Afgelopen week mocht ik aanschuiven bij een presentatie van het porthuis Dow’s, onderdeel van het imperium van de familie Symington. Aanleiding was het feit dat Dow’s gaat samenwerken met DGS Wijn, onderdeel van Delta, Neerlands grootste wijnimporteur. Een pragmatische en logische keuze, lijkt mij. Zeker als je bedenkt dat het voor producenten van port op dit moment knokken is om hun marktaandeel te behouden. Dat kwam ook duidelijk naar voren tijdens de presentatie van de verschillende ports van Dow’s. De Symingtons hebben altijd de focus gehad op kwaliteit, maar tussen de regels door kon je beluisteren dat zoiets in deze tijden niet zomaar genoeg is voor stijgende verkopen.
Zo’n jaar of dertig geleden was port booming. De Amerikaanse markt, de wijncritici voorop, ontdekte de magische kwaliteit van vintage port, met de jaargang 1994 als hoogtepunt van de hype. De veilingprijzen gingen door het dak, zeker van de goede jaren. Een van de ‘problemen’ die zich later openbaarden, is dat vintage port heel lang moet worden bewaard. En tja, wie heeft daar nog het geduld én de mogelijkheid voor?
Nederland is van oudsher een belangrijke markt voor port. Maar ook hier loopt de markt geleidelijk terug. Zoete wijnen hebben het lastig, en degenen die van port houden, worden ouder. Ik kijk even in de spiegel. De jonge generatie kijkt niet direct naar port als hij kennis gaat maken met wijn. Port is nu eenmaal geen ‘vin nature’. Bij het maken van natuurwijn mag je niets toevoegen, dus zeker geen alcohol, zou ik denken. Maar uiteindelijk wordt port ook gehinderd door goedkope ports. Als je voor het eerst een port proeft, en hij bevalt je maar matig, dan kom je niet snel weer terug voor een andere port.
Maar er is natuurlijk veel meer aan de hand. Zo valt te constateren dat er nog al wat jongere liefhebbers zijn die bepaald geen afkeer hebben van zoet, maar er toch niet aan denken een glas port te nemen. Ze bestellen liever een ‘pornstar martini’ of een ‘sex on the beach’. Ik krijg een beetje de lentekriebels van deze namen, maar deze zoete cocktails blijken een magische aantrekkingskracht op het trendy publiek te hebben.
Niet voor niets kregen we te horen dat nu wordt gewerkt met wedstrijden om cocktails te maken met port. Graham’s, ook van Symington, heeft zelfs een paar ports gemaakt, Blend N°5 White en Blend N°12 Ruby, speciaal voor deze wedstrijd. Niet geheel toevallig kregen we bij aankomst een glas aangeboden met een mix van witte port en tonic. Heel lekker trouwens, het drinkt bijna als limonade.
Maar of dit de oplossing is? Ik vraag het me af. Zonder dat ik er tégen ben, begrijp me goed. Als je een serie ports proeft, zoals die van Dow’s afgelopen week, valt op dat deze ports het moeten hebben van hun kwaliteit en hun individualiteit. Je kunt moeilijk verwachten dat je dit terugvindt in een mixdrankje, hoe lekker dit ook kan zijn. En zoet.
Wat ik mooi vond om te zien, was de reactie van een paar wijnhandelaren tijdens de proeverij. Ze bleken erg enthousiast om hun klanten uit te leggen waarom ze voor een mooie port zouden moeten kiezen. Bijeenkomsten als deze dragen daar ongetwijfeld aan bij. Zelfs wijnhandelaren bleken verrast door de kwaliteit van de geschonken ports. En terecht. Het gaat om proeven, en laten proeven. Als klapper kregen we aan het eind van de proeverij de legendarische ’94 in het glas. Wat een port! Een monumentale vintage port en na bijna 30 jaar nog steeds (te) jong. Zo mooi kan port zijn.
Ronald de Groot
