Afgelopen week was de week vóór het songfestival dat niet doorging. Het songfestival was een van de vele slachtoffers van de covid-crisis. Zelf voelde ik me de laatste dagen van de week een beetje als de spin in het web van mijn eigen songfestival. Zuid-Afrika, komt u maar. Spanje, hoe is de stemming daar? Chili, wat zijn de belangrijkste punten voor jullie? Italië, leven jullie daar nog? Het is even wennen, maar aan de andere kant ook wel praktisch. Je hoeft de deur niet meer uit voor het schrijven van je artikelen, zou je bijna gaan denken. Ik had drie proeverijen met de (Franse) wijnmaker aan de andere kant van de lijn, en de wijnen keurig voor mijn neus. Het is eigenlijk verbluffend hoe snel sommige wijnbedrijven en -importeurs zich aan de nieuwe situatie aanpassen. En natuurlijk zijn degenen die zich snel aanpassen, altijd in het voordeel.
Maar de meeste van mijn videocalls gingen over de ernst van de situatie in de verschillende wijnlanden, voor een artikel in het komende nummer van Perswijn, dat half juni zal verschijnen. Geen vrolijk verhaal, dat is duidelijk. Maar ook zijn er altijd weer degenen die kansen zien en zich snel aanpassen aan de nieuwe situatie -als dat mogelijk is uiteraard. Winnaars en verliezers beginnen zich een beetje af te tekenen. Zo doet het wegvallen van de horeca over bijna de hele wereld veel pijn in de Champagne. De verkopen dalen wereldwijd met tientallen procenten. In Frankrijk, de grootste markt, alleen al met 30%. Als je rekent dat er jaarlijks zo’n 300 miljoen flessen worden verkocht, en een veelvoud daarvan (verplicht) op voorraad ligt, dan kun je de situatie uittekenen.
Sowieso zijn producenten in ‘dure’ appellations slecht af. Met de oogst van 2019 was er nog geen crisis, en daar werden druiven voor soms hoge prijzen ingekocht. Bijvoorbeeld voor rosé in de Provence. Een type wijn dat bedoeld is om in de zomer na de oogst genuttigd te worden, maar dat nu ligt te verpieteren in de kelders. Wijnproducenten die een wijn maken die meteen moet worden verkocht en gedronken, zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Rueda bijvoorbeeld, de Spaanse streek die de meeste van zijn wijnen verkoopt in de Spaanse horeca en in Nederland en Duitsland. Het zijn maar voorbeelden.
In Italië viel de verkoop van prosecco in eerste instantie wel terug, maar veerde later weer op. Wijnen als prosecco of Pinot grigio zijn betaalbaar en veel in supermarkten verkrijgbaar. De consumenten gaan toevallig ook voor betaalbare wijnen en voor wijnen uit de supermarkt. Dus daar vinden we de winnaars. Supermarkten en online verkopen duidelijk meer, dat is eigenlijk overal de trend. En Italië heeft als extra voordeel dat voor Franse (en Spaanse) wijnen in de V.S. nog steeds een importheffing van 25% moet worden betaald. Dus dat scheelt ook weer. Net als elders zijn het hier de ‘duurdere’ wijnen die het meest getroffen zijn, omdat die vooral in de horeca worden genuttigd. Over de hele linie zijn de particuliere verkopen gestegen, bij wijnwinkels, supermarkten en online, ook in ons land. Met de onzekerheid hoe lang de crisis gaat duren, overheerst nu de vraag hoe en of de wijnmarkt zich weer gaat herstellen. Maar wat uit mijn gesprekken ook weer terugkomt is een gevoel van ‘we laten ons niet kisten’. De wijn heeft al vele crises doorgemaakt en overwonnen. Dus dat zal ook nu weer gebeuren, zo is het gevoel. En daar houd ik me graag aan vast.
Ronald de Groot
