Wijn proeven is helemaal niet eenvoudig, ontdekt Eddy Gravemaker. En dan laten we het organoleptische aspect nog buiten beschouwing: om een eigenaar van een château in Graves te bewegen de kurk van een fles te trekken voor een stel bezoekende Hollanders, dát is pas een uitdaging.
Wijn proeven is helemaal niet eenvoudig, ontdekt Eddy Gravemaker. En dan blijft het organoleptische aspect volledig buiten beschouwing: om een eigenaar van een château in Graves te bewegen de kurk van een fles te trekken voor een stel bezoekende Hollanders: dát is pas een uitdaging.
Mijn vriend Paul, een echte Bordeaux connaisseur, belde me deze week of ik met hem mee wilde gaan. Hij ging wijn kopen in Graves bij Château d’Ardennes. In 2002 kocht hij hun rode 2000 en die was hem zeer goed bevallen. Ik kende het wijnhuis niet, maar proeven en eventueel wijn kopen vind ik altijd leuk. Na ongeveer drie kwartier rijden arriveerden we in Graves bij Chateau d’Ardennes. Nou ja, château: een oude loods.
We vonden de ingang pas nadat we drie keer om het gebouw hadden gereden. Binnen kwam de eigenares ons tegemoet. Een oude chagrijnige tang, was mijn eerste indruk. Paul stelde mij voor als een wijnkenner en vroeg of we misschien hun rode en witte wijnen mochten proeven. Non, non, daar kon ze niet aan beginnen. Mijn vriend Paul, een rasechte zakenman, geeft echter niet snel op. “Mijnheer Gravemaker schrijft soms artikeltjes voor een Nederlands wijntijdschrift,” probeerde hij. De kasteeldame bleef onverbiddelijk. “Non, aaahhh non! U kunt hier wijn kopen en niet proeven.” Voor mij was het inmiddels duidelijk. Zelfs als Paul mij had voorgesteld als hoofdredacteur van de Wine Spectator, de halfbroer van Robert Parker en de toyboy van Jancis Robinson vertegenwoordigd in één persoon, ook dan was de kurk op de fles gebleven.
Terwijl mevrouw de bestelling van Paul bij elkaar zocht, kwam mijnheer de schuur binnen. Er werden handen geschud en Paul stelde mij wederom voor als wijnkenner die graag hun wijnen wilde proeven. Zonder een woord te zeggen trok hij een fles witte Graves open. Het goudgele vocht zat nog niet koud in het glas of mevrouw kwam terug met de bestelling. “Waarom heb jij die fles geopend,” beet ze haar man toe, terwijl zij de fles uit zijn handen trok. “Wat vinden de heren van de wijn?“ snauwde ze naar ons. “Gaat wel, niet echt bijzonder,” was het eerste wat me te binnen schoot, terwijl ik amper de tijd had gehad om de wijn te proeven. Dat was het definitieve einde van onze kortstondige ‘vriendschap’.
Paul rekende € 950,- af voor 75 flessen. Op dit bedrag kreeg hij spontaan maar liefst € 1,50 korting. Bovendien kreeg hij als klap op de vuurpijl de aangebroken fles wit mee.
We zaten nog na te lachen in de auto toen we door twee motoragenten werden aangehouden. Of we soms gedronken hadden. “Nee agent, helemaal niets,” zei Paul, met de open fles Graves nog in zijn hand. We mochten doorrijden. Rare jongens en meisjes daar in Graves.
Dat de marketing en public relations bij Château d’Ardennes inderdaad niet helemaal in orde zijn, bleek wel uit het feit dat het topjaar 2000 nog steeds niet is uitverkocht. En dat met de redelijke prijs van € 12,50. Château d’Ardennes maakt volgens de Guide Hachette een prima rode Graves. De jaargangen 2000, 2001, 2002, 2003 en 2005 krijgen één ster en de 2004 zelfs twee. Verwacht van mij geen proefnotities deze keer. Ik heb de wijn niet geproefd, zoals uit bovenstaande duidelijk zal zijn.
Meer info: http://www.chateau-ardennes.com/
Eddy Gravemaker
