René van Heusden zucht en steunt. Hij snapt best dat importeurs en vertegenwoordigers hun communicatie kracht willen bijzetten met een lunch, en dan niet van het slag lauw-kroketje-beker-karnemelk, maar zoveel en zo vaak? Met zoveel interessante leden van de WineSociety? Het wordt de Master of Lunch bijna teveel. Bijna.
Wijn is bedoeld om te genieten bij een mooie maaltijd. Zie alle toestanden rond ‘wijn-spijs’. Je moet daar alleen niet te veel over ouwehoeren, maar gewoon het avontuur aangaan. Vandaar dat een serieuze wijnschrijver zijn tijd niet verdoet met het bewonderen van stalen tanks, houten vaten en bottellijnen, maar zich zo veel als maar mogelijk dient op te houden in gunstig bekendstaande eetgelegenheden. Verstandige importeurs en promotoren van het edele product wijn beseffen daarom maar al te goed dat een fijne warme middagmaaltijd voor een oneindig veel effectievere communicatie van een Boodschap zorgt dan persmappen. Toegegeven, dat frequente lunchen is natuurlijk zwaar werk, maar iemand moet het doen. De afgelopen paar weken was het behoorlijk druk met partijtjes in het betere soort etablissementen, maar niemand zal ons over deze werkdruk horen klagen.
I like to be at the top, zo wist Euan MacKay ons te melden aan het begin van een proeverij met Vintage ports van Graham’s op de bovenste verdieping van het Amsterdamse Okura Hotel. MacKay is een van de meest sympathieke exportmanagers die wij kennen, in dienst van de Symington Group. Dat is een club die niet alleen weet hoe je fijne wijnen moet maken, maar ook perfect weet hoe je een boodschap dienaangaande moet communiceren. Net als importeur Verbunt. Met prachtige wijnen, een passende locatie en een decente lunch. We herinneren ons nog die onwaarschijnlijk mooie Vintages ’63 en ’45 in Parkheuvel van een paar jaar geleden. Ditmaal was Le Ciel Bleu de passende toplocatie (letterlijk) voor de presentatie van twee primeurs, te weten de piepjonge, magistrale Vintage 2007 en de prestigieuze nieuwe tafelwijn Vesuvio 2007, het geheel uiteraard omlijst met een fijne middagmaaltijd in voornoemde Amsterdamse eetgelegenheid. En o ja, we kregen ter leringhe ende vermaeck ook nog een hele serie oudere Vintages van Graham. Met een allemachtig lekkere ’94 als absolute topper. Nog een sterk punt: het aantal gepatenteerde nitwits was verwaarloosbaar. Kortom, een partijtje op hoog niveau. Jammer alleen dat je van de anti-genotpolitie tegenwoordig nergens meer een beschaafde sigaar mag savoureren. Want o, wat was dit een mooie gelegenheid geweest om er eentje op te steken in het gezelschap van super hedonist Peter van Houtert, die namens Verbunt het partijtje leidde. Champagne mocht gelukkig nog wel.
Nog meer champagne. Een dag later waren we te gast bij Vermeer, eveneens te Amsterdam. En wel op uitnodiging van Stéphanie Dumoulin van het Informatiebureau voor Champagne. Ook in dit geval diende een boodschap gecommuniceerd te worden. Stéphanie gebruikt daarvoor graag educatieve lunches aan de chef’s table in de keuken van Chris Naylor, wat een briljant concept is. Zo zien wij dat graag. Want die Naylor kookt heel aangenaam – Michelin, schaam u diep voor uw faux pas door die man zijn ster te hebben ontnomen -, terwijl mannen als herkenbaar van gereformeerde origine zijnde sommelier Simon Veltman en de super enthousiaste en enthousiasmerende maître Niek Beute even fantastische schenkers zijn. Een plezier om dat soort mannen aan tafel te hebben. En pas op, we spreken hier uit een rijke ervaring van jaren. Wat was de boodschap? Eerder was dat Secs & the City met zoetjes for ladies only. Nu was het thema Heerlijk Eerlijk. Dus mochten er nu ook heren bij zijn. Echt veel nieuws geleerd hebben we niet, wel heel veel positieve bevestiging gevonden. Kort samengevat: drink eens wat meer beschaafde champagne aan tafel. Alleen hadden we nog wel een paar uur langer willen doorgaan dan slechts tot 3 uur. Kort maar heftig zullen we dan maar zeggen, te meer daar we naast de uiterst bijdehante Noële Ruitenberg, Nederlands eerste Champagne Ambassadeur aller tijden, mochten zitten. Een wereldwijf. Wat kan een heer zich dan nog meer wensen? Hooguit een kalmeringstabletje, in te nemen met champagne.
