Vorige week schreef ik over de cadeautjes die Emanuel Macron in het kader van zijn herverkiezing uitdeelt aan Franse boeren. Deze week bleek dat andere landen niet genegen zijn cadeautjes uit te delen aan Macron. Het schrappen van de Australische order voor Franse onderzeeboten kwam hard aan. Nu schrijf ik gelukkig niet over politiek, maar op de een of andere manier hebben wijn en politiek steeds meer met elkaar te maken. Onze online marketeer Eelco Keuris vroeg me dan ook naar aanleiding van dit Australische besluit of ik dacht dat Frankrijk zich binnen Europa hard zou gaan maken voor hogere invoerheffingen op Australische wijn. Dat is zeker een aardige overpeinzing waard.
Zeker is dat de machtige economieën van deze wereld dit soort maatregelen niet schuwen. Australische wijn was marktleider in China, maar heeft een enorme klap gekregen door de Australische eis dat de WHO in China meer onderzoek zou moeten gaan doen naar de herkomst van het covid-virus. Torenhoge Chinese importheffingen waren het gevolg. Die kwamen er niet op steenkool, want China heeft geen Australische wijn nodig, maar wel steenkool. Zo blijft alles politiek.
De V.S. strafte (onder andere) Frankrijk voor de subsidies aan Airbus, ook met importheffingen op onder andere wijn. Kennelijk een populair boycot-product. Rusland doet het weer anders. Die zoeken naar een luis in een bos bloemen, als er ruzie is met Nederland. Of ze zeggen dat echte Champagne uit Rusland komt en niet uit Frankrijk, zoals onlangs is gebeurd. Hoogst origineel, dat moet gezegd. Maar ook dat is politiek.
Ik was afgelopen weekend in Italië, en Italië boert op wijngebied heel goed. Het land stoot andere landen niet voor het hoofd, dat moet je concluderen. Het houdt China te vriend, maar ook Rusland en de V.S. Dit gedrag betaalt zich uit, dat kun je zien. Het heeft ook geen grote defensie-industrie, zoals Frankrijk, dat zich sinds generaal De Gaulle op defensiegebied altijd onafhankelijk heeft opgesteld. Het heeft de Fransen geen windeieren gelegd. Niet voor niets heeft de familie Dassault, van de fabriek die onder andere mirages maakt, de beroemde straaljagers, een eigen château in Saint-Emilion. Maar nu wordt de Franse defensie-industrie, zeer tot Franse frustratie, slachtoffer van hogere machten.
Dat de Fransen nu zoveel misbaar maken over het Australische ‘verraad’, zal naar mijn smaak ook veel te maken hebben met de herverkiezing van Macron. Dit doet zijn binnenlandse imago bepaald geen goed. Overigens zou Frankrijk zelf nooit zulke grote defensieorders in het buitenland plaatsen. Maar dat terzijde.
Om terug te komen op mogelijke Europese tegenmaatregelen: dat lijkt me onwaarschijnlijk. Europa doet het op dat vlak gewoon ánders. Het werkt met wat wel wordt genoemd ‘soft power’. Het formuleert regels voor de interne markt, en legt deze regels vervolgens op aan producten die worden geïmporteerd. Op wijngebied zorgt het er voor dat wereldwijd wordt gewerkt met herkomstbenamingen naar Europees (Frans) model. En wil je zaken doen met Europa, dan moet je afzien van het gebruik van beschermde namen als ‘port’ of ‘champagne’. Het zegt bijvoorbeeld ook dat als je een druif op het etiket wilt vermelden, minimaal 85% van de wijn van deze druif moet zijn gemaakt. Andere landen schikken zich daarnaar, omdat Europa wel een belangrijke exportmarkt is.
Maar deze politiek laat geen ruimte voor strafmaatregelen omdat de belangen van één lidstaat worden geschaad. Gelukkig maar. Het zou toch vreemd zijn als wij meer voor Australische wijn zouden moeten gaan betalen omdat Frankrijk en Australië overhoop liggen op een terrein dat niets met wijn te maken heeft. Overigens is het wel zo dat de Australische promotiegelden voor wijn de afgelopen jaren vooral naar de Aziatische markt zijn gegaan. Dat is nu niet zo goed afgelopen, met het échec in China. Ik ben benieuwd of Australië op dit vlak op zijn schreden gaat terugkeren. Dat zou niet onverstandig zijn. Europa is heel saai, maar op politiek vlak een stuk betrouwbaarder dan de landen waar ze down under zo graag zaken mee doen.
Ronald de Groot
