Weet u het nog? Dat we een interieurverzorger/ster vroeger een werker/werkster noemden? Het is de inflatie van de naamgeving die hier toeslaat. Een verkoper werd een accountmanager. Want zonder ‘managers’ zou onze maatschappij niet kunnen functioneren. Écht niet. Of toch wel. Nou ja, iedereen weet inmiddels wel dat bedrijfstakken als zorg en onderwijs te gronde gaan aan managers. Een tandje minder mag dus ook wel. In de keuken kennen we natuurlijk de kok. En hoogste kok in de keuken is dan de chef-kok. Logisch toch? Blijkbaar niet, want tegenwoordig heb je dan ook nog de ‘executive chef’. Iemand die de baas is, maar geen pollepel meer aanraakt. Zoiets? Ook de benaming van degene die u of mij een glaasje wijn inschenkt, is in de loop der jaren flink veranderd. Vroeger was dat de waard of de kastelein. Die deden niet moeilijk, die schonken gewoon een simpel glaasje in, aan de toog. Maar dat was natuurlijk een al te eenvoudige benaming, dat kan zomaar niet. Dit kwam ter sprake omdat Johan Kragtwijk van Karel V door zijn gasten wel eens denigrerend wordt aangesproken als ‘obertje’. Niet aardig. Maar inderdaad, ober-kelner is dan weer zo’n ouderwetse benaming voor wijninschenker die we bijkans al weer vergeten zijn. Daarvoor in de plaats kwam de sommelier. Een chiquere naam voor degene die ons van wijn mag voorzien. Keurig netjes, toch? Maar ook dat is volgens sommigen nog niet genoeg. In navolging van Ronald Opten (La Rive) is er tegenwoordig ook de ‘wine director’. Blijkbaar is de aanduiding sommelier niet altijd goed genoeg. Nou ja, misschien is dat ook wel zo. Sommeliers die alleen wijntjes inschenken en
weinig te vertellen hebben over de inkoop zijn toch eigenlijk niet meer dan een soort van nep-sommeliers. Nee, dan de wine director, die heeft er écht iets over te zeggen…
Ronald de Groot
