Persberichten. Het blijft een bijzonder fenomeen. Wat wil men eigenlijk met een persbericht? Nou ja, heel simpel, zo op het eerste gezicht. Je wilt iets wereldkundig maken, en dat doen door het aan de pers te vertellen. Zo zal het ooit ook zijn begonnen. Maar met het oprukken van voorlichters, marketeers en andere spindoctors is de kunst van het schrijven van een persbericht verheven tot het vertellen van een verhaal. Of tot het naar buiten brengen van iets, een mooie tekst, zonder het échte verhaal te vertellen.
In deze laatste categorie valt waarschijnlijk het persbericht dat van de week binnenkwam over Château Climens. ‘Sale of majority stake by Ms. Bérénice Lurton of Château Climens’, zo was de boodschap. Vrij vertaald – mijn interpretatie – ‘noodlijdende premier cru in de Sauternes opgekocht door vastgoedtycoon’. Het begin van de tekst is vreemd. Want het is, als je het leest, geen persbericht ván eigenaresse Bérénice Lurton, maar óver Bérénice Lurton. ‘Mr. Jean-Hubert Moitry en zijn familie hebben het genoegen een partnerschap aan te kondigen met Ms. Bérénice Lurton in Château Climens, Premier Cru van de officiële Classificatie van 1855 van Bordeaux.’ Zou dat genoegen, neergeschreven op briefpapier van Château Climens, eigenlijk wel wederzijds zijn? Daarover rept het persbericht niet.
Je kunt heel wat af fantaseren over zo’n overname, want dat is het natuurlijk. Maar verrassend kan het eigenlijk niet zijn. Zeker na de ‘oogst’ van 2021: nul flessen Château Climens, na een vernietigende vorst op 16 april. De relatief koude kleigronden van Barsac leveren zoete wijnen op met prachtige zuren, maar ze zijn ook heel gevoelig voor vorst. In 2017 kon wegens de vorst ook al geen ‘grand vin’ worden gemaakt, alleen een kleine hoeveelheid tweede wijn en wat flessen droge wijn. Dat is op de lange duur lastig vol te houden.
Want in tussenliggende ‘goede’ jaren liggen de rendementen eigenlijk nooit boven de 20 hectoliter per hectare. Uiteindelijk is het de botrytis die zorgt voor complexiteit, maar botrytis laat de druiven ook schrompelen door het verdampen van water. Tot er nog maar weinig overblijft. Daar komt bij dat zoete wijnen niet populair zijn, dus niet voor erg hoge prijzen worden verkocht. En dan komt er een goed jaar, zoals 2013, en dan laten veel wijndrinkers de wijn links liggen omdat het een slecht jaar is voor rood. Waardoor weinig mensen in de gaten hebben dat het voor zoet juist prachtig was. Gelukkig was ik er op tijd bij om er wat van te kopen, een actie waar ik geen spijt van heb.
In een interview dat ik ooit met haar maakte, zei Bérénice dat ze als jongste van de kinderen geen keus meer had uit de châteaux die haar vader Lucien naliet – elk van de zeven kinderen één. Haar lot was Climens, en dat lot droeg ze dertig jaar met verve. Ze wist de reputatie van Climens perfect neer te zetten. Eerlijk gezegd mopperde ik wel als ze in het voorjaar liet weten dat haar wijn alleen op het château kon worden geproefd, en nooit in de algemene primeurproeverijen. Als ik niet kwam, kreeg ik steevast een mailtje van haar dat ze me had gemist. Maar ja, je kunt niet altijd overal zijn. Maar het werkte wel, de journalisten kwamen bij haar langs, en ze kon haar verhaal kwijt. Maar ja, als je geen wijn hebt, dan heb je geen verhaal.
Aan het persbericht is ook een verklaring van Bérénice zelf toegevoegd. ‘Hoewel ik mezelf wilde bevrijden van mijn werk als manager, zal ik mijn nieuwe partners met passie vergezellen in dit avontuur, om de continuïteit van de reputatie van Climens te versterken.’ Prachtig, natuurlijk maar je weet nooit wat het échte verhaal is, ik zei het al. Op de een of andere manier stemt dit persbericht me om meerdere redenen toch een beetje verdrietig. Weer een klassiek familiechâteau minder.
Ronald de Groot
