Eddy Gravemaker beschouwt Engeland als zijn tweede vaderland. Hij heeft er lang gewoond en reist regelmatig af naar Engeland om zijn Australische wijnvoorraad aan te vullen. Waarom koopt hij eigenlijk geen Engelse wijn? Eerst maar eens proeven…
| Ik beschouw Engeland als mijn tweede vaderland. Vanaf midden jaren zeventig heb ik vijfentwintig jaar lang zes maanden per jaar in Engeland gewoond. Ik heb ook vijftien jaar in België gewoond en ik woon nu al zeven jaar in Frankrijk, maar ik heb met geen enkel ander land meer binding dan met Engeland. Het was dan ook slechts om klimatologische redenen dat ik in 2001 naar Frankrijk ben verhuisd. Maar dat wil niet zeggen, dat ik niet regelmatig naar Engeland afreis. Al was het alleen maar om mijn Australische wijnvoorraad aan te vullen. Er is geen land ter wereld, behalve Australië uiteraard, waar ze een ruimere keuze hebben aan Australische wijnen dan in Engeland. Je kunt natuurlijk heel sjiek in Londen bij Harrods of Harvey Nichols gaan wijnwinkelen, maar ook de wijnwinkelketens en supermarkten in Engeland verkopen uitstekende Australische wijnen. Op mijn laatste reis door Engeland vond ik een droom van een wijnwinkel, Byrne’s wineshop in het provinciestadje Clitheroe in Lancashire. Aan de buitenkant doet deze wijnwinkel niet vermoeden hoeveel prachtige wijnen er binnen te koop zijn. De winkel zelf is klein, maar de kelders, die onder de straat doorlopen, zijn groot en tot aan de nok gevuld met een schat aan internationale wijnen. Beslist de moeite waard om voor om te rijden. In de jaren zeventig en tachtig kon je het beter uit je hoofd laten om wijn te bestellen in een pub. Dat is sinds de jaren negentig drastisch veranderd. Elke goede pub heeft tegenwoordig een wijnkaart waar mening eetcafé in Nederland jaloers op kan zijn. Ook in veel restaurants toveren ze nowadays een wijnlijst tevoorschijn om van te watertanden. In een restaurant in een middelgrote stad stonden wijnen uit vier continenten en meer dan twintig verschillende landen op de wijnkaart. Wat een weelde, zeker vergeleken met de oh zo saaie wijnkaarten die je in Frankrijk over het algemeen krijgt voorgeschoteld. De ruime internationale keuze in de Engelse horeca vloeit natuurlijk ook voort uit het feit dat er in Engeland zelf geen wijn van enige betekenis wordt geproduceerd. De wijnboer die ik in Worcestershire ontmoette, verwoordde het als volgt: “In Engeland wordt geen wijn gemaakt, maar er wordt geëxperimenteerd met het maken van wijn.” Ondanks dat vullen Jonty Daniels en zijn vrouw Janet Baldwin elk jaar tienduizend flessen met de opbrengst van een twee hectare grote wijngaard, Astley vineyards genaamd. De wijngaard ligt in het redelijk noordelijke Worcestershire. De gemiddelde temperatuur is hier per jaar slechts twee graden lager dan in Champagne, maar de hoeveelheid neerslag bijna het dubbele. De meeste aangeplante druif is Kerner, een druif van Duitse afkomst. Verder vond ik in de wijngaard de druiven Madeleine Angevine, Siegerrebe en Phoenix. Voorwaar geen rijtje van de meest gangbare druivensoorten. Ik denk dan ook niet dat ik ooit mensen op een terras luid een “Madeleine Angevine” of een “Siegerrebe” zal horen bestellen in plaats van een “Sjardonnee”. Ik proefde tijdens mijn bezoek aan Astley vineyards vijf verschillende witte wijnen, de meeste gemaakt van blends van bovengenoemde druiven. Vier stuks vond ik ronduit tegenvallen: weinig fruit, waterig en saai. De vijfde, gemaakt van Kerner old vine, leek nog het meest op een riesling. Hij had een zoetje en redelijk wat fruit. Uit beleefdheid heb ik drie flessen gekocht van de laatste wijn. Engeland blijft een van mijn favoriete wijnlanden, maar niet om de wijn die er wordt gemaakt. Eddy Gravemaker |  De meeste aangeplante druif is Kerner, een druif van Duitse afkomst. |
