Het is een vreemde situatie. Ik zit op dit moment in de Languedoc, waarbij werk aangenaam wordt gecombineerd met genieten van het begin van het voorjaar. Heerlijk hier, op het prachtige Franse land, tussen de wijngaarden, de bloeiende mimosa en de amandelbomen. Maar op de achtergrond, en soms zelfs op de voorgrond, ben je ook bezig met het oorlogsgeweld en alle bedreigingen die je huiskamer binnenrollen. Vooral het zinloze van al dat geweld is extreem benauwend. Het is in zo’n situatie niet altijd gemakkelijk om je op wijn te richten en je op het schrijven over wijn te concentreren.
En dan komt er een bericht dat je ook nog eens wijst op de eindigheid van het (wijn)leven. Rhôneproducent Alain Graillot is plotseling overleden, waarschijnlijk aan een hartaanval. Pluk de dag, wordt me vaak op het hart gedrukt. Dat zingt nog even rond. Maar zo is het wel.
Graillot was op zijn gebied een grootheid. In de tijd dat Crozes-Hermitage vrijwel geen reputatie had, zette hij zijn domein op de kaart. Dit soort wijngebieden hebben iconen nodig, en deze rol vervulde hij hier met verve. Ik ontmoette Graillot een tijdje geleden op Château Smith-Haut-Lafitte (Pessac-Léognan). Typisch Graillot. Zulke grote wijnmakers zijn altijd nieuwsgierig en ze proeven overal wijn. Ze willen steeds weer nieuwe wijnen leren kennen, altijd weer iets nieuws ontdekken. Ook buiten de ‘eigen’ streek. Wijn als passie, niet alleen maar als commercieel product. In een eerder leven was hij elektrochemisch ingenieur. Als wijnmaker was hij autodidact. Toen ik hem ontmoette was hij druk bezig met een van zijn vele projecten, het maken van een mooie Syrah in Marokko. Zijn zoons zorgden voor het domein in Crozes-Hermitage.
Toevallig sprak ik bij een bezoek hier in de buurt, afgelopen week, met een jonge marketeer, die lopende het gesprek een grote passie voor wijn liet zien, en die ook wijnen kende van overal. We waren het er over eens. Wijn staat voor een gemeenschappelijke passie, liefhebberij zonder snobisme. Je kent iemand helemaal niet, en toch heb je een heerlijk gesprek over wijn, lekker eten en alles er om heen.
Het is net als met de pas overleden Alain Graillot. Wijn grijpt je, als passie. En hoe goedkoop of duur de wijn ook is, of hoe goed of bekend je als wijnmaker ook bent, snobistisch is het nooit. Je bent altijd trots op je product. Of je geniet er met volle teugen van. Kortom, wijn verbindt altijd, met andere liefhebbers. Mijn medeleven gaat naar de achterblijvers van Alain Graillot. En tegelijk put ik in deze vreemde tijden troost uit de verbinding die wijn geeft. Uit de passie voor dit mooie product die grootheden als hij tijdens hun leven hebben. Deze verbondenheid hebben we op dit moment meer dan ooit nodig.
Ronald de Groot
