Blind proeven met het panel blijft een mooie manier om geest en tong te scherpen. Regelmatig komen we mooie en bijzondere wijnen tegen. De meest bijzondere bespreken we in onze video’s met aanbevolen wijnen. Afgelopen dinsdag werden we heel erg verwend met een fles ‘Ornellaia La Grazia’ 2018, een wijn die er voor de aanwezigen direct uitsprong. Geweldig. Maar ja, het is dan ook een echte ‘cultwijn’, zoals we dat tegenwoordig noemen. Hoe dan ook, als je deze wijn proeft, cultwijn of niet, is en blijft het een heel bijzondere wijn, die uitblinkt door zijn raffinement en vooral zeer zachte en gepolijste karakter, zonder flauw te worden. Spannend tot de laatste druppel.
Met cultwijnen bedoel ik wijnen die zo gewild zijn, dat iedereen ze graag wil hebben, en tegen een hoge prijs. Een wijn die toch wel wordt gekocht, laten we maar zeggen. Tja, door wie eigenlijk? Nou ja, ik kan me best voorstellen dat je, als je toch geld genoeg hebt, helemaal niet naar de prijs kijkt, maar gewoon naar drinkplezier, onder het motto ‘het leven is te kort om slechte wijn te drinken’.
Maar het lijkt er op dat dit bij een deel van de kopers niet het belangrijkste argument is. Ze dienen ook als speculatie-object, zo lijkt het. Van importeurs krijg ik te horen dat er een run is op zeldzame wijnen, en dat de allocaties aan bijzondere wijnen, het deel dat ze mogen verkopen, steeds heel snel ‘op’ is. Dat is eigenlijk zo’n beetje het beeld van dit moment. De duurste wijnen zijn het eerste weg. Het goedkope geld klotst tegen de plinten, spaargeld levert niks meer op, dus gaat het geld naar andere ‘beleggingen’, waar dure wijn er dan een van is.
Je ziet dan ook meer en meer superwijnen in kleine oplages. Daarmee wordt (bewust) ingespeeld op deze speculatiedrift. Liv-ex, een handelsplatform dat is gespecialiseerd in ‘hoge wijnen’, publiceert op gezette tijden een classificatie met vijf niveaus – crus eigenlijk – gerelateerd aan de prijs. Niet toevallig evenveel classificaties als die van 1855 – ook gebaseerd op de prijs. In de nieuwste lijst van 2021 constateert Liv-Ex dat het aandeel Bordeaux en Bourgogne in de classificatie afneemt ten opzichte van die van 2019. Daarbij stijgt het aandeel van Italiaanse en Californische wijnen. Het aandeel van Italië verdubbelde ruim tot 83 wijnen (van 349 in totaal). Californië steeg van 10 naar 22 wijnen. Aan de top zijn het vooral de wijnen uit Piemonte (Barolo, Barbaresco) die terrein winnen. Dat is mede te danken aan het op de markt brengen van ‘crus’, kleinere wijngaarden, in beperkte oplages. Waarmee de speculatiedrift in de hand wordt gewerkt. Barolo wordt zo de Bourgogne van Italië, al kunnen de prijzen nog niet tippen aan die van de hoogste Bourgognes, met als grote uitschieter de Romanée-Conti van DRC. Daar staat geen maat op.
Het speculatieve karakter van de prijzen is goed af te lezen aan Bordeaux. Wijnen als die van Le Pin en Pétrus zijn veel duurder dan die van, pakweg, Latour of Lafite. De gemaakte aantallen zijn veel kleiner, en daarmee de zeldzaamheidswaarde. Dat ze beide op basis van 100% merlot zijn gemaakt, speelt waarschijnlijk ook nog een rol. Dat maakt ze meer benaderbaar. Gelukkig hebben de grote châteaux in Bordeaux de verleiding om een topwijn te maken in kleine oplages tot nu toe kunnen weerstaan. Ik hoop dat het zo blijft. Ze zijn zo al duur genoeg. Dat het aantal Bordeaux in de toplijst daalt, jammer dan. Voor mij blijft een fles wijn toch vooral om gewoon op te drinken.
Ronald de Groot
