"We lezen het in de pers, we horen het in de wandelgangen : Alsace wijnen worden steeds zoeter . Vins d’Alsace vindt het tijd om een eind te maken aan deze eenzijdige berichtgeving, die bovendien de consument op het verkeerde been zet." Aldus de aanhef van een uitnodiging tot het bijwonen van een debat over de smaak van Elzaswijnen. Boodschap: er is helemaal niks aan de hand en de wijnen zijn droog. Nou ja, min of meer.
Waar heeft uw Hendrik Boom dit soort dwaze prietpraat eerder gehoord? Die Elzaswijnen verkopen kennelijk niet zo lekker. Hoe dat komt? Volgens de betrokkenen is het is weer eens de schuld van ‘de pers’ die ‘de consument’ op het verkeerde been zet. Een klassiek voorbeeld van een goedkope samenzweringstheorie en tegelijk ook van een typisch Franse reactie: de boze buitenwereld heeft het allemaal weer gedaan, maar eens een keer zelfkritisch in de spiegel kijken is er niet bij. Spijtig genoeg weet men bij Vins d’Alsace ook niet aan te geven waarom ‘de pers’ de Elzas zonodig in een ongunstig daglicht zou willen stellen. Als er één wijnstreek op een overvloed aan krediet kan rekenen, is het juist de Elzas wel. Ondanks een overmaat aan matige wijnen. (Wat die kwaliteitsproblemen betreft: men leze er maar eens de gespecialiseerde Franse pers op na! Komt het commentaar ook een van een ander.) Het voor iedereen waarneembare fenomeen restsuiker – dat op zichzelf nog geen reden is voor een negatief waardeoordeel – is ten dele nauw met die matige basiskwaliteit verbonden. Immers, restsuiker in wijn kan het natuurlijke gevolg zijn van zeer rijpe, suikerrijke druiven of een kunstgreep om wijnen van onrijpe, suikerarme druiven mee te maskeren. En ja, van onrijpe druiven hebben ze in de Elzas nogal eens last, gelet op de torenhoge opbrengsten die ze daar nog steeds heel normaal vinden. Over de restsuiker in wijnen van producenten als Deiss over Zind-Humbrecht klagen we hier dus niet, maar ook de mensen van Vins d’Alsace zullen moeten toegeven dat dat werk allesbehalve droog is, zonder als Vendanges Tardives op de markt te komen. En zo zijn er nog wel een paar te noemen.
De Fanse grens voor droog (sec) ligt op 4 gram per liter, maar hoe veel Elzaswijnen blijven daaronder? Maar laten we in dezen een beetje rekkelijk zijn en de Elzassers een zelfde marge gunnen als de Duitsers, zo tot een gram of 10 als er maar een beetje fatsoenlijke zuren tegenover staan. Gaan de wijnen daar overheen, laten producenten dat dan eens op hun etiketten aangeven. Zij zelf zijn het namelijk die de consument willens en wetens op het verkeerde been zetten. Er wordt nu al jaren over gedilibereerd, maar concrete actie laat nog altijd op zich wachten. De Elzassers kunnen hun debat dus beter in eigen kring voeren dan in Nederland. Een wat genuanceerdere, eerlijker promotie kan al evenmin kwaad. Heel wat ‘ongemarkeerde’ wijnen zijn met de beste wil van de wereld niet droog te noemen, of men dat bij Vins d’Alsace dat nu leuk vindt of niet.
De spindokters in de Elzas voelen zich diep in hun hart kennelijk niet zo zeker van hun droge zaak, want in de uitnodiging voor het debat is al een opmerkelijke passage opgenomen: "Zijn het misschien alleen de wijnkenners die de ‘zoete mening’ hebben? En naar wat voor type wijn gaat de voorkeur van de huidige consument uit?" In vertaling komt dat neer op het volgende: Als het volk coca cola wil, dan maken wij wijn in de ‘style coca cola’. We noemen hem alleen Gewurztraminer of Pinot Gris. En zijn wij zodoende niet buitengewoon klantvriendelijk bezig? Wat zei men ooit in Jerez? Call it dry, make it sweet! We weten hoe dat verhaal is afgelopen. Elzassers, let op uw zaak. Get real.
Hendrik Boom
