Afgelopen vrijdag zat ik even aan de thee met Hubrecht Duijker – denk niet dat wijnjournalisten en -schrijvers altijd wijn drinken. Eindelijk even een zonnetje, dus een perfect moment om op de fiets te stappen, richting Abcoude. Aanleiding voor mijn bezoek was een mailtje van Hubrecht, waarin hij me onder de aandacht bracht dat hij ‘net als Joe Biden en Paul McCartney’ dit jaar 80 zou worden. Typisch Hubrecht. Ik zou zelf nooit bedacht hebben dat hij al bijna tachtig was, dus goed dat hij me er even aan herinnerde.
Laten we eerlijk zijn. In Nederland zijn we er niet zo goed in onze helden te eren, en zeker niet onze wijnhelden. Nou ja, die zijn er ook niet zoveel, eigenlijk. Maar, zoals Hubrecht zelf memoreerde, met zo’n 120 wijnpublicaties, meest boeken, maar ook kalenders, etc. is hij wel wereldrecordhouder op dit gebied. Het resultaat van een ijzeren discipline. ‘Ik werkte ooit met Robert Leenaers aan een TV-programma. Hij zei me wel eens “Ik had gisteren een baaldag. Ik heb helemaal niets gedaan.” Dat gevoel is mij volledig vreemd. Ik kan elke dag mijn werk doen.’ Een andere verklaring voor zijn succes? ‘Ik heb altijd zelf initiatief genomen, als je gaat zitten wachten, gebeurt er niets.’ Zijn mail getuigt er van. Zijn eerste honderd boeken schreef hij op een elektrische schrijfmachine.
Onvermijdelijk roepen zulke gesprekken nostalgische gevoelens op. Ik werd weer even meegenomen naar de begintijd van mijn wijnliefhebberij. Hubrechts boek ‘De grote wijnen van Bordeaux’ inspireerde ons tot het organiseren van proeverijen van châteaux uit het boek. Die kon je in de jaren zeventig nog redelijk gemakkelijk aanschaffen. Heel gek, want nu ben ik kind aan huis bij dezelfde châteaux. Het maakt je bewust van de bijzondere reis die ik heb gemaakt door wijnland. Achteraf gezien waren deze wijnen in de jaren zeventig trouwens helemaal niet zo goed. Tegenwoordig maken al deze châteaux veel betere wijnen. Bovendien wijnen die veel eerder drinkbaar zijn. Op dit moment proef ik 2019, en het valt me op dat de meeste wijnen nu al lekker zijn om te drinken. Natuurlijk is ook mijn smaak veranderd, en ben ik gewend aan het drinken van jonge wijnen. En een liefhebber van het jonge fruit, dat tegenwoordig niet meer door overdadig hout wordt weggedrukt.
Het getuigt van de enorme veranderingen die de wijnwereld heeft ondergaan. Dat mocht ik ervaren toen in eerder in de week Meron bezocht, een bedrijf dat voor veel supermarkten de wijnen test. Tests waarmee de aloude panels van wijnproevers deels overbodig worden gemaakt. Zo’n beetje alle verkeerde aroma’s die een wijn kan bevatten, worden er door machines genadeloos uitgehaald. Gelukkig kunnen de machines nog niet zeggen of een wijn ‘lekker’ is of niet. Maar misschien komt dat ooit ook nog wel. Toch roept dat voor mij geen nostalgische gevoelens op. Het is goed dat de wijndrinker die in de supermarkt een fles koopt, er van uit kan gaan dat de kwaliteit in orde is en de wijn geen fouten vertoont. Een belangrijk gegeven, naast de vaststelling dat wijnen in het algemeen veel beter zijn geworden. Dus al met al is er weinig reden tot nostalgie. Eigenlijk is het meer een soort hang naar romantiek, en dat is helemaal niet erg.
De beide artikelen staan gepland voor nummer 2 van dit jaar.
Ronald de Groot
Een fijne collegialiteit onder professionele wijnvrienden is zeker het waarderen waard, niet alleen onder schrijvers, maar ook onder wijnimporteurs en/of wijnhandelaren. Dit type vriendschappen zie ik steeds vaker en doet mijn oude hart zeer goed.