Ik ben het zat! Een goede vriendin van ons was duidelijk. De lockdown duurt nu wel lang genoeg. Misschien vooral ook omdat zo langzamerhand niet duidelijk is wanneer hij gaat eindigen. Dit is niet de plek om te discussiëren over de noodzaak van de lockdown. Dat laat ik graag over aan de praatprogramma’s met deskundigen, die het overigens ook niet erg met elkaar eens zijn. Elkaar tegensprekende grafieken met Britse varianten blijven over het scherm vliegen. Geen touw aan vast te knopen. En of de juridische basis voor de avondklok nu juist was of niet, hij blijft toch bestaan. Dus we zullen het er mee moeten doen.
Consequentie is dat we een van onze geliefde bezigheden, lekker uit eten gaan, voorlopig nog niet kunnen beoefenen. Helaas. Maar laat ik daar vooral niet te veel over klagen. Want het zijn natuurlijk de restaurants (en andere horeca) die het verschrikkelijk zwaar te verduren hebben. Het moet heel zwaar zijn om zo lang dicht te zijn, zonder perspectief over het moment van opengaan.
Van de week werd onze aandacht nog eens gevraagd voor dit probleem in een mail van de website wijnspijs.nl. ‘Momenteel is de gemiddelde schuld per restaurant ruim €90.000, de totale schuld in de Nederlandse Horeca bedraagt inmiddels bijna 3 miljard (CBS). Ook geeft 50% van de horeca-ondernemers aan het niet langer dan 6 maanden vol te houden (KHN). Help de horeca door dit onderzoek te publiceren op jullie kanalen en de problematiek onder de aandacht te houden. Er is een onderzoek uitgezet onder 1200 restaurateurs en er is ruim response (sic) geweest.’
Nu wil ik bij dit soort berichten niet meteen al te kritisch zijn, maar als je rekent dat er in Nederland meer dan 30.000 eetgelegenheden zijn, lijkt de opzet van deze enquête me vrij beperkt. Volgens de mail zijn zo’n 1200 restaurants benaderd, waarvan er ‘100+’ hebben gereageerd. Dat is niet veel. En omdat we niet weten of dit een – zoals statistici dat noemen – representatieve steekproef is, valt moeilijk in te schatten wat de steekproef waard is. Met name of de verdeling van de restaurants die hebben gereageerd een weerspiegeling vormt van de verdeling van de groep als geheel. We kunnen er rustig van uitgaan dat de horeca een groeiende schuldenberg heeft, maar de getallen die worden genoemd – gemiddeld € 90.000 schuld per onderneming – moeten we waarschijnlijk toch met een korrel zout nemen. Ik moet onwillekeurig even denken aan de modellen van het RIVM.
Bij WijnSpijs spelen andere belangen, zo lijkt het. Ze zijn daar op de een of andere manier ook wel eerlijk over. ‘Wijnspijs.nl organiseert sinds 2010 culinaire evenementen in samenwerking met de top van de Nederlandse en Vlaamse eetgelegenheden. Vanwege de maatregelen rondom COVID-19 is dit onmogelijk geworden en worden zowel de horeca als WijnSpijs bedreigt (sic) in hun voortbestaan.’ Dus nu nog het Nederlands een beetje op orde en de getallen correct, dan kunnen we WijnSpijs ook nog wat serieuzer nemen. Als ze straks nog bestaan, tenminste. Sneu natuurlijk om te proberen je eigen bekendheid te vergroten door te surfen op de golf van problematische schulden in de horeca.
Belangrijker voor mij is toch dat er zoveel mogelijk restaurants blijven bestaan. En dat er daadwerkelijk steun komt vanuit de overheid, zoals voor veel bedrijfstakken het geval is. Elk restaurant dat moet stoppen vanwege de problemen van COVID, is een gemis. En daar gaat het uiteindelijk om.
Ronald de Groot
