Maandag 14 september 2009 zal immer te boek staan als een treurige dag. Een dag waarop twee mensen, die in mijn jeugd en in die van vele anderen op een of andere manier een inspiratie zijn geweest, ons te vroeg zijn ontvallen: acteur Patrick Swayze en TV-kok Keith Floyd. En waar anderen waarschijnlijk vooral stil staan bij Swayze’s oeuvre, met hitfilms als Dirty Dancing en Ghost, denk ik alsmaar aan Floyd: “Right Clive, a big fat close up on that please, while I have a slurp”.
Maandag 14 september 2009 zal immer te boek staan als een treurige dag. Een dag waarop twee mensen, die in mijn jeugd en in die van vele anderen op een of andere manier een inspiratie zijn geweest, ons te vroeg zijn ontvallen: acteur Patrick Swayze en TV-kok Keith Floyd. En waar anderen waarschijnlijk vooral stil staan bij Swayze’s oeuvre, met hitfilms als Dirty Dancing en Ghost, denk ik alsmaar aan Floyd: “Right Clive, a big fat close up on that please, while I have a slurp”.
Keith Floyd (geboren 28 december 1943) was de eerste echt beroemde TV-kok, hoewel hij ook een hele rits aan restaurants heeft gehad in Engeland en daarbuiten. Met zijn flamboyante stijl van koken op TV, rijkelijk beïnvloed door zijn stevige inname van wijn en andere alcoholica, zette hij een totaal nieuw concept neer en maakte hij de weg vrij voor velen na hem, zoals Rick Stein en Jamie Oliver. Floyd kookte zelden in een studio, maar was vrijwel altijd ‘op locatie’. Die locaties varieerden van trawlers op de Noordzee tot het plein van Siena en plekken vele malen exotischer dan dat. Floyd’s kachel was meestal niet meer dan een veredeld kampeergasstel, maar meer had hij niet nodig, buiten een ruim glas lokale wijn dan. Alles draaide om wat er in de pan zat namelijk, hetgeen Floyd dan ook immer duidelijk maakte aan zijn cameraman Clive. Maar toch ook weer om Floyd zelf, zeker wanneer hij weer eens een lofzang hield op een tongschar of een eendenlever. Dan was het standaard: “Back to me, Clive”.
Van al zijn TV-series en bijbehorende boeken, beginnend in 1984 met “Floyd on Fish”, zal “Floyd on France” mij het meest bij blijven, met legendarische scènes als het bakken van de perfecte omelet aux cèpes in de Périgord bij de familie Moulin. Ook een scène uit ‘Floyd on Italy’ uit 1994 staat in mijn geheugen gegrift en is sprekend voor de onnavolgbare Keith Floyd. Op de prachtige Piazza del Campo van Siena staat hij, in de regen, klaar om ossobuco te maken, wanneer blijkt dat er geen wijn is. Floyd gaat over de rooie tegen zijn team en dreigt te stoppen als er niet heel snel voor rode wijn wordt gezorgd. Het is 8.00 uur ‘s ochtends!
Die zucht naar drank heeft hem in zijn carrière en privéleven flink parten gespeeld natuurlijk; mede daardoor (en door zijn vele reizen) versleet hij vier vrouwen en liepen zijn restaurantzaken vrijwel altijd verkeerd af. En ook zijn werkgever en ontdekker, de BBC in de persoon van David Pritchard, voelde zich genoodzaakt om halverwege de jaren ’90 van hem te scheiden.
De laatste tien jaren was Floyd meer in het nieuws vanwege zijn door excessief drankgebruik bepaalde gedrag dan door zijn kookprogramma’s en -boeken. Begin 2009 werd bij Floyd darmkanker geconstateerd, maar hij voelde zich op de dag van zijn dood naar eigen zeggen in goede vorm: “I haven’t felt this well for ages”. Geheel in stijl had hij het er bij zijn laatste lunch (long and liquid) nog even goed van genomen: eerst Champagnecocktails, daarna oesters met potted shrimps en toast, naar binnen begeleid door wat Pouilly-Vinzelles 2006. En als hoofdgerecht rode patrijs met enkele glazen Côtes du Rhône “Nature Perrin” 2007 van Perrin & Fils, gevolgd door een gelei van perencider. Met een paar sigaretjes tussendoor uiteraard. Inspirerend en overdadig…
Op internet zijn vele reacties op het overlijden van Keith Floyd terug te vinden, ondermeer van alle belangrijke chefs in Engeland. Over één ding zijn ze het allemaal eens: “He lived life to the fullest”.
Lars Daniëls MV.
