Wat een bijzondere pasen dit jaar. Prachtig weer, zodat je met de familie kunt genieten van een ‘déjeuner sur l’herbe’. Met onze grote en ingewikkelde familie voelt het een beetje Italiaans. Allemaal buiten, rond een grote tafel, lekker eten, maar niet te moeilijk, met grootouders, kinderen en kleinkinderen. En natuurlijk met alles wat bij een grote familie hoort. Dat kan van alles zijn, veel plezier, maar soms ook ergernissen of pijnlijke situaties. Dat hoort er bij.
Een van de leukste dingen is het ophalen van herinneringen aan lang vervlogen tijden. Niet toevallig natuurlijk ook op wijngebied. Aan de jaren op de studentenflat, waarbij we de muren beplakten met afgeweekte wijnetiketten –het begin van de wijnliefde, meer dan veertig jaar geleden. Achteraf was het niet best wat we dronken. Zo ‘genoten’ we van een Bordeaux onder de naam ‘Réserve du Palais Gallien’, van Albert Heijn, destijds voor een spotprijs verkocht, ongetwijfeld. Een wijn die al lang niet meer bestaat. Van onze tripjes naar Parijs namen we Sidi Brahim mee terug, een Marokkaanse wijn die werd geschonken bij de couscous de we aten in een restaurantje in de buurt van de Rue Mouffetard. Meer konden we ons als studenten niet veroorloven. Helemaal niet erg. Dat is de romantiek van het studentenleven.
Het is goed om te beseffen dat bijna iedereen begint met het drinken van soepele wijnen, tegenwoordig vaak ook nog met het nodige restzoet. Dat is vooral belangrijk als je –in ons geval- een hele serie wijnen proeft uit een streek als Apulië, waar volle en diepe rode wijnen worden gemaakt met niet zelden zo’n 10 gram restsuiker of meer. Dat zijn typisch ook de hardlopers in een wijnassortiment. Apulië is overigens maar een voorbeeld.
Dat is de realiteit. Ónze smaak heeft zich ontwikkeld naar droger, strenger, steviger en meer uitgesproken van karakter. We drinken daarmee soms wijnen die anderen niet lekker vinden, of te extreem. Dat is wat de Engelsen een ‘acquired taste’ noemen. Dat kan gaan in de richting van (licht) oxidatieve champagnes met een lange rijping. Of oude Bordeaux, gespeend van elk fruit. Tja, daar moet je van houden. Tegenwoordig moeten wijnen vooral ook ‘fruitig’ zijn.
Bottomline: laat iedereen vooral drinken wat hij/zij lekker vindt. En laten we hopen dat degenen die beginnen met soepele en licht zoetige rode wijnen hun smaak verder ontwikkelen, en ook ‘moeilijker’ wijnen gaan waarderen, droger en meer karaktervol. Uiteindelijk kan iedereen zich ontwikkelen tot een liefhebber. Op wat voor niveau dan ook, dat maakt niet uit. En elke wijnliefhebber erbij is pure winst, wat mij betreft.
Ronald de Groot
Vind jouw overpeinzingen altijd leuk en leerzaam.
Even muggenziften. Puglië is jouw NL vertaling voor Puglia?
Wikipedia geeft: “Apulië (Italiaans: Puglia) is een regio in Zuidoost-Italië, ten noordwesten van en inclusief de hak van de Laars van Italië, gelegen aan de Adriatische Zee (Kanaal van Otranto) en de Ionische Zee (onder andere Golf van Tarente) op ongeveer 80 kilometer van de kust van Albanië. Apulië is de meest oostelijke regio (landstreek) van Italië. De hoofdstad is Bari. In oktober 2009 had Apulië 4.083.050 inwoners.[1] De regio was onderverdeeld in vijf provincies. In 2008 is de zesde provincie een feit “Barletta-Andria-Trani”, de eerste provincie in Italië met drie hoofdsteden.”
Gr. Jacques van Boxtel
Bedankt Jacques. We hebben het aangepast!
Geniet vanavond bijvoorbeeld van een gerijpte diepe en minerale wijn die door een klant is terug gebracht omdat hij kurk zou hebben. De Bergerac van Gegoire Rousseau Domaine Coquelicot 100% vin naturel is dan ook iets ouder voor dit type wijn dan de meeste wijndrinkers gewend zijn « chant » is een wijn die normaal jong gedronken word deze 2011 was normaal gesproken al lang al op gelukkig heeft Gregoire nog wat van deze flessen in zijn chai gevonden, genieten voor de liefhebber. Mijn klant heeft de fles geruild voor een meer toegankelijkere wijn iedereen blij😉