Au, dat komt hard aan! Zondag 11 mei is Laurence Faller plotseling overleden. Op 47-jarige leeftijd, aan een hartstilstand. Laurence, moeder van twee kinderen, was de wijnmaakster van het vermaarde Domaine Weinbach in Kayersberg, een van de beste bedrijven in de Elzas.
Met haar onverwoestbare moeder Colette en oudere zus Catherine, alias Cathy, vormde ze een in de wijnwereld uniek trio dat Weinbach tot een matriarchaal wijngoed bij uitstek maakte. En belangrijker nog, Laurence Faller beheerste haar metier tot in de puntjes. Een zware slag daarom voor de hele Elzas en voor wijnliefhebbers wereldwijd.
Vrouwen van kaliber
Om iemand te herdenken kun je je eventueel beperken tot de feiten. In het geval van Laurence dat ze opgeleid was als oenologe met een grote scheikundige kennis, dat ze stage liep in ondermeer Californië, diverse talen sprak, wijnen maakte met een enorme minerale expressie die naar Elzasnormen aan de droge kant waren, dat ze zonder daar veel ruchtbaarheid aan te geven biologisch(-dynamisch) werkte, enzovoort. Allemaal waar, maar liever haal ik als eerbetoon mijn herinneringen op aan mijn allereerste bezoek dat ik ooit aan Domaine Weinbach bracht. Met daarin een hoofdrol voor diezelfde Laurence. Nooit zal ik dat eerste bezoek aan de dames Faller vergeten. Ik had er bewust jaren naar toe geleefd, want een ontmoeting met drie vrouwen van dit kaliber – je mag ze rustig wereldwijven noemen – is natuurlijk niet niks. Al helemaal niet wanneer die ook nog eens wijnen produceren waar zelfs de grootste scepticus als het om de Elzas gaat zich gewonnen moet geven. Je moet er alleen de juiste mate van rijpheid voor bezitten om zo’n ervaring ten volle te kunnen waarderen. Via het CIVA was alles keurig geregeld: proeverij om 11 uur ’s morgens, gevolgd door een informele middagmaaltijd op het wijngoed zelf. Met het inzicht van nu had ik eigenlijk ook wel graag een kijkje genomen in de wijngaarden, maar die schade heb ik later kunnen inhalen. Een deel van die wijngaarden, de Clos des Capucins, ligt pal rond het wijngoed zelf. En van daar uit zie je de Schlossberg waar de magnifieke grands crus vandaan komen.
“Vraiment impressioné”
Het begon met plaatsnemen in een van die merkwaardige 19e-eeuwse proefkamertjes die bijgedragen hebben aan de mythische status van het bedrijf. Cathy, de brunette met de ogen van Sophia Loren, ontfermde zich over mij. Af en toe brak moeder Colette in, aangezien een charmante chaos het handelsmerk is van de dames, al sinds jaren. Want wie er ook aanbelde, iedereen kreeg te proeven. Met of zonder introductie. Wat soms wel eens tot verwarring leidde wie nu welke fles in welke volgorde had. Maar kom aan, authentieker en hartelijker kun je het niet krijgen. Cathy dus, met die ogen van Sophia Loren. Blijf daar als man maar eens onbevangen bij. Nu is een zekere afleidingsfactor bij het proeven van de wijnen van Weinbach geen ramp, want ze zijn gewoon ongelooflijk goed. In feite alles onder controle dus. Nou ja, min of meer.En toen verscheen daar opeens Laurence, de blonde van de twee zusters. Net terug uit de wijngaard die ik zo graag samen met haar bekeken zou hebben. Ze kwam zo dicht bij me zitten dat er geen sprake meer kon zijn van ‘distinctie is distantie’. En al helemaal niet meer van een zogenaamd objectieve beoordeling van haar wijnen. Dat mysterieuze glimlachje met die opgekrulde mondhoeken alleen al! En dan die vraag: “Eh bien, Monsieur Van Heusden, est-ce que vous aimez mes vins?” Slechts één antwoord mogelijk natuurlijk: “Bien sûr, madame, je suis vraiment impressioné!” Het glimlachje werd toen een brede smile. Monsieur Van Heusden had het op dat moment al warm vanwege Cathy en dat werd er niet beter op. Maar liever dat dan de klinische kilheid van zielenpieten die zich genoodzaakt voelen om wijn onder laboratoriumcondities te beoordelen.
Om nooit te vergeten
Monsieur Van Heusden werd vervolgens uitgenodigd om te blijven lunchen. Uiteraard aan de keukentafel, zoals je dat in de klassiek romantische wijnverhalen altijd leest. Laurence had voor de gelegenheid een slakkensoepje klaargemaakt, zo liet ze weten. Althans, zo herinner ik het me ten minste. Het kan ook door sterrenrestaurant Le Chambard, op een steenworp afstand van het wijngoed aan de ingang van Kaysersberg, geleverd zijn. Zo smaakte het namelijk. Maar wat doet het er ook toe? Beleving, daar gaat het om! Het smaakte in ieder geval erg goed, net als de rest van die lunch. Te meer omdat Monsieur van Heusden te drinken mocht kezen wat hij maar wilde. Uit flessen in een uitnodigende, want rijkelijk gevulde koelkast van Amerikaans formaat vol flessen. Een lunch om nooit te vergeten. Toen het zachtjes aan tijd werd voor de volgende afspraak, moest Monsieur Van Heusden eerst even laten weten wat hij graag in zijn doosje voor thuis wilde meenemen. Anders mocht hij niet weg. Goddank heb ik toen ook om een Cuvée Laurence gevraagd. En gekregen.Merci, Laurence. Om nooit te vergeten.
