Afgelopen week was ik op bezoek bij Mouton-Rothschild, in mijn traditionele rondje over de wijnen ‘tien jaar later’. Aangezien de premiers crus hun wijnen – enigszins begrijpelijk – nooit willen inzenden voor gezamenlijke proeverijen. Wel wat irritant, maar aan de andere kant ook een mooi moment om even wat bij te praten over alles wat los en vast zit. En technisch directeur Jean-Emmanuel Danjoy, sinds een jaar of twee opvolger van Philippe Dhalluin, is ook altijd bereid om op vragen in te gaan. Zo had ik van een van onze panelleden de vraag meegekregen of Mouton-Rothschild kurkflessen terugneemt in ruil voor een vervangende fles. Op zijn herhaalde verzoeken per mail had hij nooit een antwoord gekregen. Jean-Emmanuel was daar duidelijk in. ‘Mouton is bereid om ze terug te nemen, maar uitsluitend via de handelaar die de wijnen heeft verkocht aan de particulier. Dus we doen dat nooit rechtstreeks’. Hij voegde nog een belangrijke voorwaarde aan toe. ‘De fles moet ook echt nog bijna vol zijn, en er mag dus maar een klein beetje uit zijn, alleen om te proeven’. Tja, je moet dus op je tellen passen met zo’n fles. Via de veiling gekocht, dan ben je eigenlijk al machteloos.
Dit bracht me op de volgende vraag: ‘Hoe weet Mouton-Rothschild eigenlijk dat flessen authentiek zijn?’ Hij deed daar een beetje nonchalant over. Het kwam er op neer dat de flessen op meerdere manieren op authenticiteit te controleren zijn. In elk geval is er vanaf de oogst 2005 een systeem ingevoerd waarbij elke fles op het achteretiket een unieke code heeft, die via de website kan worden gecontroleerd. Ook bij oudere flessen zijn er mogelijkheden, zo verzekert hij, onder andere aan de hand van de capsule en andere kenmerken.
Fraude is een niet te onderschatten probleem bij prestigieuze flessen. Zelfs beroemde verzamelaars hebben zich bezondigd aan fraude met oude flessen. Het is met wijn net als bij andere hebbedingen waarvoor (te) veel geld wordt betaald: namaak loont. Er zijn châteaux die hun etiketten laten drukken bij dezelfde drukkerij als papiergeld, waarbij het etiket niet te kopiëren kenmerken meekrijgt. Het verst gaat het Domaine de la Romanée-Conti. Lege flessen moeten worden teruggegeven om niet van de lijst met klanten te worden geschrapt. Dus een lege fles als trofee bewaren is er in dat geval niet bij.
Fraude in wijn is er in alle soorten en van alle tijden. Eind oktober stond er weer een bericht in de Sud-Ouest: de répression des fraudes en de douane zijn een fraude op het spoor gekomen waarbij 34.500 hectoliter (ongeveer 4,6 miljoen flessen) wijn uit Spanje op de markt is gebracht als Vin de France, door handelaren in de Bordeaux en de Charentes. Sneue types.
Op 15 november stonden in Bordeaux verantwoordelijke personen voor de rechter van de Cave des Vignerons de Puisseguin-Lussac Saint-Émilion. De beschuldiging is dat de cave wijnen met te veel vluchtig zuur (zeg maar azijnsteek) van oude jaargangen vermengde met gezonde wijnen, om zo het gehalte aan vluchtig zuur onder de limiet van 0,98 g/l vluchtig zuur te krijgen. Het mengen werd verdoezeld door vervalsingen in de software die de traceerbaarheid van de partijen moet garanderen. De directie vond het nodig dit te doen om de inkomsten van de leden van de coöperatie op peil te houden. Volgens schattingen van de bij de rechtbank aangestelde jurist zou de fraude betrekking hebben op 18.645 hectoliter wijn. In dit geval kwam de wijn nog uit de streek zelf…
Maar laten we het positief houden. De meeste wijn is een betrouwbaar product, zeker als de fles is aangeschaft bij een bonafide importeur of wijnhandelaar.
Hoe dan ook, het bezoek aan Mouton-Rothschild was weer leerzaam. En de Mouton ’12 is een verrassend mooie wijn. Iedereen heeft het graag over grote jaren als ’10 of ’16 en straks wellicht ’22. Die wijnen hebben zeker meer concentratie. Maar qua drinkbaarheid is de ’12 gewoon top. En je hoeft er niet zo lang op te wachten. Hij is nu al benaderbaar, zonder onrijpe kantjes, maar met mooie zuren en een prachtige frisheid, waardoor je zin krijgt hem te drinken. En daar is wijn voor. Of het nu een dure Premier Grand Cru Classé is, of een lekkere wijn van onder een tientje.
Ronald de Groot
