Overpeinzingen: Brood & Spelen, dat willen we

Het is zo oud als de mensheid, denk ik: spelen, en liefst wedstrijden. Niet voor niets is een van de meest uitputtende – en meest ongezonde – aller wedstrijden, de marathon, genoemd naar een loop uit de Griekse oudheid. De legende wil dat de hardloper van destijds, 490 v.C. om precies te zijn, de afstand liep om een boodschap over te brengen van Marathon naar Athene en vervolgens dood neerviel. Wat ik me eerlijk gezegd heel goed kan voorstellen.

dit soort proeverijen zeggen wel iets over kwaliteit, maar er een wedstrijd van maken, nee, dat is niet zo zinvol.

Ook de Romeinse keizers wisten het al: het volk is tevreden als het brood krijgt en spelen. Wat er onder andere uit bestond dat er wat slaven voor de leeuwen werden geworpen. Tegenwoordig zijn wedstrijden overal. Ze zijn niet meer weg te denken uit onze moderne maatschappij, als volksvermaak nummer 1. Gelukkig zijn ze wel wat meer geciviliseerd, om nog maar eens een woord te gebruiken dat afkomstig is van de Romeinen.

Ook in wijn zijn wedstrijden populair. Maar waarom in Godsnaam? Wijnen lenen zich niet voor wedstrijden, ze laten zich lastig vergelijken. Maar ja, het moet blijkbaar.  Zo kreeg ik gisteren op Vievinum, in Wenen, de aankondiging doorgestuurd van een ‘wedstrijd’ tussen Rieslings uit Duitsland tegen Rieslings uit Oostenrijk. Gepresenteerd als ‘Riesling Duell: Österreich vs. Deutschland’. Spannend, wie zou er winnen? Ik wil het niet weten.

Hoewel als proeverij wellicht interessant, is dat voor mij dan ook een volstrekt zinloze wedstrijd. Rieslings uit deze beide landen zijn volstrekt verschillend van karakter, en totaal niet met elkaar te vergelijken. Sterker nog, zelfs binnen Duitsland en in iets mindere mate Oostenrijk zijn de Rieslings uit de verschillende streken totaal niet met elkaar te vergelijken, zoals Riesling uit de Moezel niets weg heeft van een Riesling uit de Rheingau, waar het veel warmer is. Daar komt bij dat je ook werkt met verschillende gehaltes aan restsuiker, wat de waardering sterk kan beïnvloeden. Uit mijn tijd bij de Grand Jury Européen kan ik me herinneren dat Bernard Burtschy, die als professor in de statistiek de resultaten berekende, altijd zei dat de scores hoger werden naarmate het suikergehalte steeg. Zelfs bij professionele proevers als die van de GJE.

Ooit gaf de GJE als jury de Sociando-Mallet 1990 een hogere beoordeling dan de Cheval Blanc 1990. Kees van Leeuwen, in die tijd werkzaam bij Cheval Blanc, kon het moeilijk geloven. Tijdens een lunch zetten we de twee wijnen naast elkaar. Conclusie: de Sociando-Mallet was inderdaad verrassend goed. Maar beter dan de Cheval Blanc? Zover wilden we niet gaan. Dit soort proeverijen zeggen wel iets over kwaliteit, maar er een wedstrijd van maken, nee, dat is niet zo zinvol.

De moeder  aller wedstrijden op wijngebied was natuurlijk het ‘judgement of Paris’, in 1976 georganiseerd door Steven Spurrier. In zowel de categorie ‘Cabernet sauvignon’ als bij de ‘Chardonnay’ was de ‘winnaar’ tot ieders verrassing niet een Franse wijn, maar een wijn uit Napa Valley. Wat goed laat zien dat er destijds in Napa Valley al heel goede wijnen werden gemaakt. Maar beter? Het is goed voorstelbaar dat de Amerikaanse wijnen, afkomstig uit een warmer klimaat, wat ronder en zoeter overkwamen. Overigens was de sympathieke Steven Spurrier altijd de eerste om het resultaat, dat hemzelf in één klap beroemd maakte, te relativeren. Terecht.

Job Seuren (Zoldering), die de wedstrijd Oostenrijk-Duitsland mocht meemaken, meldde me dat het een ‘echte battle’ was. Maar een winnaar wist hij nog niet te melden. Laat maar zitten. Mijn winnaar van dit weekend was de prachtige Hirtzberger Singerriedel Riesling Smaragd 2003 die ik afgelopen vrijdag thuis bij mijn vriend Peter Moser (Falstaff) kreeg, bij een fijn diner. Ja, een Oostenrijkse Riesling. Niet te vergelijken met enige andere Riesling. Die vergelijking laat ik graag aan anderen over.

Ronald de Groot