De leden van mijn proefpanel weten het al. Of menen het te weten. Als er wijnen van sauvignon blanc op tafel staan, ben ik niet meteen gelukkig. Zeker na een grote proeverij van Sauvignon blancs in het plaatsje Blenheim, hartje Marlborough, hoefde ik na vele tientallen exemplaren even geen Sauvignon blanc meer. Speelt natuurlijk mee dat de Nieuw-Zeelandse versie vaak uitgesproken groen en grassig is, en dat wordt, zeker na zoveel wijnen, behoorlijk monotoon. Sorry Marlborough. Nu wilde het dat mijn wandeltocht van lotgenoten uit hetzelfde geboortejaar, 1953, me dit jaar naar Steiermark voerde. U raadt het al: dit is het mekka van de Sauvignon blanc. Tja, voor zulke bijzondere tripjes moet je wat over hebben en ik was niet degene die het had georganiseerd. Natuurlijk maakte het drinken van wijnen als Cheval Blanc ‘53 of La Gaffelière ’53 veel goed. Plus een mooie Rayne-Vigneau en een aantal mooie Duitse Rieslings.
Maar ja, dan was er toch die Sauvignon blanc. Gelukkig is de ene Sauvignon blanc de andere niet. Anders dan in Nieuw-Zeeland wordt in de Steiermark –gelukkig- gezocht naar een rijpere en rijkere stijl Sauvignon blanc. Producenten als Willy Sattler (Sattlerhof) en Erwin Sabathi maken hun topwijnen in een bijzondere, volle en bijna machtige stijl, zodat je er bijna geen Sauvignon blanc in herkent. Wat ook geldt voor de wijnen van de wijngaard Zieregg van Manfred Tement en voor de wijnen van het wijngoed Polz. Daar dronken we ter afsluiting een Sauvignon blanc uit 1999, die er nog helemaal stond. Zo zie je maar, het kan ook ánders. Je kunt jezelf en de wijnliefhebber ook serieus nemen en mooie Sauvignon blanc maken. Natuurlijk, dat kost ook wat, maar wie de steile wijngaarden hier ziet, begrijpt dat het niet goedkoop kan zijn. Je moet nooit generaliseren, ook niet bij sauvignon blanc. Oeps, nu doe ik het toch. Dus anders: generaliseren bij wijn is gevaarlijk. Er zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen.
Ronald de Groot
https://www.instagram.com/p/Bkn0z7HhQ5S/
