Donderdag 20 en vrijdag 21 augustus j.l. vond in Maarn wederom de Wijnkeuring der Lage Landen plaats. 155 wijnen die door de ambtelijke keuring in Neustadt (Duitsland) waren gekomen, werden geproefd en beoordeeld door vier teams van vooral Nederlandse en een paar Belgische wijnprofessionals.
Medailles
Zoals altijd werd er beoordeeld volgens het proefformulier van de OIV (Organisation Internationale de la Vigne et du Vin), dat scores voortbrengt op de schaal van 100 punten. In Nederland kiest men vooralsnog voor de minimale normen van de OIV voor medailles, hetgeen voor een jong wijnland als Nederland begrijpelijk is:
– 80-81 punten: bronzen medaille
– 82-84 punten: zilveren medaille
– 85-92 punten: gouden medaille
– 92-100 punten: groot gouden medailleDaarbij krijgen wijnen die 75 punten of meer behalen, maar geen brons verdienen, een zogenaamd WIN-keurzegel van het Wijninstituut Nederland, organisator van de keuring samen met het Wijngaardeniersgilde Nederland, en ondersteund door de Stichting Wijnonderwijs Nederland (SWON).
Stijgende lijn
Van de 155 wijnen kreeg 88% een keurzegel of een medaille, hetgeen de toename van de algemene kwaliteit van ingezonden wijnen benadrukt. Ook in 2014 lag dat percentage op 88%, maar met vooral wijnen uit 2014 en 2013 – toch geen gemakkelijke jaren – op de tafel, mag dat nog steeds als een stijgende lijn worden gezien, naar mijn mening.Uiteindelijk behaalden 54 wijnen een medaille, wat overeen komt met 35% van alle inzendingen. Dit lijkt wellicht aan de hoge kant, maar met 80 als drempel voor brons en met slechts 2 gouden en 17 zilveren medailles, valt dat wel mee. U moet het, denk ik, zo zien: eenderde van alle ingezonden wijnen zit op 80 tot 82 punten in een internationale vergelijking. Dat lijkt me niet incorrect. Voor de volledigheid, 85% van de medaille winnende wijnen is wit, 15% rood (één rosé won brons).
Goud voor België
Sinds een paar jaar worden ook Belgische wijnen ingezonden, eigenlijk nog veel te weinig voor een titel als Wijnkeuring van de Lage Landen, maar het begin is er. En het moet niet alleen worden opgemerkt dat de Belgische wijnen relatief beter scoorden dan de Nederlandse, ook viel direct op dat alle Belgische medaillewinnende wijnen gemaakt zijn van klassieke druivenrassen, met chardonnay in de uitblinkende hoofdrol. De grote winnaar van de keuring, Domein Crutzberg uit Sint-Martens-Voeren in de Voerstreek (zie foto boven), won een keer goud (Crutzberg Brut Nature), tweemaal zilver (Chardonnay en Chardonnay Barrique) en een keer brons (Crutzberg Sec). En alle wijnen zijn gebaseerd op chardonnay, aangevuld in de mousserende wijnen met wat pinot noir.Ook de tweede gouden medaille ging naar een Chardonnay en wel die van Wijndomein Kitsberg in Heers, gelegen in de Haspengouw. Die wijn deed menigeen denken aan een goede witte Bourgogne, ook mijzelf. Ook Domein Pietershof uit Teuven overtuigde met een Chardonnay en een Pinot Blanc.
Zilver van Noord naar Zuid
Onder de Nederlandse wijnbedrijven scoorde Betuws Wijndomein (Erichem, Gelderland), Wijndomein De Planck (Slenaken, Limburg) en Wijngaard Sint-Martinus te Roth bij Vijlen, Limburg, zie foto) als vanouds goed, net als Wijngaard Maronesse (Marknesse, Flevoland), Wijnboerderij ’t Heekenbroek (Drempt, Gelderland), Wijngaard Hesselink (Henxel, Gelderland) en Wijngoed Montferland (Gendringen, Gelderland).
Een verrassing voor mij was Amsteltuin (Noord-Holland) met dubbel zilver, ondermeer voor hun witte blend Souvignier Adriana 2014, van souvignier gris en johanniter. Maar dé surprise is wat mij betreft Wijngaard Ol Diek uit Nieuwolda (Groningen), met eveneens tweemaal zilver – ondermeer voor hun goede Souvignier Gris 2014 – en eenmaal brons.Gaat er dan niets boven Groningen, ook niet in de Nederlandse wijnbouw? Dit jaar niet, tenminste wat betreft succes met wijnen van zogenaamde nieuwe rassen met verhoogde schimmelresistentie. Twee Limburgse domeinen toonden nog eens aan dat men niet alleen in België, maar ook in Nederland en zeker in Limburg, heel succesvol kan zijn met klassieke variëteiten. Landgoed Overst Voerendaal bij Nuth (Limburg) kreeg ook tweemaal zilver, voor hun Pinot Gris en hun Müller-Thurgau, en Wijngoed Raarberg bij Maastricht ontving zilver voor hun Brut van chardonnay.
Klassiek versus PiWi
Het is logisch en niet meer dan fair je af te vragen waarom de Chardonnays er zo goed uitkwamen. Heeft het te maken met de meer vertrouwde smaak van Chardonnay met wat hout? Met andere woorden, moeten we wennen aan de soms nog aparte geuren en smaken van nieuwe rassen? Of heeft chardonnay intrinsiek grotere kwaliteiten dan de vooral buiten Limburg zo populaire PiWi’s (Pilzwiderstandsfähige Rebsorten)? De wijnen daarvan worden weliswaar steeds beter, maar het is onduidelijk of dat niet alleen aan de toegenomen kennis van wijngaard en vinificatie van de Nederlandse wijnboeren ligt.Ongetwijfeld zullen er mensen zijn die vinden dat er geen nadruk moet worden gelegd op de variëteiten waarvan de wijnen gemaakt zijn. Maar ten eerste doen de wijnboeren – zowel zij die met klassieke rassen als zij die met PiWi’s werken – dat zelf, om diverse, soms wat oneigenlijke redenen. En hoe kán men daaraan voorbij gaan, gezien de resultaten van diverse proeverijen zoals die een paar jaar geleden bij Perswijn, en ook deze keuring? Helemaal indien men beseft dat de wellicht beste Nederlandse en Belgische producenten van wijnen van klassieke vitis vinifera-rassen nog steeds niet meedoen?Ik wil dan ook meteen een oproep doen aan mensen als Mathieu Hulst en Jules Nijst, en aan afwezige Belgische toppers: stuur jullie wijnen in en maak van de Wijnkeuring van de Lage Landen een ware Nederland-België, met alle bijbehorende verschillen van inzichten en cultuur. Ze horen daar thuis, geen excuses meer;-)
Voor de volledige uitslag van de Wijnkeuring van de Lage Landen 2015, klik hier (PDF).
