Afgelopen week bezochten Perswijn-redacteuren Frank Jacobs en Lars Daniëls een paar topdomeinen in de Bourgogne, in het gezelschap van enkele verstokte liefhebbers. Onder andere Domaine Roulot in Meursault en Domaine Ramonet in Chassagne behoorden tot de bezochte domeinen. Ook Leflaive in Puligny werd niet overgeslagen. Nogal decadent, als je het mij vraagt. Nou ja, of eigenlijk ook niet, misschien. Wijn is om genoten te worden, en ook dure wijn is er om gedronken te worden. Het is alleen zo jammer dat er zo weinig van is en dat de hele wereld deze wijnen wil hebben. De reden voor hun hoge prijzen. Helaas wordt de prijs van veel topwijnen bepaald door vraag en aanbod. Je zou ook kunnen zeggen, in sommige gevallen, ‘wat de gek er voor geeft’.
In een nieuwsbrief van Meininger die ik dit weekend onder ogen kreeg, stond hierover een interessante discussie. Er blijken journalisten te zijn die wijnen niet alleen punten geven, maar ook over de wijn zeggen of hij zijn prijs ‘waard’ is -of niet. In het bericht wordt als voorbeeld gegeven dat Engelse journalisten en -wijnhandel dit voorjaar een soort schema hadden gemaakt welke prijzen gerechtvaardigd zouden zijn bij de voorverkoop van de Bordeaux 2017. Toen de prijzen wel omlaag gingen, maar de châteaux het schema verder links lieten liggen, werd moord en brand geschreeuwd dat de wijnen ‘te duur’ waren. Blijkbaar zijn er nog altijd Engelsen die denken dat hun land het middelpunt van de wereld is. Het soort gedachtegang dat ook achter de Brexit zit. Engeland is zó belangrijk, dat andere het niet kunnen negeren. Wel dus. Let’s get real, folks. De tijd van rule Brittania is toch echt voorbij.
Waar het natuurlijk om gaat, is dat de prijzen niet worden gedicteerd door journalisten, maar door de markt. Als er genoeg Aziatische kopers zijn voor de Bordeaux-wijnen, dan gaan de prijzen echt niet verder omlaag. Als wij in Nederland -of in Engeland- geen Lafite 2017 willen kopen voor een prijs van X, maar Chinezen wel, dan gaat deze wijn gewoon naar China. Je kunt niet zeggen of een prijs fair is of niet. Als de Sauternes-châteaux hun wijn aan de straatstenen niet kwijt kunnen, en de prijzen zijn zo laag dat er geen droog brood aan te verdienen valt, dan zeggen ze aan de overkant van het kanaal ook niet dat ze graag wat meer willen betalen, mogen we aannemen.
Kijk naar de aandelenmarkt. Je koopt vandaag aandeel Y, en na een flinke koersval is het de dag er na 10% goedkoper. Was de prijs van de dag er voor een faire prijs, of niet? Voor veel Bourgogneboeren gaat het probleem zelfs verder. Ze willen hun wijnen vaak helemaal niet voor extreem hoge prijzen verkopen. Maar op het moment dat ze relatief goedkoop de deur uit gaan, worden ze over de hele wereld verhandeld voor veel hogere, en soms zelfs woekerprijzen. Waarbij de producenten het nakijken hebben. Niet voor niets zijn er domeinen die hun wijnen verkopen met quota en genummerde flessen om te voorkomen dat ze worden doorverkocht. Wie dat wel doet, wordt van verdere levering uitgesloten. De markt voor topwijnen is hard. Niet anders dan de markten voor andere luxeproducten. We zullen er mee moeten leven.
Ronald de Groot
