Wine Society – Fêter Le Faîte!

Al dertig jaar lang importeert DGS in Nederland de wijnen van Plaimont Producteurs, de grootste en meest innovatieve coöperatie van het Franse Zuidwesten. Om dit heuglijke feit luister bij te zetten werd voor het eerst in de geschiedenis de verkiezing van de assemblage van Le Faîte, de signatuurwijn in rood en wit van Plaimont en vlaggenschip van de appellation Saint-Mont, buiten de eigen streek gehouden. Plaats van handeling: het historische stadhuis van Gouda. Uiteraard was Wine Society van de partij!

Prima PR

De bepaling van de uiteindelijke assemblage van Le Faîte gebeurt al sinds 19 jaar door een publieksjury enerzijds en enkele parrains (peetvaders) anderzijds, waarbij beide partijen goed zijn voor 50 procent van het eindoordeel. Slimme publiciteit, want iedereen in de zaal krijgt de indruk mee te beslissen, hoewel dat in feite slechts marginaal het geval is. Gevraagd worden als parrain is nog beter, want die eer is alleen weggelegd voor de allergrootsten binnen het Europese wijnuniversum. Vandaar dat in 2011 ook ML deze functie mocht vervullen. Dat betekende een aller-aangenaamst uitje naar de Gascogne, met behalve wijn ook foie gras, confit de canard, cassoulet en armagnac à volonté. Zo zien wij dat graag.Maar los daarvan, dat Plaimont is gewoon een onwaarschijnlijk sympathiek bedrijf. Als iedereen in zo innovatief was ingesteld, was er in dat land niets te klagen. Plaimont is letterlijk en figuurlijk geworteld in de Gers, maar tegelijk gericht op export. Heel knap wanneer je bedenkt dat men moet werken met een terroir dat zijn beperkingen heeft en druivenrassen waarvan romanticus Nicolaas Klei weliswaar ooit opgewonden raakte, maar die wel een uitgebreide gebruiksaanwijzing hebben en die alleen bestaansrecht kunnen claimen wanneer bij de verwerking ervan alle kaarten op kwaliteit gezet worden. Voor Wine Society is technisch geneuzel over die wijnen – Plaimont maakt er tientallen – echter geen prioritair aandachtspunt. De vraag die er werkelijk toe doet is deze: hoe was het gesteld met de Beleving? Was Le Faîte een beetje fête?

Krasse knarren en VIP’s

Ja, het was een feestje. Ondanks een paar schoonheidfoutjes. De parrains van dit jaar waren alvast twee persoonlijkheden van de buitencategorie: Pim Nolen, medeoprichter van DGS en André Dubosc, de man die Plaimont heeft grootgemaakt. Een soort Stadler & Waldorf, de twee krasse knarren uit de Muppet Show. Met de aantekening dat Pim Nolen, ondanks zijn pensionering sinds afgelopen jaar weer medeaandeelhouder, er tegenwoordig bijloopt als een ware Adonis. Dit echter geheel en al terzijde.

Over de Nederlandse genodigden, naast het contingent van Plaimont zelf, hadden ze bij DGS goed nagedacht. Want zeg nu zelf, hoe vaak zie je zelfstandige wijnwinkeliers uit Eemnes of Middelburg en inkoopster Alexandra Pouderoijen van Jumbo bij elkaar? Of zowel de huisbankier van Delta Wines (waaronder DGS valt) en de Hoofdredacteur van Perswijn – een man die gewoonlijk toch niet graag vroeg uit bed komt voor een proeverijtje dat zich buiten zijn eigen proefkelder afspeelt – in een en dezelfde jury?Het zegt wel iets over DGS dat mensen van zulke uiteenlopende pluimage op maandagochtend keiharde tanninemonsters en wel erg levendige witte komen proeven waarbij het ‘lekker’ in dit prille stadium van vat- of tankmonster nog ver te zoeken is. Wijnen die, ook wanneer ze wat rijper zijn, een mens doen verlangen naar vette en hartige zaken. Daarmee zijn we bij het belangrijkste punt aangekomen, het eten.

Où est le foie?

De ‘Faîtiviteiten’ begonnen al op zondagavond met een warme maaltijd voor de buitenlandse gasten in restaurant De Prins van Terbregge in de periferie van Rotterdam. Een in menig opzicht apart etablissement, zo veel mogen we wel zeggen. Waar wijlen koning Boudewijn der Belgen, le roi triste, vanaf de muur op je neerkijkt. Blijkt dat de eigenaar ooit in Brussel op school heeft gezeten. Een wijngek trouwens die, schrik niet, zo’n 200 wijnen per glas aanbiedt!

Als Master of Lunch letten we natuurlijk vooral op de gastronomische verrichtingen. Foie gras, toch het signatuurproduct van Gascogne en de Sud-Ouest in het algemeen, ontbrak helaas jammerlijk, maar dat werd enigszins gecompenseerd door een weliswaar klein maar fijn mondvermaakje waarin serieuze truffel verwerkt was. En door aantrekkelijke jongedames in de bediening die snel begrepen dat ze ons niet telkens hoefden te vragen of ze mochten bijschenken. Inderdaad, zo zien we dat graag.Het eten? Mwa. Wat doen bolletjes ijs bij hartige onderdelen van het varken? Aparte combinatie, zeggen we dan. Zeker omdat er rode wijn bij geschonken werd. Ook apart is dat er kruidenboter gebracht werd, hoewel mijn charmante tafelbuurvrouw Clara van Otterloo, werkzaam bij Deltadochter Coenecoop, toch echt om gewone boter gevraagd had. Maar wat klagen we? De Château de Sabazan 1998 was geweldig. Een prachtig gerijpte Saint-Mont die het tegen cru’s uit de Médoc kan opnemen. Mits blind geserveerd.

Amazing stroopwafel

In Gouda kregen we na de proeverij dan eindelijk de langverwachte foie. Van eend, want Gouda is geen Gers. De verhouding brood-foie had iets meer in het voordeel van de foie mogen zijn, maar daar zeuren we verder niet over. Te meer omdat de lunch, ondanks de sfeervolle gewelfruimte onder in het stadhuis, die naam nauwelijks waardig mocht zijn.

Om te beginnen was het een zogeheten staande lunch, met zelf opscheppen. Staand eten dient in onze optiek beperkt te blijven tot het nuttigen van mondvermaakjes bij het aperitief. Een lunch dient daarentegen zittend uitgevoerd te worden. Met bediening. En met decente gerechten op het bord. Kantinevoedsel uit grote bakken verdient dat predicaat niet. Hoe je een Faîtemaal moet aanpakken hebben ze in Frankrijk toch beter begrepen. Zo’n kale salle des fêtes neem je dan voor lief. Alleen krijg je daar dan weer geen fijne Goudse stroopwafel bij de ochtendkoffie aangereikt door niemand minder dan CEO Joris Snelten!

Kortom, het was een heugelijk evenement dat volop stof tot nadenken bood. Met een stevige Franse toets, maar in essentie Hollands. Zeer Hollands.