Overpeinzingen op maandag: Inflatiecorrectie

Een van de vaste onderdelen van ons ‘werk’ is het scoren van wijnen. Geen gemakkelijke klus. Ooit besloten we om voor onze proefnotities te werken met sterren, met een maximum van vijf. Dat gaf -en geeft- ons de vrijheid om aan een wijn ‘in zijn categorie’ de hoogste score toe te kennen -ook al is dat de categorie ‘Supermarktwijnen’. Achteraf vinden we dat nog steeds heel bevrijdend. Het maakt je los uit het keurslijf van ‘internationale’ scores. Bij sommige proeverijen werken we met het oude Franse systeem tot 20 punten, als de verschillen in kwaliteit te groot zijn om in sterren te ‘vangen’.

Tegenwoordig werken veel internationale media met een score tot maximaal 100 punten, een puntenschaal die populair is geworden door Robert Parker van de Wine Advocate. 100 punten lijkt veel, maar in de praktijk krijgen de meeste wijnen een score tussen de 80 en 100. En eigenlijk tel je bij een score van minder dan 90 internationaal eigenlijk niet mee. Dat kan ook beklemmend zijn. Sterker nog, dat is het ook. Onlangs hoorde ik een producent, die voor zijn wijn een score van 100 punten had gekregen, verzuchten dat hij nu niet wist hoe het verder moest. ‘Hoe kan ik ook een betere wijn maken?’ Je zal er maar mee zitten. Het geven van 100 punten aan steeds meer wijnen is  is ook een symptoom van een steeds grotere inflatie in het geven van hoge punten. Producenten spannen zich in om bijzondere icoonwijnen te maken, en critici buitelen over elkaar heen om steeds hogere scores te geven. Tot het niet hoger kan. Het is een ware punteninflatie. Het wachten is op de eerste 100+ scores…

Ronald de Groot

Rectificatie: In mijn overpeinzing van afgelopen maandag (18 februari) stond dat Tim Atkin zou worden betaald om de Zuid-Afrikaanse wijnen hoge punten te geven. Tim Atkin heeft mij verzekerd dat hij voor zijn rapport niet wordt betaald. Mijn excuses hiervoor, de informatie bleek niet correct. Bovenstaand een aangepaste versie van mijn overpeinzing.