Als er één ding is wat me opvalt tijdens deze covid-crisis -die volgens sommigen voorbij is, maar voor mij nog lang niet- is dat er heel veel clichés uit de kast worden getrokken. Zoals, onder andere, het bovenstaande. Wat meestal wordt bedoeld met deze opmerking, is dat betrokkene vindt dat de ideeën die hij/zij had vóór deze crisis, nu maar eens hoognodig uitgevoerd moeten worden. Het doet er niet toe wat, zo lijkt het wel. Vergroening, vegetarisch eten, minder alcohol, verduurzaming, noem maar op. Het ‘nieuwe normaal’, ook zoiets. Het komt me voor dat iedereen daar iets anders onder verstaat, zeker de leden van de groepering die zich ‘viruswaanzin’ noemt.
Mijn boerenverstand zegt me dat het wel aardig is om te roepen dat een crisis een goede reden is om zaken te veranderen. Maar dan moet je toch wel in de luxepositie zitten dat je dat allemaal ook kunt betalen. Het lijkt me gemakkelijker zaken te veranderen als het goed gaat. Tenslotte zit Italië er nu ook niet op te wachten dat Nederland tijdens deze crisis gaat roepen dat het zijn economie nu maar eens hoognodig moet hervormen. Dat lukte zelfs niet toen het economisch beter ging.
Hetzelfde geldt natuurlijk voor de wijnproductie. Dit is gewoon crisis, met alles er op en er aan. Dus nu hervormen, dat zit er niet in. Maar structurele problemen zijn er wel. Producenten wijzen er op dat het probleem van overproductie al veel langer bestaat, en door de crisis alleen maar wordt geaccentueerd. Dat zegt bijvoorbeeld Jerôme Vic van Domaine Preignes le Vieux, waar ik afgelopen week tijdens ons verblijf in de Languedoc op bezoek was. ‘Ik heb een bedrijf dat gericht is op de lange termijn. Het wijnleven zit vol crises, het is een competitieve markt. Ik maak geen wijn om die vervolgens te laten destilleren. Als anderen dat willen, prima. Ik niet. Moet ik ondersteuning aanvragen? Ok, anderen doen nu een campagne met Europees steungeld, maar dat is ook maar eenmalig. Dat doet op de lange termijn ook niet zoveel. Ik ga door op mijn eigen weg, met de strategie die ik al lang geleden heb uitgestippeld.’
Eerder in de week was ik voor een proeverij in Faugères. De producenten hadden wel schade, maar waren blij dat ze wijnen maken die bewaard kunnen worden. Dus met enig geduld hun weg naar de consument alsnog zouden kunnen vinden. Maar voor bepaalde producenten is het beslist een uitkomst dat de overschotten gedestilleerd mogen worden. Voor wijnen met AOC en IGP wordt € 78 per hl vergoed, € 0,78 per liter. Voor producenten van goede wijnen is dat natuurlijk niet genoeg, zelfs als je rekent dat je geen kosten hebt voor flessen, kurken en etiketten. Maar als je je IGP voor pakweg € 1 per fles (exportprijs per fles) verkoopt, dan kom je aardig in de buurt. Maar een hervorming is dat niet. Nu even niet. De structurele overproductie wordt er niet mee opgelost. De crisis van de een is nog niet de crisis van de ander. En een ‘nieuwe normaal’ in wijn, daarvan is bepaald nog geen sprake.
Ronald de Groot
