Het lijkt wel even een schoolreisje, na bijna twee jaar afwezigheid kon ik weer een keer naar Bordeaux. Dit keer voor het artikel ‘Tien jaar later’, om de oogst 2011 in de Médoc te proeven. Fijn om nu eens niet te zoomen, en met iedereen even gewoon ontspannen bij te praten en de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Een van die nieuwtjes zijn de laatste ontwikkelingen op de place de Bordeaux, het handelsplatform van de handel in Bordeaux, gedreven door de lokale negociants. Het bekendst is dit platform vanwege de handel in primeurwijnen uit Bordeaux zelf. De negociants zijn gewend de wijnen over de hele wereld te verkopen, ze hebben overal contacten.
Ik had er al over gehoord, maar dat begint langzaam te veranderen, en het is zeker interessant. Wat gebeurt er? De tendens is meer en meer dat ook bedrijven van buiten Bordeaux van de place gebruikmaken, om al deze contacten aan te boren. En het geeft ook prestige. Het begon schoorvoetend, met aan Bordeaux gelieerde wijnen, zoals Almaviva en Opus One, joint ventures van Château Mouton-Rothschild. In 2008 kwamen Masseto en Solaia er bij en in 2009 de Hommage à Jacques Perrin van Château de Beaucastel. Daarna ging het sneller met Clos Apalta, Catena Zapata, Cheval des Andes, Verité uit Zuid-Amerika; Inglenook en Joseph Phelps uit California; uit Italië Luce, Caiarossa, Bibi Graetz en de Vin de Constance uit Zuid-Afrika. Het loopt inmiddels steeds harder, met bijvoorbeeld ook The Armagh van Jim Barry uit Australië.
Je ziet op dit moment vooral Italiaanse topwijnen deze stap zetten. Het voordeel voor de producenten is dat hun wijn over de hele wereld te koop is, tot in de verste uithoeken. Daar kan het fijnste netwerk van importeurs niet tegenop. Consequentie is dat bepaalde wijnen voor alle importeurs te koop zijn. Op dit moment zijn er al Nederlandse importeurs die hun klanten wijnen aanbieden die worden gekocht op de place de Bordeaux, buiten de reguliere importeur om. Dat kan ook, het is een vrije markt.
Voor de wijnhuizen zelf schuilt hier ook een gevaar in. Niet alleen Nederlandse importeurs hebben graag de exclusiviteit op de markt. Als die verloren gaat, wordt het merk wellicht minder interessant om te vertegenwoordigen. Of om je voor in te spannen. En omdat vaak niet alleen topwijnen moeten worden verkocht, maar ook de gewonere wijnen, kan dat wel eens misgaan. Topwijnen zijn nogal eens de trekpaarden van een portfolio. Zo is in Bordeaux bekend dat bij het kopen van de wijnen van château Lafite-Rothschild ook flessen Rieussec, de lastig te verkopen Sauternes moeten worden afgenomen. Je ziet dan ook dat producenten die hun wijnen naar de place de Bordeaux brengen, een zekere voorzichtigheid tonen. Ze doen dat alleen voor heel specifieke topwijnen.
Maar uiteindelijk lijkt het me een ontwikkeling die moeilijk te stuiten is. Wereldwijde distributie, met name in China, is voor sommige wijnen gewoon té aantrekkelijk om te laten liggen, vooral als ze in kleine hoeveelheden worden gemaakt. Dat zou anders nooit mogelijk zijn. Voor de wijndrinker is het naar mijn idee geen slechte ontwikkeling. Het maakt dat de markt transparanter wordt, en dat je je favoriete wijnen bij meer importeurs kunt kopen. Zoals dat bij hoge Bordeaux al lang het geval is.
Ronald de Groot
