwijs. En ja, er lopen in Vlaanderen inderdaad een paar kanjers rond. Net als in dat vermaledijde Nederland trouwens. Maar kijk ook eens naar de gemiddelde wijnkaart van Belgische eetgelegenheden. Daarop is het nog steeds belegen Frans wat de klok slaat, zeker in deepest darkest Wallonia. Misschien zou de Wine & Food Association – toch een club met internationale pretenties? – daarom voor de aardigheid eens een Belgische huiswijncompetitie moeten organiseren. Van L. zou dan wel een toontje lager moeten zingen.
En OtB? Laat die zich alsjeblieft blijven inzetten voor de vorming van jonge sommeliers in plaats van commerciële Nederlandse huiswijncompeties. Een beetje sommelier gaat toch veel liever voor Cheval Blanc dan voor een obscure Vin de Pays?

Hendrik Boom

Graag zou ik sympathiseren met de Nederlandse vinologen! Deze mensen spenderen immers een aanzienlijke geldsom en zeeën van tijd aan het behalen van hun diploma aan de Wijnacademie. Ze zouden daarmee moeten behoren tot de avantgarde van wijnliefhebbers, bezeten moeten zijn om nog heel veel meer te weten te komen over hun geliefde drank en een aanstekelijk enthousiasme naar de buitenwereld moeten uitstralen. Dit is echter maar zelden het geval. Immers, massa’s vinologen bieden hun medemens eerder de aanblik van apathische lieden zonder dynamiek. Het gaat daarbij niet in de laatste plaats om die vinologen die lid zijn van de Verenigde Vinologen Nederland, kortweg VVN. Deze club bestaat inmidels 30 jaar en zou nu eindelijk wel eens serieus genomen willen worden. Zowel door de wijnbranche als door buitenwereld. Een even gezonde als terechte ambitie, maar om de een of andere reden wil het maar niet vlotten. De reden is bekend: er gebeurt gewoon veel te weinig, kneuterigheid is troef, de organisatie is zwak en bijgevolg is de uitstraling nul komma nul. De ambities lijken slechts te leven bij een (te) kleine minderheid die niet moeilijk doet over ‘tijd’. Het ontbreekt dus niet per se aan goede wil. De afgelopen jaren zijn er door opeenvolgende besturen en commissies prachtige plannen opgesteld om wat leven in de brouwerij te brengen, ondermeer door bijscholingsactiviteiten te organiseren. Dit uitstekende initiatief lijkt echter al een stille dood te zijn gestorven. De veronderstelde avantgardistische esprit bij de leden was ver te zoeken. Paradoxaal genoeg klagen die ongeïnteresseerde leden wel over het gebrek aan activiteiten.
Ga daar maar eens aan staan. Maar niet getreurd, er is nu weer een nieuw plan voor de wederopstanding van de VVN, opgesteld door een ‘bestuursgroep’. Het leest als een professioneel rapport van een duur commercieel adviesbureau, compleet met regiomanagers in plaats van regisseurs en, ja wel, een heuse raad van advies. Prachtig allemaal; het geeft de burger weer een beetje moed. Kennelijk is nog niet alles verloren.
Misschien zouden de VVN-leden zich eens moeten spiegelen aan het NGS. De sommeliersclub heeft de wereldvreemdheid van de beginjaren van zich weten af te schudden, organiseert tegenwoordig aan de lopende band grensverleggende, om maar niet te zeggen avantgardistische proeverijen om je vingers bij af te likken en heeft zodoende de nodige authoriteit weten op te bouwen. Het kan dus best. Dus kom op vinologen, steun dit iniatief nu eens niet alleen met woorden, maar ook met daden. Het zou wel eens een laatste kans kunnen zijn. En zeg nu zelf, wijn proeven in groepsverband is toch nog steeds een aangename bezigheid?

Hendrik Boom