Als wijnjournalist moet je van alle markten thuis zijn –althans zo voel ik het. Als je een paar keer naar Bordeaux bent gereisd, word je al snel geafficheerd als ‘Bordeaux-kenner’. Dat vind ik maar niks. Er is meer in de (wijn)wereld dan Bordeaux. Dan maar liever ‘Champagne-kenner’. Oh nee, dat is iemand anders in Nederland al. Daar treed ik helemaal niet in. Laat staan ‘Bourgogne-kenner’. Nee, alle gekheid op een stokje, ik weet beter dan ooit dat het heel moeilijk is een echte ‘kenner’ te zijn. Ik ken mijn plaats. Gewoon ‘wijnjournalist’ is veel leuker. Je komt iets leuks tegen, en dan schrijf je daar over. En dat je in je leven veel wijn hebt geproefd, van waar ook, dat is mooi meegenomen.
Zo kreeg ik afgelopen week een uitnodiging om op een heuse ‘VIP-party’ de nieuwe ‘Red Red Wine’ van de popgroep UB40 te komen proeven. Als lokkertje mochten we daarna het concert in de Ziggo Dome bijwonen. En als we geluk hadden, zouden de bandleden nog even komen uitleggen waarom ze zo van rode wijn hielden. En van hun ‘eigen’ wijn in het bijzonder natuurlijk. Aangekomen op de VIP-party bleek er alleen een Parool-journalist te zijn, die als redacteur van de rubriek ‘Schuim’ was gekomen met het idee dat hij de band even kon ontmoeten en op de gevoelige plaat zou kunnen vastleggen. Dat viel even tegen. We bevonden ons in een soort namaak bruin café in het Ziggo Dome, en we lieten ons uitleggen dat de zanger van UB40, Ali Campbell, al op zijn veertiende druiven ging plukken in Bordeaux. Ondertussen zat onze Parool-collega @hansvanderbeek ongeduldig te wachten op de band, die maar niet kwam. Maar ja, zijn rubriek moest wél vol. En het format is dat er zes foto’s bij moeten staan. Dus in arren moede ging hij ons maar fotograferen. Het vak van society-journalist is hard. Wijnjournalist zijn is veel leuker.
De Zwitser Jerome Jacober van Eminent Wines, de man achter het ‘concept’ van deze artiestenwijn, probeerde het ons ondertussen naar de zin te maken. Hij legde uit dat zijn bedrijf wijnen maakt voor artiesten, die bij ‘de artiest moeten passen’. Zo bleek de zanger van de Who, Roger Daltrey, een groot liefhebber en kenner van Champagne te zijn. Dus werd voor hem, en naar het zeggen van Jerome Jacober ook mét hem, een eigen label Champagne gemaakt, bij het huis Charles Orban in Troissy. In de uitmonstering was de hoes van de LP met de popopera Tommy van de Who verwerkt. We werden nieuwsgierig. Dus tijd om de wijnen te proeven. De champagne van Roger Daltrey bleek een prima glas te zijn, soepel, met een fijne mousse, commercieel gedoseerd op tien gram per liter, maar gewoon aangenaam en genietbaar, met twee jaar rijping sur lattes. Jacober: ‘We verkopen er 100.000 flessen van, vooral de V.S. De opbrengst voor Roger Daltrey gaat naar een goed doel.’ Leuke business. Onze collega hing met zichtbare frustratie op zijn barkruk, in de ijdele hoop dat er nog een bandlid op zou komen dagen. De Red Red Wine was een Bordeaux Superieur van de jaargang 2015, geschonken uit een dubbele magnum. Hij was al even commercieel, ruim voorzien van merlot en van nieuw hout, wel met een vleugje paprika. Ongetwijfeld wederom met een schuin oog naar de Amerikaanse markt. Maar met een oplage van ‘slechts’ 10.000 flessen. We mochten de 2016 proeven, maar die had helaas kurk. Dat had onze Parool-collega niet gemerkt, maar hij was dan ook geen ‘kenner’. Hij trok zijn jas aan, want hij wilde niet meer wachten. Wij maakten ons op voor het optreden, maar daar had hij helemaal geen zin in. ‘Het is niet mijn muziek’. Ach, het was misschien ook niet mijn muziek, maar het was een perfect uitgevoerd optreden en een mooie avond. Hij nam wraak met een stukje over de ‘Jankerds’ van UB40. Nou ja. Iemand afzeiken is een gemakkelijk journalistiek trucje. Dat kan iedereen beheersen. Zelfs een wijnjournalist.
Ronald de Groot
