In zijn nieuwste boek Wijn van Kleyn verhaalt Onno Kleyn op los chronologische wijze over zijn avonturen in wijnland. Dit middels verhalen, anekdotes en persoonlijke belevenissen gedurende de afgelopen vijf decennia.
Voor iemand die van dezelfde generatie is als de auteur – ik ben een kleine vijf jaar ouder – ook in de tweede helft van de jaren zeventig wijn begon te ontdekken en later eveneens zijn beroep maakte van het schrijven en spreken over wijn levert dat ontzettend veel overeenkomsten en herkenbaarheid op. Ook mijn eerste wijnboek was Het volkomen wijnboek van Wina Born – samen overigens met De complete wijnliefhebber van Hubrecht Duijker – en ook ik dronk in de beginjaren tachtig de toen overvloedig verkrijgbare Melnik uit Bulgarije – waar is die wijn trouwens gebleven? En ja, ik ga, op weg naar de zuidelijke Rhône, ook altijd bij Bollène van de snelweg af om daarna langs de wijngaarden en door de wijndorpjes naar mijn geliefde Gigondas te rijden, proef daar dan altijd uitgebreid bij de Caveau du Gigondas aan de Place Gabrielle Andéol en eet er graag bij het daar pal naastgelegen restaurant L’Oustalet om slechts enkele overeenkomsten te noemen. In mijn leven als wijnschrijver verbleef ik ook enkele malen op de prachtige Quinta dos Malvedos van porthuis Graham’s, jureerde ik bij het Bacchus wijnconcours in Perpignan en ergerde ik mij ook menigmaal groen en geel aan de chaos tijdens een door immer slecht plannende Italianen georganiseerde persreis. Als dan mijn fijne wijnvriend Huib Brand ook nog wordt opgevoerd als een koene wijnridder die in de voorbereidende fase van zijn in de beginjaren negentig verschenen boek De wijnen van Toscane onder welhaast arctische omstandigheden onverschrokken de ene na de andere tannineuze Brunello di Montalcino attaqueert en proeft, en een andere goede wijnmaat, Karel de Graaf, er middels een bacchanaal in zijn weekendhuisje in Noord-Hollandse Eenigenburg voor zorgt dat Kleyn zo starnakel wordt dat hij de nacht noodgedwongen en volledig van de wereld in de logeerkamer door moet brengen en zich daarna heilig voorneemt dit soort malle fratsen voortaan maar achterwege te laten, is het feest der herkenning voor mij compleet.
Tja, leuk voor mij allemaal, maar heeft de lezer van een andere generatie ook iets aan dit boek? Zeker, Onno Kleyn heeft een vlotte pen – op zijn website noemt hij zichzelf een taaltovenaar en woordboetseerder – en het boek leest dan ook makkelijk weg. Wel is voor mij duidelijk dat Kleyn eigenlijk meer een culinair journalist en eetschrijver is dan een wijnschrijver. Iets dat alleen al blijkt uit het feit dat er in dit wijnboek ook twintig recepten staan, die er voor mijn gevoel in sommige gevallen een beetje met de haren zijn bijgesleept. Valt er toch nog wat over wijn te leren? Nou, wellicht niet voor de goed ingevoerde, trouwe en jarenlange abonnee van Perswijn, maar voor wat minder doorgewinterde wijnliefhebbers en zeker voor beginners staat er meer dan voldoende interessante informatie in. Niets dan lof derhalve? Dat toch ook weer niet, de puur vineuze controle en eindredactie had wel een stuk strakker en scherper gekund. Er staan nogal wat wijnkundige fouten en onjuistheden in het boek. Het wijngebied Bordeaux is qua oppervlakte met zijn ruim 110.000 ha natuurlijk niet zeven keer zo groot als de kleine 30.000 ha van de Bourgogne, het wijnthemapark Le Hameau du Vin van Georges Duboeuf ligt niet in Juliénas, maar in Romanèche-Thorins, een stukje zuidelijker in de Beaujolais, Domaine Piquemal in de Roussillon ligt niet een paar honderd kilometer westelijk, maar juist oostelijk van het Baskische wijngebied Irouléguy, de Belgische wijnbouwpionier uit Borgloon die naast veel Belgische wijnbouwers ook Hugo Hulst van de Apostelhoeve enthousiasmeerde – zie ook het kader bij het artikel van Lars Daniëls en mijzelf op pagina 47 van PERSWIJN #5 2023 – heette Jean Bellefroid en niet Bellefrois, de Duitse afkorting PiWi voor nieuwe druivenrassen met een grotere tolerantie tegen schimmels komt van pilzwiderstandsfähig en niet van pilzwiederstandsfästig en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook wordt regelmatig het woord druivensoort gebruikt waar druivenras had moeten staan. Genoeg gemopperd, gelukkig denkt Kleyn over het fenomeen natuurwijn exact hetzelfde als ik: de nieuwe kleren van de keizer. Maar dat zal volgens sommigen dan ook wel weer een generatiedingetje zijn.
Kortom, Wijn van Kleyn is een leuk en vlot geschreven boek, met hier en daar een imperfectie, dat desondanks lekker wegleest en voor menig wijnliefhebber in de komende tijd een uitstekend cadeau is voor in de schoen of onder de boom.
Wijn van Kleyn
Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar
ISBN: 9789038813189
€ 29,99
Frank Jacobs
