Ik heb in mijn wijnleven aardig wat meegemaakt. Nou ja, laat ik eerlijk zijn, zo spannend is het leven van een wijnjournalist niet. Besneeuwde wegen in Slovenië, Piemonte en in de Elzas waren in mijn herinnering zo’n beetje de grootste uitdagingen. Tijdens de vulkaanuitbarsting op IJsland, een aantal jaren geleden, waarbij een paar collega’s in verre landen vast kwamen te zitten, zat ik toevallig net thuis. Gelukkig. René van Heusden had destijds grote moeite terug te komen uit Chili.
Bezoeken kunnen niet alleen op zichzelf een vreemde ervaring opleveren. Dat kan ook achteraf. Zoals het bezoek onlangs aan Clos du Prieur, een domein in de appellation Terrasses du Larzac. De weg er heen was van een adembenemende schoonheid. Bochtig, langs ruige rotsen, met bijzondere uitzichten. Echt wat je verwacht van een streek als Terrasses du Larzac. Als we aankomen bij onze bestemming, Saint-Jean-de-Buèges, zijn we nog meer onder de indruk. Een klein dorpje, een oude toren, en een kleine rivier, La Buèges. We zijn geïnstrueerd hoe we ons doel, de kelder van het Clos du Prieur, moeten vinden. Het is nog even zoeken voor we de eigenaar vinden, Marie Orliac. Ze ontvangt ons met een lach, ze is druk bezig in de kelder. Nou ja, kelder, een oud gebouw met grote, oude, cementen gistingsvaten. Meer heeft ze niet nodig, vertelt ze. Zolang de druiven maar perfect zijn.
Ze vertelt ons dat ze geniet van de eenzaamheid, van dit kleine dorp met nog geen 200 inwoners, verstopt tussen de bergen. ‘Mij werd gevraagd om met jullie hier te gaan lunchen in een restaurant. Dat is echt volkomen kansloos. Ik heb stokbrood gehaald, wat kaas en worst. Dan doen we het zo, dat is wel zo gemakkelijk.’ We rijden met haar auto naar de wijngaarden, die er perfect uitzien, deels herplant na de overname door haar familie. In Clos du Prieur, een piepklein domein, legt ze haar ziel en zaligheid. Ze vertelt dat dit combineert met het werk met haar broers op het familiedomein, Domaine de l’Hortus in Pic Saint-Loup. Het kleine domein zou apart nooit rendabel zijn, maar in combinatie met het bedrijf in Pic-Saint-Loup werkt het goed. Dit is veel leuker dan de administratie te doen op Hortus, zoveel is duidelijk.
Na het bezoek aan de wijngaarden gaan we terug naar de kelder. Ze heeft mooie stokbroden, fijne kaasjes en lekkere worst klaarstaan, op een omgekeerd krat. Ze heeft zeker drie kwartier moeten rijden om dit te halen. De lunch kan beginnen. We proeven de fijne Clos du Prieur en ook wijn van het Domaine de l’Hortus komt in het glas. Een heerlijk moment, ongedwongen en ontspannen.
De bizarre wending kwam begin vorige week, net op het moment dat mijn vorige overpeinzing werd geplaatst. Marie Orliac was verongelukt in haar kelder. Haar lichaam werd gevonden door haar vader, die ongerust was dat zij niet naar Hortus kwam en haar telefoon niet opnam. Ze was nog maar 49 jaar. Heel bizar en tragisch, dat iemand die je kort daarvoor in volle gezondheid hebt gezien, zomaar is weggerukt. Het idee is vreemd, dat je de laatste journalist was die haar in levende lijve mocht ontmoeten.
Het lijkt er op dat ze tijdens de pigeage, het breken van de kap van de schillen van de gistende druiven, in de gistkuip is gevallen. Pigeage gebeurt om schillen en gistende wijn weer met elkaar te vermengen. Gistende druiven zijn veel gevaarlijker dan je zou denken. Want er ligt een dikke laag koolzuur boven, door de gisting. Val je er in, dan kun je onmiddellijk geen zuurstof meer krijgen, dus je raakt snel buiten bewustzijn, zonder dat je nog iets kunt doen. Het moet verschrikkelijk zijn. Marie Orliac moest op de rand van het cementen gistingsvat staan om dit te doen. Er zijn mensen die er voor pleiten dat je dit werk alleen zou mogen doen als er iemand anders bij is. Marie Orliac is bepaalde niet de eerste, en waarschijnlijk helaas niet de laatste wijnmaker die op deze manier om het leven komt. Voor haar vader, Jean Orliac, moet het afschuwelijk zijn geweest. Twee maanden geleden verloor hij zijn vrouw, nu zijn dochter. Hoewel ik haar verder niet kende, voelde ik dit toch als een grote schok. Iemand die je zo kort geleden hebt ontmoet, zo jong en gepassioneerd, die zomaar uit het leven is gerukt. Een pijnlijke, en gelukkig zeldzame ervaring. Mijn gedachten gaan vooral uit naar de familie, die dit zo pijnlijke verlies moet dragen.
Ronald de Groot