We togen wederom naar Amsterdam voor de start van de Rallye des Restaurateurs, georganiseerd door Bourgognespecialist Ron Sanders en zijn zoons Eric Paul en Thierry van Sanders Wijnimport. Sanders is weliswaar gevestigd in Leiden, maar de start van de rally vond toepasselijk plaats bij Le Garage van Joop Braakhekke die onderweg een fijne onderscheiding in de Champagne kreeg. We zullen daarover nader berichten in Perswijn nr. 5, maar wat nu toch wel wetenswaardig is, is dat restaurateurs niet de gewoonte hebben om ook maar enigerlei proefnotitie te maken. Wel blijken ze meesters zijn in het beoordelen van de verteerbaarheid van wat ze ‘proeven’. Gelukkig waren er ook een paar dames mee, onder wie Anjo de Bont (De Moerbei, Warmond) en Sjanie de Geus (De Watergeus, Noorden), om af en toe een matigende invloed op het gedrag en taalgebruik van de ‘heren’ restaurateurs uitoefenen. Geen overbodige luxe, zo bleek.
Niet mee met de rally naar de Bourgogne waren onze favoriete restaurateurs Jacob Jan Boerma en Kim Veldman van De Leest in Vaassen. Maar, om met ervaringsdeskundige in handspel Diego Armando Maradonna te spreken, de hand Gods leidde ons er recentelijk heen om toch even spontaan de lunch te genieten. Op eigen kosten! Wel, dat was weer een weergaloos feestje. JJB kookt nu eenmaal geweldig, met steeds meer precisie en finesse. Hij doet ons telkens denken aan wijnmaker Jean-Marie Guffens. Uitgesproken in zijn opvattingen, maar een meester in zijn metier. Wij houden trouwens van chefs die er geen geheim van maken voluit voor drie sterren te gaan. En al zou Kim je alleen maar water schenken, dan zou dat toch nog als nectar smaken. Dat is geen kwestie van louter perceptie, want Kim is niet alleen zelf een buitengewoon spannende verschijning, maar ook haar schenkkunst is spannend. Ga daar nu dus snel eens lunchen! Of dineren. Of allebei. Het zal je bijblijven.
En dan tot slot nog een werkbezoek aan De Librije van de familie Boer voor de presentatie van een serie Nederlandse wijnen met de naam Kus van Thérèse. We zinspeelden hier al op in de vorige editie van deze veelgelezen rubriek. Thérèse is in menig opzicht een fenomeen, net als haar kokende wederhelft Jonnie. Twee rasondernemers met een feilloos gevoel voor kwaliteit én publiciteit. De gemeente Zwolle zou het Broerenkerkplein daarom beter kunnen omdopen in Boerentempelplein, maar dit terzijde. Die wijnen dus. Die zijn ontwikkeld door het nog piepjonge Wijngoed Gelders Laren dat voor de druiven zorgde, Wijnmakerij Hof van Twente die de vinificatie deed en De Librije die naar wijnen uit de omgeving zocht die .zouden kunnen aansluiten bij keuken. Een en ander resulteerde in een serie van vier wijnen: de droge witte Cabernet Blanc en Solaris, de Regent rosé en een zoete Solaris, gebotteld in opmerkelijke designflessen. Een rode is nog in de maak. Ben Pon, zelf wijnboer in het Californische Monterey, had de eer het eerste glas te mogen heffen met de naamgeefster. Ook was hij zo attent geweest om voor een decente rode wijn te zorgen zoals die in Nederland voorlopig niet gemaakt zal worden. Van de eerste oogst 2008 Kus van Thérèse zijn overigens maar een paar honderd flessen beschikbaar. Ze zijn zeker naar Nederlandse maatstaven heel geslaagd en uitsluitend verkrijgbaar in de winkel van de Librije of in het restaurant zelf. Over de prijs van dit alles zullen we het maar niet hebben. Laten we het er maar op houden dat het hier om echte verzamelaaritems gaat. Welke we het lekkerst vonden? Tja umme, schrik niet,….de rosé! Met een functioneel restzoetje nog wel. En wat we daarbij aten? Tartaar van kalfsbil met spekbokking en bouillon van zure bom. Boerenkost zoals je die thuis niet zou kunnen klaarmaken. Soms is hard werken zo erg nog niet.
René van Heusden ML
Op de foto, van boven naar beneden: Euan MacKay, Stéphanie Dumoulin, Noële Ruitenberg, Joop Braakhekke, Jacob Jan Boerma en Kim Veldman, Anjo de Bont en Sjanie de Geus, Thérèse Boer, Jonnie Boer.
