Het bericht, vorige week, dat Château du Tertre was verkocht, kwam voor mij enigszins als een schok. Het feit dat je daar in Margaux werd ontvangen door een Nederlandse directeur, Alexander van Beek, gaf op de een of andere manier toch een gevoel van thuiskomen. Ik ben er sinds de aankoop in 1998 meerdere malen met plezier geweest. Onder andere in 2003, voor een lunch met de inmiddels overleden eigenaar Eric Albada Jelgersma, die buitengewoon trots was op dit château. Zijn kinderen hebben besloten het verkopen aan de familie Helfrich (van Grands Chais de France) en een verzekeraar.
Aan de telefoon legt Alexander van Beek me de achtergrond van de beslissing uit. ‘Na het overlijden van Eric moest ik natuurlijk de strategie bespreken met de kinderen, Dennis, Derk en Valérie. Het blijft uiteindelijk ook een onderneming, en je moet naar de toekomst kijken. Du Tertre is nu zo’n beetje op zijn hoogtepunt. Toen we het kochten bestond het bijna niet meer, we hebben er enorm veel werk verzet. Net als bij Calon-Ségur, destijds eveneens eigendom van de familie Gasqueton, was de wijngaard aangeplant met 6200 stokken per hectare. Dat is normaal 9200 tot 10.000. Bovendien waren alle wijngaarden van Du Tertre op hetzelfde moment geplant, eind jaren vijftig, begin jaren zestig. Dat betekent dus ook dat je alles tegelijk weer zou moeten vervangen, zodat je plotseling met een veel lagere productie zit. Dat wilden we veranderen, het moest een wijngaard met een lange termijnvisie worden. Vanaf begin hebben we daarom steeds een paar hectare vervangen. Nu is sinds 1998 in totaal 75% van de wijngaarden herplant. Ze beginnen weer wat op leeftijd te komen, en je kunt er nu de vruchten van plukken. Daardoor is de wijn ook veel beter in de markt komen te staan, met een wereldwijde distributie. En was het een goed moment om te verkopen.’
‘We zaten met het feit dat we twee châteaux in Margaux hadden, Du Tertre en Giscours, die heel verschillend zijn, met verschillende markten. Alle energie is eigenlijk al die jaren naar Du Tertre gegaan. We konden bij Giscours niet veel doen aan de gebouwen, vanwege de rechtszaken met de familie Tari, eigenaar van de gebouwen. Daarin is veel energie verspeeld. De problemen met Tari zijn nu grotendeels opgelost. In de laatste vijf, zes jaar heeft de exploitatiemaatschappij, van de familie Albada Jelgersma, ook meer land in bezit gekregen. Er is nu van twee kanten een betere samenwerking. Dus nu kunnen de noodzakelijke verbouwingen worden gedaan. Er is al veel in de wijngaarden gedaan, maar altijd met de handicap dat de kelder niet was aangepast aan een nauwkeurige, parcellaire productie, waar je kleinere gistingsvaten voor nodig hebt. Nu zitten we eindelijk in de goede situatie, op een uniek domein van 165 hectare, dus dat is heel mooi om mee te werken. We hebben hier alles. Het personeel woont op het château, met eigen vee, een moestuin, dus zoals het 100 jaar geleden was. Met magnifiek veel ruimte. Het geld van Du Tertre kan nu geïnvesteerd worden in Giscours, daar kunnen we nu echt gas gaan geven.’
‘En het was steeds moeilijker de twee domeinen naast elkaar te laten functioneren. De meesten zeggen, “ik vind deze lekkerder dan die”. Er is geen focus op de persoonlijkheid van de wijn, maar alleen of de een beter is dan de ander. Het is net als twee zoons. De ene staat meer op de voorgrond, ten koste van de ander. Du Tertre blijft zo in de schaduw van Giscours. Het kan nu als apart château gaan stralen. Het was wel een domein waar de familie erg aan gehecht was geraakt, ze hebben daar ook hun huwelijk gevierd. Maar dit is strategisch de beste keuze. De familie is ook ondernemer. We kunnen ook nog meer het accent leggen op Caiarossa, in Toscane. De kinderen staan er ook voor open om in andere regio’s te kijken naar nieuwe mogelijkheden.’
Tja, ik kan er natuurlijk sentimenteel over doen, maar achter de romantiek van de mooie wijnen uit dit deel van de Bordeaux schuilt ook gewoon het spel van het ‘grote geld’. Zaken zijn zaken. Gelukkig kan ik voor het ‘Hollandse’ gevoel nog altijd terecht op Giscours.
Ronald de Groot
